Σ’ένα μπαλόνι έγραψα “μοναξιά” και το’στειλα ψηλά, μακριά μου να πετάξει
μα’κείνο γύρισε ξανά και μου’πε γειτονιά δεν θέλει πια ν’αλλάξει.

Σ’ένα λουλούδι έγραψα “ζωή” και του’δωσα πνοή καινούργια για ν’ανθίσει,
μα’κείνο μου’πε δεν μπορεί μεσ’του χειμώνα την ψυχή, το χρώμα να χαρίσει.

Σ’ένα χαμόγελο έγραψα “χαρά” και το’στειλα σ’ακρογιαλιά και σε νησί χαμένο,
μα’κείνο πνίγηκε βαθιά στα γαλανά νερά και πάλευε σβησμένο.

Και στ’όνειρο έγραψα “εσύ”, μα όταν ήρθε η αυγή ξεθώριασαν οι λέξεις
και έτσι τώρα μοναχή, χωρίς χαρά μα και ζωή, καρδιά μου πως ν’αντέξεις…
...............................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας