Η παιδική ζωγραφιά του 8χρονου αγοριού μιλούσε από μόνη της τη γλώσσα της φρίκης που έζησε. Στη μέση, ένα τραπέζι και γύρω του στο πάτωμα σπασμένα πιάτα και σκόρπια φαγητά. Κάτω από το τραπέζι, κρυμμένα δυο παιδιά, δίπλα στέκονταν όρθια η φοβισμένη μητέρα με τα μάτια ορθάνοιχτα από τον τρόμο, και, μπροστά της, ο οργισμένος ο πατέρας με σηκωμένο χέρι, έτοιμος να τη χτυπήσει…

 Ανάλογες παιδικές ζωγραφιές έχω δει πάρα πολλές. Αυτό, όμως, που μου έκανε τρομερή εντύπωση -και γι΄αυτό τη θυμάμαι, μετά από τόσα χρόνια- ήταν ο τίτλος του παιδιού στο επάνω δεξί μέρος της ζωγραφιάς : «Η μαμά έκαψε το φαγητό»…

Η σοβαρότητα του συμβάντος δεν ήταν, φυσικά, το κάπως «αρπαγμένο» φαγητό. Και όμως, το παιδί αυτό υιοθέτησε την εκδοχή και εκτίμηση της πραγματικότητας του βίαιου πατέρα του που έλεγε πως, ΑΝ η μητέρα δεν είχε κάψει το φαγητό, ο πατέρας δεν θα την είχε χτυπήσει…

Το γεγονός αυτό ήρθε στη θύμησή μου ξανά, πριν από κάποιο διάστημα, όταν διάβασα για ένα αποτρόπαιο έγκλημα, όπου μια νέα γυναίκα βρέθηκε γυμνή και άγρια κακοποιημένη. Η εκτίμηση των αρμόδιων αρχών, την οποία αναπαρήγαγαν με μεγάλη ευκολία όλα τα Μ.Μ.Ε. ήταν : «Άγρια δολοφονία γυναίκας με σεξουαλικά κίνητρα»…

Δεν μπορώ να είμαι βέβαιος αν τα Μ.Μ.Ε. έδωσαν αυτόν τον τίτλο σκόπιμα, επειδή είναι «πιασιάρικος». Ίσως ναι, αλλά ίσως και όχι. Οι αρμόδιες αρχές όμως; Γιατί τόση ευκολία στην εκτίμηση των κινήτρων της άγριας αυτής δολοφονίας, παρόλο που υπήρχε ΚΑΙ σεξουαλική κακοποίηση;  Ίσως αυτή να είναι η εκδοχή του ίδιου του δολοφόνου που να θεωρεί την οποιαδήποτε νέα γυναίκα ως αντικείμενο μιας χρήσης που μετά μπορούμε να το κάνουμε ό,τι θέλουμε, ακόμα και να το κομματιάσουμε…

Ο ακριβής τίτλος θα έπρεπε να ήταν : «Άγριο έγκλημα μίσους προς τις γυναίκες»…

Κάποιοι, σίγουρα, θα σκεφθούν πως αυτή είναι μια ακραία εκδοχή ανδρικού μίσους προς τις γυναίκες, και θα συμφωνήσω μαζί τους. Η μεγάλη πλειοψηφία των ανδρών, που τρέφουν μίσος προς τις γυναίκες, έχουν βρει, τα τελευταία χρόνια, τον χαμένο τους παράδεισο στο διαδίκτυο. Εκεί, ανταμώνουν με τις «αδελφές ψυχές τους», δηλαδή, όλους τους μόνους και μισογύνηδες άνδρες, για να αλληλοπαρηγορηθούν και να κατασπαράξουν όλοι μαζί, σαν πεινασμένες ύαινες, τα υποψήφια θύματά τους…

Στο διαδίκτυο, λοιπόν, μπορούν και βρίσκουν τα πάντα. Γυναίκες για όλα τα γούστα και για κάθε είδους ανάγκη τους. Προς καθησυχασμό της αναστάτωσης μέσα στο εσώρουχό τους, προς εκφόρτιση του μίσους και του φόβου τους για αυτές, υποστηρικτές σε φόρουμ συζήτησης, το ίδιο μόνες και δυστυχισμένες «αδελφές ψυχές», συνωμοσιολογίες…

Κάποτε, όμως, έρχεται η στιγμή που ο υπολογιστής θα πρέπει να κλείσει και τότε όλα χάνονται, σαν όμορφο όνειρο, μετά από ένα απότομα ξύπνημα, που σε βρίσκει σε ένα παντελώς άδειο διαμέρισμα. Τότε, είναι υποχρεωμένοι να αντικρίσουν την πραγματική ζωή, δηλαδή, τη μοναξιά και την εσωτερική ερημιά τους, την κενή διαβρωμένη τους ζωή, σαν ένα κομμάτι χαλασμένο τυρί σε ένα εντελώς άδειο και δύσοσμο ψυγείο…