Οι περισσότεροι έχουν ακούσει το γνωστό κουραστικό στερεότυπο πως οι φεμινίστριες υποκινούνται, στην ουσία, από το μίσος που τρέφουν προς τους άνδρες. Το ίδιο βαρετό και αφελές είναι και το στερεότυπο που θέλει τον οποιονδήποτε ασκεί κριτική προς συγκεκριμένες απόψεις διαφόρων εκδοχών του φεμινιστικού κινήματος να υποκινείται από το μίσος του προς τις γυναίκες…

Τέτοιου είδους ανούσιες και διαιρετικές κραυγές όχι μόνο δεν συνεισφέρουν σε έναν δημιουργικότερο διάλογο αλλά, αντίθετα, τον βραχυκυκλώνουν…

Η θεώρηση κάθε είδους κριτικής, για οποιοδήποτε θέμα, ως έκφραση μίσους δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αποκλείει τη δυνατότητα για κάθε είδους διάλογο και εναλλακτική προσέγγιση ή εκτίμηση, με σκοπό να αναγάγει την προσωπική ιδεολογία σε δόγμα, δηλαδή, άνοση απέναντι σε κάθε είδους ενδεχόμενη αμφισβήτηση. Το επόμενο βήμα είναι οι πρακτικές του ISIS…

Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πως το μίσος, όσον αφορά στη σχέση ανάμεσα στα δύο φύλα –έτσι, τουλάχιστον, όπως εκλαμβάνεται από αρκετούς- είναι αμφίδρομο. Υπάρχουν άνδρες που μισούν τις γυναίκες, υπάρχουν, όμως, και γυναίκες που μισούν τους άνδρες. Υπάρχουν άνδρες που μισούν τις φεμινίστριες και φεμινίστριες που μισούν τους άνδρες. Υπάρχουν, ακόμα, φεμινίστριες που μισούν άλλες «αιρετικές» φεμινίστριες, καθώς δεν υπάρχει μία ενιαία φεμινιστική θεωρία και στάση. Υπάρχουν φεμινίστριες που μοιάζει να μισούν όλους, όλα και πάντα. Το μότο τους είναι : αν δεν είσαι μαζί μας, δεν είσαι μόνο εχθρός μας, αλλά ανήκεις και σ΄αυτούς που μας μισούν…

Ο μοναδικός Γ. Ρίτσος γράφει στο «Καπνισμένο τσουκάλι»:

«Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να ΄ναι κι από αίμα.                                      Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα…»         

Παραφράζοντας τους στίχους αυτούς, θα μπορούσαμε να πούμε πως «Όλο τι κόκκινο στις μέρες μας είναι μίσος και αίμα»…

Μίσος, παντού μίσος. Γιατί μισούμε, άραγε;  Γεννιόμαστε με αυτό; Το κληρονομούμε; Μας το μαθαίνουνε διαμέσου επιρροής ή πλύσης εγκεφάλου; Ποιους ή τι θα πρέπει να μισούμε; Μπορούμε να απαλλαγούμε από το τυφλό μίσος μας; Υπάρχουν καταστάσεις όπου το μίσος είναι αποδεκτό;     

Για να μην μακρηγορήσω, θα απλουστεύσω κατά πολύ το συλλογισμό μου, λέγοντας: θα μπορούσαμε να διαχωρίσουμε το μίσος σε προσωπικό και γενικευμένο. Το προσωπικό μίσος μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε γενικευμένο, τουλάχιστον σε άτομα με συναισθηματικά κενά και άσχημα βιώματα. Για παράδειγμα, ένας άνδρας μπορεί να μισεί τις γυναίκες, επειδή παραμελήθηκε και κακοποιήθηκε ψυχικά ή/και σωματικά από τη μητέρα του. Με ανάλογο τρόπο, μπορεί και μια γυναίκα να μισήσει όλους τους άνδρες, επειδή έχει κακοποιηθεί από τον πατέρα, το σύντροφο, το σύζυγο ή τον εργοδότη της...

Αυτό που μπορεί να συμβεί, λοιπόν, είναι το εξής: αντί να μισήσουμε μόνο το πρόσωπο που μας έχει εκθέσει σε τόσο μεγάλη ψυχική ή/και σωματική οδύνη, αρχίζουμε να μισούμε αυτό που εκπροσωπεί το άτομο αυτό, δηλαδή, ένα επάγγελμα (μπάτσος), ένα φύλο (άνδρας, γυναίκα, ομοφυλόφιλοι), μία ιδιότητα (πλανόδιοι μουσικοί…) μία θρησκεία, μία εθνότητα, μία φυλή κ.τ.λ….     

Αυτό που, στην ουσία, εξυπηρετεί μια τέτοιου είδους στάση ζωής είναι η ανάγκη κάποιου να αμυνθεί, όταν, για διάφορους λόγους, δεν διαθέτει άλλα μέσα και πιο ευέλικτες άμυνες για να το κάνει. Διαμέσου, λοιπόν, μιας γενίκευσης/υπεραπλούστευσης αναγάγει (συνειδητά ή υποσυνείδητα) οτιδήποτε και οποιουσδήποτε -που έχουν κάποιο κοινό χαρακτηριστικό που φοβίζει- σε «εχθρό» ή «αντίπαλο», δημιουργώντας, με τον τρόπο αυτόν, εντός του μια ψευδαίσθηση ασφάλειας διαμέσου αυτού του γενικού αφορισμού, αντί να μπει στην επώδυνη και επισφαλή διαδικασία ελέγχου του καθένα ξεχωριστά…

Δεν μισούν, όμως, όλοι όσοι έχουν εκτεθεί σε βία, και υπάρχουν και άλλοι που, παρόλο που δεν έχουν εκτεθεί σε κανενός είδους βία, μισούν θανάσιμα… 

Δεν υπάρχει «ειδικό» μίσος, -π.χ. άνδρα προς γυναίκα, γυναίκας προς άνδρα κ.τ.λ. Αυτό που υπάρχει είναι το μίσος ανθρώπου προς άνθρωπο που προσλαμβάνει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, ανάλογα  με την ιδιοσυγκρασία, τα βιώματα και το ιδιαίτερο κοινωνικο-οικονομικο-πολιτισμικό του περιβάλλον…       

ΥΓ. Για τον Στέφανο, μετά από παράκλησή του.