"Απόψε θέλω αποδείξεις και ονόματα / και το κορμάκι σου θα ψάξω πόντο-πόντο/κι άμα θα βρω δακτυλικά αποτυπώματα,/θα πει πως πήγε η αγάπη μας στον βρόντο.."

Αυτοί οι στίχοι της κακιάς ώρας -που τους έμαθα από έναν Σουηδό φίλο και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης αλλά και μέγα λάτρη της Ελλάδας και της Ελληνικής κουλτούρας- σκιαγραφεί με χαρακτηριστικό τρόπο τα επίπεδα νοσηρότητας στα οποία μπορεί να φθάσει το αίσθημα αυτό. Οι αφορμές της κάποιες φορές υπαρκτές, και τότε η ζήλια θεωρείται ως δικαιολογημένη, αλλά συχνά, και ιδιαίτερα στην περίπτωση της παθολογικής ζήλιας, φαντασιακές και ανυπόστατες. Πίσω από μια παθολογική ζήλια, ελλοχεύει πάντα κάποια σοβαρή ψυχική ή/και οργανική διαταραχή.

Η ζήλια είναι ένα σύνθετο αίσθημα στο οποίο εμπλέκονται και διάφορα άλλα απειλητικά και επώδυνα αισθήματα όπως οργή, ντροπή, προσωπική ανεπάρκεια, απόγνωση κ.ά. Συνήθως, εμφανίζεται στις ερωτικές σχέσεις αλλά μπορεί να επηρεάσει και άλλου είδους σχέσεις, όπως οι φιλικές, οι συναδελφικές, οι αδελφικές κ.ά.. Είναι ένα πολύ βασανιστικό αίσθημα που μπορεί να δηλητηριάσει ψυχή και  νου και να οδηγήσει στο ενδεχόμενο που, στην ουσία, τρέμει το άτομο που ζηλεύει μήπως τυχόν και του συμβεί, δηλαδή, στην απώλεια Αυτού που θεωρεί πως τόσο αγαπά…

Συχνά, το άτομο που ζηλεύει νιώθει βαθιά μέσα του ανάξιο αγάπης με συνέπεια να είναι καχύποπτο και να δυσκολεύεται να πιστέψει πως ο/η σύντροφός του/της το αγαπά πραγματικά και πως δεν έχει καμία πρόθεση να εγκαταλείψει τη σχέση. Για το λόγο αυτό, το άτομο που ζηλεύει θεωρείται πως έχει περισσότερο ανάγκη να αγαπηθεί παρά να αγαπήσει…

Εν κατακλείδι, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η ζήλια συνδέεται, κατά κύριο λόγο με το φόβο και όχι με την αγάπη. Αυτός που φθάνει στο σημείο να ψάχνει τσέπες, πορτοφόλια, κινητά, οσμές στα ρούχα κ.ά. δεν το κάνει επειδή αγαπά αλλά επειδή φοβάται και η θεωρούμενη αγάπη του δεν είναι τίποτα άλλο από ΕΞΑΡΤΗΣΗ. Εάν σε μία σχέση δεν υπάρχει το βασικότερο συγκολλητικό συστατικό και προϋπόθεση, δηλαδή η εμπιστοσύνη προς τον άλλον, τότε το συγκολλητικό μείγμα είναι η εξάρτηση από τον Άλλον, ο φόβος εγκατάλειψης, η έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού, αλλά και σεβασμού προς τον Άλλον. Κανένα από όλα αυτά δεν αποτελεί συστατικό στοιχείο αγάπης παρά μόνον απόηχο βιωμάτων μιας πληγωμένης παιδικής ψυχής που ποτέ δεν ένιωσε πως είναι άξια να αγαπηθεί…