Το θέμα αφορά πρωτίστως τους εκάστοτε διοικούντες και ιθύνοντες (παλαιότερους και νυν) της χώρας, σε σχέση με την πολιτική συμπεριφορά μας,  έναντι της Τουρκίας.   

 Από το 1453 (άλωση της Κωνσταντινούπολης) από τις Τουρκικές ορδές, μέχρι και σήμερα είχαμε, να κυνηγά ως "κατάρα"  τον Ελληνισμό η Τουρκιά.

Η όποια απαρίθμηση των πραγματικά σκληρών διαχρονικών γεγονότων, θα χρειαζόντουσταν τόμοι βιβλίων για να γραφούν.

Ενθυμούμαι, μαθητής της ΣΤ' δημοτικού, την επίσκεψη του Προέδρου της Τουρκίας Τζελάλ Μπαγιάρ το 1952, μας πήγαν στην Αθήνα και μας μοίρασαν Τούρκικες και Ελληνικές σημαίες και κάναμε πρόβα να φωνάζουμε χειροκροτώντας "hoşgeldin Τζελάλ Μπαγιάρ" (καλώς ήλθες Τζελάλ Μπαγιάρ), τον οποίο ανακηρύξαμε μάλιστα και επίσημο δημότη της Αθήνας.

Εκείνο όμως, που παραμένει, αν εξαιρέσουμε ορισμένες φορές, πχ η επανάσταση του 1821, είναι ο "νενεκισμός" στην αντιμετώπιση των εκάστοτε προσχεδιαζομένων εχθρικών απαιτήσεων της Τουρκίας,  όσον αφορά την ακεραιότητα της  χώρα μας.

Ήλθε λοιπόν ο καιρός να αποβάλουμε αυτόν τον διαχρονικό "νενεκισμό", που διακατέχει όλες μας οι ενέργειες μας, με αποκορύφωμα να προσπαθούμε να βάλουμε στην ΕΕ την Τουρκία, όταν αυτή διεκδικεί και απειλεί με την κατάληψη νήσων και βραχονησίδων στο Αιγαίο και την ακεραιότητα της Δυτικής Θράκης. 

Το παράδειγμα όμως πρέπει να το δώσουν οι Ταγοί του Έθνους, οι οποίοι να εμψυχώσουν τον Ελληνισμό ... ΣΤΟ ΟΧΙ ΠΟΙΑ "ΝΕΝΕΚΙΣΜΟΣ".