Θα τρόμαζες αν ήξερες τα λόγια που σου κρύβω,
τις σκέψεις που ξεστόμισα μόνο στη σιωπή.
Και το πώς σε ήθελα κοντά μου γι’άλλο λίγο
τώρα που η ανάσα μου έγινε ντροπή.

Τώρα που η εικόνα σου ζει σε αναμνήσεις
και η ελπίδα χάνεται σαν έρθει το πρωί,
θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο μου’χεις λείψει,
τις ώρες που θα ήθελα να ήσουνα εκεί.
..........................................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας