Αλήθεια, έχουμε σκεφθεί ποτέ πόσα αυθεντικά άτομα ή αυθεντικές σχέσεις έχουμε στη ζωή μας; Άτομα χωρίς αγκάθια, που δεν είναι απλά καταναλωτές ενέργειας άλλων, που δεν χρησιμοποιούν τους γύρω τους ως κοντέινερ προσωπικών τους αποβλήτων, που επικοινωνούν συχνά μαζί μας, όχι για να ζητήσουν κάτι ή γιατί δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν, αλλά γιατί θέλουν να μας ακούσουν, να δουν αν είμαστε καλά, γιατί απλά μας σκεφθήκανε, γιατί τους λείψαμε;

Το ποιο πιθανό είναι πως τα άτομα αυτά, ΑΝ υπάρχουν, δεν ξεπερνούν τα δάχτυλα του ενός χεριού μας και ίσως πολλά να είναι και αυτά.  Ας μιλήσουμε πρώτα για τα μέλη της οικογένειάς μας. Με ποια από αυτά έχουμε σχέσεις που είναι άδολες, με αμοιβαιότητα, με αλληλοσεβασμό και με έγνοια έκδηλη, αλλά όχι αποπνικτική ή ενοχοποιητική; Δυστυχώς, οι δεσμοί αίματος δεν αρκούν, από μόνοι τους,  να δημιουργήσουν μια σχέση που να διακρίνεται από τα παραπάνω χαρακτηριστικά.  Αντίθετα, πολλές φορές, λειτουργούν ως μπάρες ή βαρίδια που εμποδίζουν καθοριστικά την προσωπική μας εξέλιξη, αλλά και τη δημιουργία μιας σχέσης που να ανακουφίζει, να εμπλουτίζει και να δροσίζει τη ζωή μας.

Πολλοί άνθρωποι μπαίνουν και βγαίνουν, για διάφορους λόγους, στη ζωή μας. Σκεφθήκαμε ποτέ τι είδους άτομα και για ποιους λόγους μας έλκουν; Αν είμαστε ικανοποιημένοι ουσιαστικά από τις στενές μας σχέσεις και γιατί; Αν όχι, ποιος ευθύνεται για αυτό και γιατί συνεχίζουμε να διατηρούμε στη ζωή μας, ακόμα και ως συνοδοιπόρους, τοξικά άτομα;    

Εάν δεν καταφέρουμε να δώσουμε απαντήσεις σε τέτοιου είδους ερωτήματα και αν αποδίδουμε αποκλειστικά στους άλλους κάθε ευθύνη για τις δυσκολίες της σχέσης μας μαζί τους, τότε ποτέ δεν θα καταφέρουμε να μάθουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, τι καθορίζει τη ρότα της ζωή μας  και πως, σε ΟΛΑ όσα μας συμβαίνουν, είμαστε συνδημιουργοί και συμπρωταγωνιστές… 

Εάν προσδοκούμε εμπιστοσύνη από τους άλλους, τότε θα πρέπει και οι ίδιοι να μπορούμε να την εμπνέουμε σ΄αυτούς. Αν θέλουμε να μας καταλαβαίνουν, τότε θα πρέπει και εμείς οι ίδιοι να μάθουμε να τους ακούμε, να τους αφουγκραζόμαστε και να τους συναισθανόμαστε. Να μπορούμε να μπαίνουμε, όπως λέμε, στα ρούχα του άλλου.   

Σημαντικό είναι, επίσης, να έχουμε κατά νου πως οι άνθρωποι, συνηθέστατα, δεν αλλάζουν από τη μία μέρα στην άλλη ή μέσα σε λίγους μήνες. Αυτό που, συνήθως,  συμβαίνει είναι πως ΠΟΤΕ δεν ήταν αυτό που πιστεύαμε εμείς από την αρχή. Η μεγάλη Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου το εξέφρασε τόσο υπέροχα με τους στίχους της «Δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει που σ΄έπλασε όπως ήθελε αυτή…» και μελοποίησε καταπληκτικά ο μεγάλος Απόστολος Καλδάρας.

Τέλος, εάν εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε σε θέση να συμβάλουμε στην προσωπική μας ευτυχία, προσμένοντας να τη βρούμε μόνον όταν κάποιος άλλος καλύψει το υπόλοιπο μισό του κρεβατιού μας  ή δειπνεί μαζί μας, είναι βέβαιο πως ποτέ δεν θα μπορέσουμε όχι μόνο να τη βρούμε, αλλά και να συμβάλουμε στην ευτυχία του οποιουδήποτε Άλλου.