Αχνή απόψε η θύμηση,

σαν φως που τρεμοπαίζει.

Σαθρή εικόνα, παρελθόν,

τη σκέψη μου εμπαίζει.

Δυο μάτια μέσα που φορούν,

του έρωτα το γένος.

Το βλέμμα εκείνο ουρανός,

με αίσθημα βαμμένος.

Μέσα σε μαύρες θάλασσες,

βαδίζει η φωνή μου.

Σε ξένα μέρη σε ζητώ,

στα ίχνη της ερήμου.

Μα εσύ, άφαντη μορφή,

θαμμένη πια στο χθες.

Υγρή σαν αποτύπωμα,

στον τοίχο απ’τις σκιές.

Μεσ’το σκοτάδι που κρατώ,

δεν θα γυρίσεις πια.

Το όνομά σου δεν θα πω,

στις λέξεις μου ξανά. 

.............................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας