Μέχρι και πριν από μισό αιώνα περίπου, ο γάμος στο δυτικό πολιτισμό ήταν, σε μεγάλο βαθμό, μια πραγματιστική διευθέτηση και συμφωνία -που, αρκετές φορές, δεν συμπεριλάμβανε καν την επιθυμία και το θέλω και των δύο ενδιαφερομένων- για να μετατραπεί σταδιακά σε μια δέσμευση βασισμένη περισσότερο και κυρίως στην αγάπη. Πόσο εφικτό ή εύκολο είναι, όμως, να διατηρηθεί ζωντανή μια σχέση αγάπης; Αργά ή γρήγορα, ο καθένας διαπιστώνει πως κάτι τέτοιο αποτελεί υπόθεση πολύ δύσκολη που απαιτεί πολύ περισσότερα πράγματα από την ύπαρξη αγάπης. Με άλλα λόγια, love is not enough…

Όσο μεγαλύτερες είναι οι προσδοκίες κάποιου εξαιτίας των προσωπικών του ελλειμμάτων τόσο περισσότερο επενδύει στη στιγμή της συνάντησης με τον «Έναν και μοναδικό» ή τη «Μία και μοναδική» που θα καλύψει ΟΛΑ τα χάσκοντα κενά εντός του/της που τρομάζουν και καθηλώνουν. Το άτομο αυτό θα μετατραπεί, εν αγνοία του ή με τη σιωπηρή συγκατάβαση και των δύο ενδιαφερομένων, σε καλύτερο φίλο, ερωτικό σύντροφο και στη μέγιστη πηγή ασφάλειας για τον Άλλον. Με άλλα λόγια, αυτού του είδους οι περιπτώσεις ρομαντικής αγάπης, θα μπορούσαμε να πούμε πως υποκαθιστούν, ως ένα βαθμό,  το ρόλο που παίζει η θρησκεία ως τόπος αναζήτησης νοήματος, έκστασης, ελπίδας και ολοκλήρωσης. Όλα αυτά που πολλοί άνθρωποι παλαιότερα αναζητούσαν στη θρησκεία, τώρα προσδοκούν να τα βρουν σε μια «αδελφή ψυχή», σε μια σχέση αγάπης με έναν Άλλον, σε έναν μικρό Θεό επί γης…

Αυτό το σενάριο φαντάζει όμορφο και ονειρικό, μα δεν είναι παρά μια υπερεξιδανίκευση του νοήματος της Αγάπης. Μια ασφαλής σχέση αγάπης προϋποθέτει, στην πραγματικότητα, εντελώς διαφορετικά πράγματα που μερικές φορές είναι ακόμα και εκ διαμέτρου αντίθετα από αυτά που διατηρούν ζωντανή τη σεξουαλικότητα. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως παράγοντες που τρέφουν την αγάπη, όπως η σταθερότητα, η ασφάλεια, το ενδιαφέρον και η ευθύνη, δεν αποτελούν ανάλογα κατάλληλο καύσιμο και για την τροφοδότηση του ερωτικού πάθους. Είναι, δηλαδή, σαν ένα όχημα που, ενώ καίει και λειτουργεί άψογα με αμόλυβδη, να το υποχρεώσεις να κινηθεί με diesel…

Μια ήρεμη οικογενειακή ζωή απαιτεί επαναληψιμότητα, ρουτίνα, προβλεψιμότητα και συνέπεια, ενώ ο ερωτισμός την έλλειψη προβλεψιμότητας, την έκπληξη, το μυστήριο και την αβεβαιότητα. Εδώ θα πρέπει να τονισθεί  πως ο ερωτισμός δεν είναι συνώνυμο του σεξ. Ο ερωτισμός είναι κάτι πολύ ευρύτερο, αποτελώντας κίνητρο και πνοή ζωής και ζωτικότητας και, ως εκ τούτου, αντίδοτο στο Θάνατο.

Αν θέλουμε, λοιπόν, να είμαστε ρεαλιστές. Η ισότητα και η ισοτιμία δημιουργούν μεν προϋποθέσεις για υπέροχους γάμους και συμβιώσεις αλλά η έλλειψη πόλωσης σε μια σχέση έχει πάντα επιπτώσεις στην ερωτική ζωή. Ο σοφός λαός, όπως πάντα, συνειδητοποίησε ενστικτωδώς αυτή την συνθήκη και γι΄αυτό λέει πως «Μετά από έναν γερό καβγά, γίνεται το καλύτερο σεξ»…

Με απλά λόγια, αυτό που λειτουργεί καλά στην κουζίνα, δεν λειτουργεί στο υπνοδωμάτιο…

Η συνύπαρξη ερωτισμού και καθημερινότητας δεν αποτελεί πρόβλημα που μπορεί να λυθεί αλλά ένα παράδοξο που θα πρέπει να διαχειρισθούμε. Ένα τέτοιου είδους υπαρξιακό πρόβλημα δεν επιλύεται με δαντελωτά σέξυ εσώρουχα, τεχνικές και ερωτικά βοηθήματα. Μακάρι τα πράγματα να ήσαν τόσο απλά. Ερωτισμός σημαίνει περιέργεια, παιχνιδιάρικη διάθεση και φαντασία. Όταν οι περισσότεροι -και κυρίως οι γυναίκες, ιδιαίτερα όταν γίνονται μητέρες- διοχετεύουν το μεγαλύτερο μέρος αυτής της "παιχνιδιάρικης" διάθεσής τους, την ανάγκη για φυσική εγγύτητα, αγκαλιές κ.τ.λ. στα παιδιά τους, και μόνο κάποια πεταχτά φιλάκια στο/στη σύντροφό τους, όταν οι σημαντικότερες συζητήσεις γίνονται και πάλι με τα παιδιά και μόνο για τετριμμένα πράγματα με το σύντροφο, όταν προτεραιότητα για αγορές ρούχων και άλλων ειδών δίνεται στις ανάγκες των παιδιών, ενώ οι γονείς φορούν για πολύ καιρό τα ίδια, τότε ο ερωτισμός αρχίζει να κρυφοκοιτά έξω από το παράθυρο του τριαριού που τον κάνει να ασφυκτιά...