Λυπούνται τα όνειρα 
που σβήνουν με το δάκρυ
Σαν τη βροχή ενώ
ρουφιέται από τη στάκτη 

Τι αποκαρδίωση και
τι μεγάλο κρίμα,- καθώς 
τα όνειρα εκείνα που έγιναν
στη μάχη θρύμμα 
Κλαδάκια λες που επάνω τους
μαράθηκε ο ανθός
να πέφτουν μυστικά, 
κι' αθόρυβα - στο μνήμα

Ενώ θα κλείνουν 
τα φτερά τους πληγωμένα,
τη μέρα που τη λύτρωση
τους θα ζητούν 
Φτωχά μου όνειρα 
ανθάκια μου θλιμμένα 
μεθύσαμε τρυγώντας 
τον θάνατο θα πουν..

 Αναστάσιος. Π. ( Ακρίτας )