Σήμερα ήταν μια δύσκολη μέρα στη δουλειά. Πίστευα ότι θα ήταν μια εύκολη νύχτα, αλλά συνεχίζει να είναι αρκετά δύσκολη. Δεν φταις εσύ κι ας θυμώνω μαζί σου ακόμα δεν ξέρουμε τι και πως να πούμε κάποια πράγματα. Δεν είναι τίποτα αυτονόητο. 

Δεν ξέρεις ότι όταν σωπαίνω κάνω από μέσα μου χιλιάδες σκέψεις / δευτερόλεπτο.Φαίνομαι ήρεμη αλλά ο εγκέφαλος μου κοντεύει να εκραγεί. 

Δεν ξέρεις ότι τα πράγματα με τη μαμα είναι τόσο δύσκολα που πρέπει να σχεδιάζω τα πάντα με μεγάλη λεπτομέρεια μέρες πριν και νιώθω άβολα γι αυτό. Άβολα με μένα, με σένα που δεν μπορώ να βγω και να κάνω ότι θέλω οπότε θέλω, άβολα με τις αδερφές μου που τις υπόχρεωνω να πιεστουν κάποιες φορές για να μπορέσω να πιω ένα καφέ, να δω μια ταινία, να μείνω μόνη μαζί σου αν θέλω.

Έχω κουραστεί η υπομονή μου εξαντλείται, θυμώνω και δεν μπορώ να εκφραστώ μέσα σε όλα. Γιατί έτσι είμαι το κέρατο μου, πάντα ήθελα έναν άνθρωπο δίπλα μου να μπορεί να διαβάζει στις σιωπες από το βλέμμα μου έστω κι ένα μικρό κομμάτι της σκέψης μου.Εναν άνθρωπο με έντονη διαίσθηση που να με συμπληρώνει και να με ηρεμεί όταν κουρλαινομαι . Για κάποια στιγμή μου έδωσες την εντύπωση ότι έχεις αυτη την ιδιότητα αλλά τώρα το ξανασκεφτομαι. Πως να διαβάζει κάποιος τα ματιά σου όταν δε σε κοιτάει μέσα σε αυτά? Δεν κοιτάει γιατί δε θέλει? Γιατί είναι ντροπαλός και θέλει το χρόνο του? Ηαπλα είναι στην κοσμαρα του και όσο κι αν προσπαθήσω δεν θα τον βγάλω ποτέ από κει??? Κάνω συγκρίσεις άθελά μου, σε καταδικάζω, δεν είναι σωστό για κανέναν μας, φοβάμαι ότι δεν θα υπάρξει ποτέ κανείς που  να αντέξει εμένα σαν δύσκολο άνθρωπο κι όλο αυτό που ζω και με πλαισιώνει.