Περίμενα τη φίλη μου την Κατερίνα να έρθει στο σπίτι μου, αλλά δεν ήρθε μόνη της. Έφερε μαζί της έναν τύπο με μούσια και μου τον σύστησε.

     «Γιώργο, να σου συστήσω από δω τον Αλέκο Καρακαντά».

Έμεινα χωρίς φωνή. Το θυμάσαι Αλέκο; Ήταν ένα καλοκαιρινό βράδυ που ήρθες και καθίσαμε στην αυλή κάτω απ' την κληματαριά. Ήσουν στην Ελλάδα ένας θρύλος για το rock, ήσουν ένα από τα ινδάλματά μου και σε είχα μπροστά μου. Είχες αφήσει γενειάδα Αλέκο και δεν σε γνώρισα. Δεν ασχολήθηκες καθόλου με τις κιθάρες μου και αυτό με εντυπωσίασε. Γνώριζα φυσικά για το δυστύχημα που είχε συγκλονίσει τότε το πανελλήνιο, αλλά δεν γνώριζα ότι μετά απ’ αυτό και αφού είχες συνέλθει και είχες ξαναβρεί τον εαυτό σου είχες περάσει στα πλήκτρα όπως με πληροφόρησες. Εν μέσω λοιπόν κρασιού και μεζέδων, ήταν λογικό να ασχολείσαι με τα 4 synthesizers μου.

Αυτό το επαναλαμβάναμε κατά διαστήματα και χαιρόμουν πάρα πολύ να έχω στο σπίτι μου τη συντροφιά σου και να σε ακούω "να με δασκαλεύεις".  Ήσουν πάντα σεμνός και ευγενικός Αλέξανδρε Καρακαντά που χόρευα -πιτσιρίκος ων- με τα ηλεκτρικά σου κιθαρίσματα στους Juniors που ήταν και το αγαπημένο μου συγκρότημα. Τον συνδημότη μου, τον Θάνο Σουγιούλ δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω. Γνώρισα όμως τον μετέπειτα τραγουδιστή που είχατε στη μπάντα των Juniors, τον Γιώργο Πετρίδη.     

Και μέσα σε λίγες μέρες Αλέκο μου, ο θάνατος χτύπησε κοντά μου για δεύτερη φορά. Μετά τον θάνατο της αδελφής μου στις 20 Μαρτίου, έφυγες προχθές κι εσύ.  

Και δεν το ήξερα. Σε χτύπησε -έμαθα- ένα αυτοκίνητο στην Πατησίων και ο οδηγός του σε εγκατέλειψε και έφυγε. Σε μετέφεραν στο Λαϊκό Νοσοκομείο και εκεί υπέκυψες στα τραύματά σου. Το έμαθα χθες και δεν προλαβαίνω Αλέκο μου να σου γράψω τώρα κάτι. Η ιστορία σου εξ άλλου δεν είναι μόνο γνωστή. Είναι και …παγκόσμια.  Δανείζομαι λοιπόν το κείμενο του φίλου Φώντα Τρούσα  που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα lifo.gr 

(Με πλάγια γραφή το κείμενο του Φώντα).

Κάτι για τον μαγικό κιθαρίστα Αλέκο Καρακαντά που έφυγε από τη ζωή χθες

Έκανε μεγάλη καριέρα στα 60’s με τους Juniors, στα 70’s με τους Axis στη Γαλλία, έπαιξε σπουδαία μουσική στις συνεργασίες του με τους Σταμάτη Σπανουδάκη και Ντέμη Ρούσσο.

Δεν θα πω πως ο Αλέκος Καρακαντάς, που έφυγε από τη ζωή στα 70 του χρόνια, ήταν ο μεγαλύτερος Έλληνας ηλεκτρικός κιθαρίστας –αυτό θα το πουν οι συνάδελφοί του– θα πω όμως τούτο. Κανένας δεν είχε τον ήχο του, έναν ήχο trademark, φτιαγμένο από τη μεγάλη δεξιοτεχνία του κατά πρώτον και βεβαίως από το fuzzbox και τις πατέντες του κατά δεύτερον. Αυτός ο ήχος, έστω και μία φορά να τον άκουγες, κόλλαγε στη μνήμη σου για πάντα. Και είναι τούτη η απόλυτη μαγκιά των μεγάλων κιθαριστών – να μπορεί να τους ξεχωρίσει ο καθείς, ακόμη και ο πιο αδαής, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους. Αυτό το σπάνιο προσόν το είχε στον απόλυτο βαθμό ο Καρακαντάς.  

Η καριέρα του παιδιού αυτού άνοιξε νωρίς στα 60’s, όταν μπήκε σ' ένα από τα πρώτα αθηναϊκά γκρουπ της εποχής, τους Bellmonds. Εκείνη η παρέα ήταν που εξελίχτηκε αργότερα σε Juniors, σημαδεύοντας την πρώτη φάση του ροκ στην Ελλάδα. Ήταν ακριβώς στα μέσα της δεκαετίας του '60, όταν το άστρο του Καρακαντά αρχίζει να φωτίζει σιγά-σιγά, στα κλαμπ της εποχής (Quinta, Igloo κ.λπ.) και στις πρώτες επιτυχίες του συγκροτήματος ("Ladys' talk", "Special yanka 65", "Babies' yanka", "It's so easy"). Δυστυχώς όμως για 'κείνον, αλλά και για το δυνατό συγκρότημα τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν καλά.  

Το απόγευμα της Κυριακής 10 Οκτωβρίου 1965 ένα φοβερό αυτοκινητικό δυστύχημα στην Εθνική Αθηνών-Λαμίας, εκεί κοντά προς τις εργατικές κατοικίες της Νέας Φιλαδέλφειας, θα σημαδέψει για πάντα την πορεία των Juniors, αλλά κι εκείνη του Αλέκου Καρακαντά. Ένα φορτηγό, λόγω ολισθηρότητας του οδοστρώματος, θα περάσει στο αντίθετο ρεύμα και θα πέσει πάνω στο αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν φίλοι και μουσικοί του συγκροτήματος. Από τη σφοδρή σύγκρουση θα ανασύρονταν νεκροί ο Γιάννης Κρασούδης, μάνατζερ της μπάντας, η σύζυγός του Ελένη ετών 26, ο Θάνος Σουγιούλ οργανίστας και «ψυχή» των Juniors ετών 22 (γιός του μεγάλου συνθέτη τού ελαφρού τραγουδιού Μιχάλη Σουγιούλ), η μνηστή του Νανά Μπενέτου 18 ετών (χορεύτρια στο μπαλέτο του Μεταξόπουλου), ενώ θα τραυματιζόταν βαριά ο 19χρονος Αλέκος Καρακαντάς.  

Το δυστύχημα συγκλονίζει την Αθήνα της εποχής, γίνεται πρώτο θέμα στα μέσα και τον Τύπο, όπως ευρύτερο θέμα γίνεται και η ανύπαρκτη οδική ασφάλεια, που στέλνει στον τάφο κάμποσους νέους, ή λιγότερο νέους, κάθε βδομάδα.  

Για τον χώρο του ελληνικού ροκ το δυστύχημα αυτό συνδέεται με πολλά. Φυσικά, συνδέεται με το θάνατο του Θάνου Σουγιούλ και των υπολοίπων νέων ανθρώπων, όπως και με τον σοβαρό τραυματισμό του Αλέκου Καρακαντά, δηλαδή με την ανακοπή της επιτυχημένης πορείας των Juniors, σχετίζεται όμως και με κάτι άλλο... παγκοσμίου ροκ ενδιαφέροντος. Με την αντικατάσταση του κιθαρίστα Καρακαντά από τον Eric Clapton στη σύνθεση των Juniors, για καμιά δεκαριά μέρες!

Ο Clapton, που βρισκόταν στην Ελλάδα με τους Glands, δηλαδή την Greek Loon Band, που μετονομάστηκαν σε Faces (με ντράμερ τον Μάκη Σαλιάρη) έπαιζαν support στους Juniors στο Igloo της Κυψέλης. Μετά όμως το δυστύχημα της 10ης Οκτωβρίου, ο  ιδιοκτήτης τού κλαμπ Γιώργος Καραμουσαλής ζήτησε από τον -άσημο τότε-  Clapton να πάρει τη θέση του ευρισκόμενου στο νοσοκομείο Καρακαντά, ώστε το ελληνικό συγκρότημα να μη διακόψει τις εμφανίσεις του στο κλαμπ. Έτσι συνέβη.  

Ο Eric Clapton ποζάρει ως μέλος των Juniors σε δύο τουλάχιστον φωτογραφίες, αμφότερες τραβηγμένες μετά το δυστύχημα. Η μία από το Igloo με τα μέλη των Juniors να φορούν άσπρες μπλούζες και μαύρα περιβραχιόνια… (Ο Clapton δεξιά)



…και η δεύτερη από τη συναυλία-μνημόσυνο στον κινηματογράφο Τερψιθέα στον Πειραιά, την 17/10/1965, εκεί όπου ο Clapton εμφανίζεται μαυροντυμένος.



Και η Τζένη Μαστοράκη στο βιβλίο της “Μπητλς Και Σία” αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο για την περίπτωση του δυστυχήματος και τα όσα ακολούθησαν. Διατηρώντας την ορθογραφία της εποχής,  παραθέτω το κείμενο της Τζένης:

Είχε ξεκινήσει όπως χιλιάδες άλλα παιδιά στον κόσμο, γεμάτος όνειρα και φιλοδοξίες. Ήθελε να «φτάση», να γίνη ένας μεγάλος καλλιτέχνης. Και το κατόρθωσε, ήταν ήδη στο σωστό δρόμο που ωδηγούσε προς τα πάνω, όταν το ανέβασμά του κόπηκε ξαφνικά μια μέρα. Και μαζί μ’ αυτό κι’ η ζωή του… Ήταν ο Θάνος Σουγιούλ, ένα 25χρονο γελαστό παιδί…

Ήταν ένα μουντό κυριακάτικο απόγευμα, ψυχρό, συννεφιασμένο, φθινοπωρινό, που μια παρέα από νέα παιδιά ξεκινούσε για μια μικρή βόλτα με το αυτοκίνητο. Ο Θάνος, η Νανά, ο Γιάννης, η Ελένη κι ο Αλέκος, που την τελευταία στιγμή αποφάσισε να πάη μαζί τους. Ήταν μια βόλτα που ο ίδιος ο Θάνος τη ζητούσε επίμονα εδώ και μερικές μέρες, και που στάθηκε η τελευταία της ζωής του. Οι αναμνήσεις μιας αξέχαστης βραδιάς στο «Ωμπέρζ» (σ.σ. στο Τατόι), τον έσπρωξαν και πάλι προς τα εκεί το απόγευμα εκείνο, και οι φίλοι του τον ακολούθησαν. Την τελευταία στιγμή, όμως ο Λάκης κι ο Γιώργος αρνήθηκαν, και είπαν πως ίσως πήγαιναν αργότερα. Ο Τζίμμης ήταν αποφασισμένος να πάη μαζί τους, αλλά επειδή θα αργούσε λίγο να ετοιμαστή, οι άλλοι έφυγαν χωρίς να τον περιμένουν. Λίγο αργότερα, το «Πεζώ» και η κεφάτη παρέα μέσα του, ταξίδευαν πάνω στην βρεγμένη άσφαλτο χωρίς να υποψιάζωνται πως ύστερα από λίγο όλα τους τα όνειρα, οι ελπίδες, το γέλιο κι η χαρά τους θα κατέληγαν πάνω στα κρύα μαρμάρινα τραπέζια του νεκροτομείου.  

Ύστερα από μισή ώρα περίπου, ένα δεύτερο αυτοκίνητο ξεκίνησε με τα υπόλοιπα παιδιά του συγκροτήματος που πήγαιναν να συναντήσουν τους άλλους. Κανείς φυσικά απ’ όλους δεν ήξερε, ούτε και μπορούσε να φαντασθή την τραγωδία που είχε παιχθή πάνω στο δρόμο πριν λίγα λεπτά. Προσπέρασαν το κατεστραμμένο αυτοκίνητο που πριν από λίγο είχε πάρει τους φίλους τους, απόρησαν με τον τρόπο που είχε συντριβή στη σύγκρουσί του με το φορτηγό που βρισκόταν «τσαλακωμένο» λίγα μέτρα πιο κει, και άρχισαν να μιλούν στην υπόλοιπη διαδρομή για το δυστύχημα χωρίς να υποπτευθούν πως ο άμορφος όγκος από τις λαμαρίνες ήταν το αυτοκίνητο του Γιάννη Κρασούδη, και πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή οι τέσσερις φίλοι τους ήταν νεκροί, και ο ένας βαριά τραυματισμένος.  

Οι πρώτες ανησυχίες τους γεννήθηκαν λίγο αργότερα, όταν δεν βρήκαν κανέναν στην «Ωμπέρζ», αν και είχε περάσει πολλή ώρα από τότε που έφυγε το πρώτο αυτοκίνητο. Έτσι, σκέφθηκαν να γυρίσουν πίσω, στον τόπο που είχε γίνει το δυστύχημα για να μάθουν περισσότερες λεπτομέρειες και να ρωτήσουν στοιχεία. Όλοι τους όμως, εύχονταν μέσα τους να μην είχε συμβή τίποτα κακό, και όλα να είναι άσχετα με τους δικούς τους. Όμως τα γεγονότα δεν μπορούσαν ν’ αλλάξουν. Ο Θάνος, η Νανά, ο Γιάννης και η γυναίκα του η Ελένη ήταν ήδη νεκροί και ο Αλέκος βρισκόταν βαριά τραυματισμένος στον Σταθμό Πρώτων Βοηθειών.  

Η νύχτα που ακολούθησε ήταν φριχτή. Για πρώτη φορά από τότε που σχηματίστηκε το συγκρότημα των Τζούνιορς, ο Τζίμμης, ο Λάκης, ο Εύρης κι ο Γιώργος βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον θάνατο. Ο Θάνος ήταν από τους καλύτερούς τους φίλους, τον ζούσαν κάθε μέρα και τον αγαπούσαν περισσότερο κι από αδελφό τους. Ο μάνατζέρ τους ο Γιάννης Κρασούδης και η γυναίκα του η Ελένη, φίλοι τους κι αυτοί, και αχώριστοι από την συντροφιά τους, και η Νανά, η μνηστή του Θάνου, ένα αξιαγάπητο κεφάτο και χαριτωμένο κορίτσι.  

Τώρα, όμως, κανείς από αυτούς δεν βρισκόταν στη ζωή.  

Η ώρα πέρασε ανάμεσα στα μαρμάρινα τραπέζια του νεκροτομείου, και πλάι στο κρεβάτι του Αλέκου, που βαριά χτυπημένος, είχε πέσει σε κώμα. Την άλλη μέρα οι εφημερίδες δημοσίευσαν με μεγάλους τίτλους την είδησι του δυστυχήματος.  

Όλοι οι δημοσιογράφοι, φίλοι του Θάνου, που, μέχρι τότε, είχαν ασχοληθή μόνο με την δημοτικότητα και τις εκδηλώσεις του δημοφιλούς συγκροτήματος, είχαν το θλιβερό καθήκον να γράψουν για τον θάνατο τού «γελαστού παιδιού» που πέθανε χαμογελώντας, αγκαλιά με την αγαπημένη του. Χιλιάδες θαυμάστριες των Τζούνιορς πένθησαν για τον χαμό του «ωραίου του συγκροτήματος», που τελείωσε έτσι απότομα την ζωή του και την άνοδό του.  

Όμως, όλοι είχαν να μοιράσουν την λύπη τους για τον χαμό του Θάνου, και των φίλων του με την αγωνία για το τι θα γίνη ο Αλέκος. Η κατάστασί του ήταν κρίσιμη, οι γιατροί ήλπιζαν μόνο σ’ ένα θαύμα… Το απόγευμα της άλλης μέρας, ήταν Δευτέρα φθινοπωρινή, συννεφιασμένη, έγινε η κηδεία του Θάνου. Ανάμεσα σε αγκαλιές λουλουδιών, και στα κλάματα των φίλων του, κοιμήθηκε για πάντα, κάτω από το βρεγμένο κρύο χώμα. Ένα χειροκρότημα σκέπασε τα κλάματα και τις φωνές όλων. Ήταν η τελευταία «τιμή» στον καλλιτέχνη, που πέθανε έτσι ξαφνικά, τόσο πρόωρα και αναπάντεχα.  

Ανάμεσα σ’ αυτούς που τον συνόδεψαν στην τελευταία του κατοικία, μπορούσε να διακρίνη κανείς όλες τις φίρμες του πενταγράμμου, που ήρθαν να χαιρετήσουν για στερνή φορά έναν από τους πιο θαυμάσιους συναδέλφους τους. Οι Φόρμιγξ, οι Στόρμις, οι Τσαρμς, οι Άγγλοι Faces (σ.σ. το γκρουπ τού  Eric Clapton), όλοι με μαύρα πένθιμα κοστούμια και με δακρυσμένα μάτια. Ένα πλήθος από μαυροφορεμένες θαυμάστριές του που είχαν έρθη να κλάψουν στον τάφο του, κορίτσια με τις ποδιές του σχολείου, φίλοι και θαυμαστές, συγγενείς…  

Μέσα στην γενική θλίψι που βάραινε τα πάντα, όλοι θυμήθηκαν να ρωτήσουν για τον Αλέκο. «Είναι καλά;», «Θα ζήση;»,. Ακόμα δεν ήξερε κανείς. Ούτε κι οι ίδιοι οι Τζούνιορς που, συντετριμμένοι από το αναπάντεχο, μοίραζαν τη μέρα τους ανάμεσα στα νεκροταφεία και τα νοσοκομεία. Οι γιατροί είπαν πως αν ζούσε εκείνη την ημέρα, θα μπορούσαν να τον σώσουν…  

Την ίδια ώρα που στον Κόκκινο Μύλο, έξω από την Νέα Φιλαδέλφεια, οι τελευταίοι φίλοι του Θάνου άφησαν δακρυσμένοι το νεκροταφείο, σε ένα άλλο νεκροταφείο, αρκετά μακριά από κει, γινόταν η κηδεία της Νανάς, χωρίς προσωπικότητες ανάμεσα στους φίλους που πήγαν να κλάψουν για τον χαμό της. Οι άλλοι κηδεύτηκαν απλά και ήσυχα, μέσα στην λύπη των δικών τους και των φίλων…  

Την άλλη μέρα το πρωί μάθανε πως ο Αλέκος είχε περάσει τις κρίσιμες ώρες του, και πως θα ζούσε. Έχει αρχίσει πια γι’ αυτόν το στάδιο της αναρρώσεως. Ήδη γνώρισε τους δικούς του, τους φίλους που πήγαν να τον δουν, αλλά ακόμη δεν ξέρει τίποτα.  

Ο Αλέκος θα ζήση, θα ξαναπαίξη κιθάρα μαζί με τους Τζούνιορς, και θα είναι ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυς μιας τραγωδίας που στοίχησε την ζωή τεσσάρων νέων παιδιών, που έκοψε τόσο πρόωρα τα όνειρά τους, τις ελπίδες και την ζωή τους, κάτω από τις ρόδες του ακυβέρνητου «Βόλβο», μια κρύα φθινοπωρινή μέρα…

Και επιστρέφω στον Φώντα που συνεχίζει:

Μέσα στην ατυχία του ο Καρακαντάς θα αποδειχθεί τυχερός. Θα βγει ζωντανός εννοούμε απ' αυτή την τρομακτική περιπέτεια και θα μπορέσει να ξαναπαίξει κιθάρα, στήνοντας ξανά σε μια τροχιά την καριέρα του.  

Θα συνεχίσει με τους Juniors, θα μπει στους We Five, ένα από τα σούπερ γκρουπ της εποχής, «βαραίνοντας» σιγά-σιγά τον ήχο του και οδηγώντας τον σε άλλες σφαίρες.  

Μαρτυρούν γι' αυτό οι ηχογραφήσεις του με τον Γιώργο Ρωμανό στο κλασικό πλέον LP για το χώρο του ελληνικού ροκ «Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα» [Zodiac, 1970]



και στο πολύ ωραίο τραγούδι (επίσης του Ρωμανού, σε στίχους Δημήτρη Ιατρόπουλου) που είπε η Δέσποινα Γλέζου «Στις 15 Ιουλίου θα γίνει έκλειψις ηλίου» [Zodiac, 1970].  

 
(Όπως δήλωσε ο Δημήτρης Ιατρόπουλος, ο αρχικός τίτλος του τραγουδιού ήταν "Στις 16 Δεκεμβρίου", αλλά επειδή στις 13 Δεκεμβρίου του ‘67 έγινε το "Αντικίνημα" του Γλίξμπουργκ, η Χούντα το απέρριψε για να μην θυμίζει το τραγούδι εκείνα τα γεγονότα. Αργότερα ο αείμνηστος Αλέξανδρος Πατσιφάς, το ηχογράφησε με τη Δέσποινα, αλλαγμένο!»).

Ήταν οι τελευταίες εγγραφές του Αλέκου Καρακαντά πριν φύγει για Γαλλία, συναντώντας εκεί τους Ντέμη Βισβίκη, Δημήτρη Κατακουζηνό και Γιώργο Χατζηαθανασίου, σχηματίζοντας τους Axis.  



Είχαν προϋπάρξει βεβαίως οι Aphrodite's Child με την τεράστια επιτυχία τους, κι έτσι, σ' ένα έδαφος κάπως προετοιμασμένο να το πούμε, έρχεται ένα δεύτερο ελληνικό συγκρότημα στο Παρίσι, για να ξεσηκώσει τα πλήθη. Οι Axis αποκτούν τεράστια φήμη, ο Καρακαντάς αντιμετωπίζεται σαν «ήρωας» στα live του γκρουπ, την ώρα που το "Ela-Ela" τούς τοποθετεί και στην εμπορική κορυφή.  



Εδώ, σ' αυτές τις πρώτες ηχογραφήσεις των Axis, ο Καρακαντάς σπέρνει κιθαριστικό πανικό, αφήνοντας σπάνια progressive παιξίματα ("Bad times gone", "Thought", "Bad trip", "Shine lady shine", "Dedicated", "Days can be better"...).    

Εσωτερικές διαφωνίες σε σχέση με την πορεία του γκρουπ θα φέρουν τον Αλέκο Καρακαντά εκτός Axis. Οι πενιές του όμως (ηλεκτρικές και κλασικές) δεν θα σβήσουν, καθώς τον συναντάμε να παίζει (πάντα φοβερά) στον πρώτο δίσκο του Σταμάτη Σπανουδάκη "Beautiful Lies" [Philips, 1972], που βγήκε κι εκείνος στη Γαλλία,



καθώς και στο παγκόσμιο "Forever and Ever" [Philips, 1973] του Ντέμη Ρούσσου.    



Τέλος, μιαν ακόμη δισκογραφική συμμετοχή του, ως μέλος χορωδίας(!) αυτή τη φορά καταγράφεται και στο πολύ ωραίο LP του Claudio Baglioni "E Tu..." [RCA Victor, 1974], στο οποίο τη γενικότερη επιστασία είχε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου.  

Από 'κει και πέρα η καριέρα του Αλέκου Καρακαντά παίρνει άλλη τροπή. Εν τω μεταξύ έχει αλλάξει και η μουσική πια, καθώς το ροκ στα μέσα των seventies, δεν ήταν πια εκείνο που ήταν στα sixties και στις αρχές της δεκαετίας, με αποτέλεσμα όλα να γίνονται πλέον δύσκολα.  

Μέσα κι έξω από τα πράγματα, για πολλά χρόνια, ο Αλέκος Καρακαντάς, θα παρατήσει σταδιακά την κιθάρα, θα ασχοληθεί περισσότερο με τα πλήκτρα, και προς αυτή την κατεύθυνση, του κιμπορντίστα πια, θα προσπαθήσει να επιβιώσει καλλιτεχνικά παίζοντας και σε λαϊκά μαγαζιά.  

Τα τελευταία κάμποσα χρόνια βλέπαμε τον Αλέκο Καρακαντά (στα πλήκτρα πάντα) να εμφανίζεται με τα progressive-jazz-rock σχήματα τού φίλου του ντράμερ (από την εποχή των Axis) Χρήστου Στασινόπουλου, μαζί με παλιούς και νεότερους μουσικούς.  

Πάντα αγαπητός από τους συναδέλφους του, και πάντα άψογος, ευγενής και αξιοπρεπής στις δημόσιες παρουσίες του, ο Αλέκος Καρακαντάς υπήρξε ένας τεράστιος μουσικός, που του έπρεπε πολύ μεγαλύτερη τύχη στη ζωή.  

Θα τον θυμόμαστε, πάντα, όλοι όσοι είχαμε την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε από κοντά (ή από μακριά μέσω των δίσκων του).

Πηγή: www.lifo.gr

Τελικά Αλέκο μου…
Γλίτωσες από ένα αυτοκίνητο και ένα άλλο σε έστειλε μακριά μας.

R.I.P. φίλε μου…