Άνθρωπος του πάθους κι αυτός και οπαδός της φιλοσοφίας του «Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό». Βέβαια, μόνο σε κακό του βγήκε το πράμα μέχρι τώρα αλλά, παρόλ΄αυτά, δεν έλεγε να το βάλει κάτω. Πάντα έτοιμος σε κάθε νέο κάλεσμα. Μπροστάρης του περιπετειώδους ταξιδιού του έρωτα, άριστος καπετάνιος στις φουρτούνες του, από αυτούς που ξέρουν να πνίγονται αύτανδροι με το σκαρί τους, κοιτώντας πάνω από τη γέφυρά του το θολό ορίζοντα, με το κεφάλι ψηλά…

Όποτε ανταριάζονταν τα σωθικά του, βλέποντας εκείνο το είδος της γυναίκας που ήξερε από την αρχή πως ήταν το κάρμα του, αρματώνονταν τα κουμπούρια του, έχωνε βαθιά στην κωλοτσέπη το φθαρμένο από τη συνεχή χρήση βιβλιάριο των ενσήμων του έρωτα και χάνονταν στον κουρνιαχτό της άνισης μάχης, παραδομένος στο μαγικό τραγούδι των Σειρήνων που τον καλούσαν να κάνει για μία ακόμη φορά κομμάτια την καρδιά του…..

Εκείνο το βράδυ, τα ΄πινε μόνος, καθισμένος σ΄ένα σκαμπό μπροστά στο μπαρ με την πλάτη γυρισμένη στην πόρτα. Είχε δεν είχε πιει 2-3 τζιν σκέτα, όταν ξάφνου ένιωσε ξανά το ανάλαφρο τρεχαλητό της γνώριμης εκείνης παγωμάρας κατά μήκος της ραχοκοκαλιάς. Γύρισε το κεφάλι και την είδε να μπαίνει. Ούτε που θυμάται αν ήταν μόνη ή με παρέα, Για μια στιγμή, τα βλέμματά τους συναντήθηκαν, για κλάσματα μόνο του δευτερολέπτου, γιατί εκείνη κοιτούσε ολόγυρα, ψάχνοντας μέρος να καθίσει.

Όταν, κάποια στιγμή, πήρε απότομα στο χέρι το ποτήρι του και βρέθηκε να κάθεται στο τραπέζι της (δεν θυμάται καν αν ζήτησε την άδειά της), έμεινε να την κοιτά αμίλητος στα μάτια σαν υπνωτισμένος. Αυτή χωρίς να δείξει την παραμικρή έκπληξη ή ενόχληση του είπε χαμογελώντας : «Ήμουν βέβαιη πως θα ΄ρθεις, αν και άργησες λιγάκι, εδώ που τα λέμε»…

Ακόμα και μέχρι σήμερα, αν και πέρασαν τόσα χρόνια, δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν τα όσα έζησε μαζί της, στη συνέχεια, ήταν όνειρο ή πραγματικότητα. Σίγουρα, όμως, ήταν ονειρεμένα. Ένας μικρός παράδεισος στα καλά τους, αλλά και μια απέραντη κόλαση στα άσχημα…

Το μόνο που θυμάται με απόλυτη σαφήνεια από εκείνη τη βλογημένη και ταυτόχρονα καταραμένη βραδιά είναι πως, καθώς τους κατάπινε η νύχτα, βγαίνοντας από το μπαρ -με αυτόν να την κρατά σφιχτά με το χέρι περασμένο πάνω στον ώμο της κι αυτή να περπατά με το κεφάλι της ακουμπισμένο πάνω στο στήθος του- είναι πως της είπε ξαφνικά, χωρίς να μπορεί να εξηγήσει, μέχρι και σήμερα, το γιατί, την εξής φράση : «Εγώ, με σένα που έμπλεξα, θα μάθω ζεϊμπέκικο…».

Τα χρόνια που ακολούθησαν, χάθηκε εντελώς από τα στέκια που σύχναζε. Κανείς δεν έμαθε τι απέγινε. Μια μέρα κάποιος είπε πως άκουσε για έναν τύπο, που πολύ του έμοιαζε στην κοψιά. Εμφανίζεται, λέει, πότε-πότε σε  κάτι φθηνά μαγαζάκια σε κάποιες μακρινές γειτονιές, κάθεται σε μια γωνιά, πίνει σιωπηλός το ποτό του, κοιτώντας στο πάτωμα, και κάποια στιγμή σηκώνεται αργά κι αρχίζει να χορεύει μόνος του, χωρίς μουσική, το ωραιότερο ζεϊμπέκικο που μπορεί να φανταστεί κανείς…