Ζω σημαίνει επικοινωνώ!
18 Οκτωβρίου 2019, 19:25
Όταν η αγάπη φοβίζει...
EVAGGELIASAKELLARIOU (19.10.2019)
Η μαγκιά είναι να μη φοβάσαι να αγαπήσεις και να χαίρεσαι όταν αγαπάς. Ε.Σ.sven (19.10.2019)
!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Έτσι ακριβώς, όπως το λες, Ευαγγελία μου!
Καλό ΣΚ!freddieKrueger (19.10.2019)
Ωραίο κείμενο...
Ξέρεις που καταλήγω τελικά αγαπητέ sven?
Δεν είναι η αγάπη ίσως αυτό που φοβόμαστε.
Το σκέφτηκα σε μια προσπάθεια να αναθεωρήσω τις θέσεις μου με αφορμή και το δικό σου σχόλιο σε οικείο δικό μου κείμενο.
Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα έχει δύο συνιστώσες
1.Είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσουμε τον ΕΑΥΤΟ μας ΧΩΡΙΣΤΑ από τους άλλους.Είναι όμως μεγάλη αξία αυτό.
Συνήθως αγαπούμε κομμάτι μας μέσω της ''αποδοχής'' του η μη από τους άλλους.
Δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε τον εαυτό μας αν δεν μας αποδέχονται οι άλλοι εύκολα.
Από μικρά παιδιά στο σχολικό περιβάλλον.
Τα παιδιά είναι ειλικρινή με ένα πολύ σκληρό τρόπο.Απορώ που εμείς οι ενήλικες τα βλέπουμε ως ''αθώες ψυχούλες''
Από εκεί πρέπει να ξεκινήσει η εκπαίδευση ενός ανθρώπου να αγαπά τον εαυτό του.Να ξεχωρίζει την εικόνα που έχει ο ίδιος για τον εαυτό του από την εικόνα που χρειάζεται πρώτα ''έγκριση'' για να γίνει αποδεκτή.
2.Η αγάπη έχει ανακατευτεί με άλλες έννοιες όπως έλξη,καύλα,πάθος,πόθος,έρωτας,συμβίωση,οίκτος,κτλ
Έτσι κάποιος που νοιώθει αίσθημα λύπης,η ενοχές απέναντι σε κάποιον ίσως το βαφτισει αυτό αγάπη.
Η η έλξη για δυο υπεροχα ματια η ενα φοβερα ερωτικο πλασμα...να το πει αγαπη επειδη απλα...κανει τα εκουαλαιζερ της ηδονης να χτυπανε κοκκινο.
Μου εχει τυχει κατα τη διαρκεια εντονης ερωτικης επαφης να αναφωνησω πως αγαπω τη γυναικα με την οποια ημουν ενα.Καμμια σχεση ωστοσο.
Αυτες οι δυο παρατηρησεις μου.
Και συνεχιζουμε την κουβεντα αν θες...
sven (19.10.2019)
Freddie,
εγώ θα ΄λεγα πως είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να αγαπήσουμε και να δούμε, με έναν ρεαλιστικό τρόπο, τον εαυτό μας, χωρίς το καθρέφτισμα αυτών που αποτελούν τον καθρέφτη του εαυτού μας -δηλαδή του ποιοι είμαστε- στα πρώτα, κυρίως, χρόνια της ζωής μας. Η στάση και τα συναισθήματά τους απέναντί μας, καθώς και η αίσθηση που αυτά μας δημιουργούν, αποτελούν το «είδωλο» του εαυτού μας, δηλαδή την εσωτερική μας εικόνα για του τι είδους άτομα είμαστε. Χωρίς καθρέφτη, δεν υπάρχει είδωλο, παρά μόνον αυθαίρετες εικασίες οι οποίες συνεχώς θα πρέπει με κάποιον τρόπο να επιβεβαιώνονται γιατί δεν έχουν εσωτερικό αποτύπωμα εντός μας…
Το σχολικό περιβάλλον, στο οποίο αναφέρεσαι, είναι ένα κοινωνικό πεδίο όπου ο καθένας μας αποπνέει την αίσθηση που έχει για τον εαυτό του και, κατ΄επέκταση, τυγχάνει της ανάλογης αντιμετώπισης των άλλων και των συναισθηματικών τους αναγκών. Όπως σε μια σαβάνα της Αφρικής, τα σαρκοβόρα παρακολουθούν το κοπάδι των υποψήφιων θυμάτων τους και διαλέγουν αυτό που φαίνεται και συμπεριφέρεται ως αδύναμο/ανήμπορο, έτσι και τα παιδιά, που λειτουργούν με έναν ανάλογο τρόπο, ψάχνοντας να βρουν το ποια είναι ή έχοντας μια ανάγκη επιβεβαίωσης που ποτέ ή ανεπαρκώς εισέπραξαν, καθώς και μιας αίσθησης πως είναι δυνατοί και επαρκείς, δημιουργούν τη δική τους ομάδα και επιτίθενται στους πιο ευάλωτους. Ένα παιδί που έχει καθρεφτιστεί, από την αρχή της ζωής του με τρόπο που να νιώθει επαρκές και άξιο να αγαπηθεί, ποτέ δεν πρόκειται να πέσει θύμα τέτοιων συμπεριφορών. Η αυθεντική αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση αποτελούν την καλύτερη ασπίδα προστασίας…
Ως εκ τούτου, η εκπαίδευση ενός ανθρώπου ώστε να είναι σε θέση να αγαπά τον εαυτό του, όπως γράφεις, δεν θα πρέπει να αρχίζει από το σχολείο, αλλά να συνεχίζεται ΚΑΙ εκεί…
Όσον αφορά στο τελευταίο σκέλος του σχολίου σου, έχω να πω πως αυτός που έχει εισπράξει ατόφια αγάπη από το ξεκίνημα της ζωής του, ποτέ δεν πρόκειται να μπερδέψει την καύλα, τον οίκτο, την έλξη κ.τ.λ. με αυτήν. Πιστεύω πως, όταν κάποιος, επάνω σε μία στιγμή έντονου πάθους, τύχει να εκστομίσει ένα «Σ΄αγαπώ», δίχως πραγματικά να το νιώθει, στην ουσία εκφράζει, έχοντας πιο «χαλαρές» εκείνη τη στιγμή τις άμυνές του, τη βαθύτερη ανάγκη του να μπορέσει να αγαπήσει και ν΄αγαπηθεί…
Καλή συνέχεια και…to be continued…
Orfeus (19.10.2019)
"Πιστεύω πως, όταν κάποιος, επάνω σε μία στιγμή έντονου πάθους, τύχει να εκστομίσει ένα «Σ΄αγαπώ», δίχως πραγματικά να το νιώθει, στην ουσία εκφράζει, έχοντας πιο «χαλαρές» εκείνη τη στιγμή τις άμυνές του, τη βαθύτερη ανάγκη του να μπορέσει να αγαπήσει και ν΄αγαπηθεί…"
Εκφράζει επίσης και τη μοναξιά του! Μ' αυτό το παθιασμένο "σ' αγαπώ" -που θα 'λεγα πως είναι απελπισμένο-, δηλώνει το πόόόσο μόνος είναι! sven (19.10.2019)
Πολύ σωστά, Γιώργο!
Ένας που δεν μπορεί να αγαπήσει και ν΄αγαπηθεί, δηλαδή που δεν έχει ουσιαστικές σχέσεις, δεν μπορεί παρά να είναι και να αισθάνεται πολλή μοναξιά...STEFANOS604 (19.10.2019)
κι αν αγαπάει χωρίς ανταπόκριση ή αν αγαπιέται χωρίς να ενδιαφέρεται??sven (19.10.2019)
Στέφανε,
αν κάποιος αγαπάει χωρίς ανταπόκριση, σημαίνει πως ο ίδιος δεν αγαπά τον εαυτό του, δεν τον αξιολογεί, δεν τον σέβεται αρκετά και, σίγουρα, δεν έχει εισπράξει, ως παιδί, αγάπη από αυτούς που όφειλαν να του τη δώσουν απλόχερα, όπως δικαιούνταν, ή η όποια αγάπη εισέπραξε δεν ήταν δίχως σοβαρά ανταλλάγματα ή απειλές ακόμα και απώλειας αυτών των λίγων ψίχουλων "αγάπης"...΄
ΑΝ, πάλι, αγαπιέται χωρίς ο ίδιος να ενδιαφέρεται και παραμένει δίπλα σε κάποιον που ΔΕΝ αγαπά, σίγουρα δεν το κάνει από γενναιοδωρία και αλτρουισμό. Είναι βέβαιο πως έχει ανάγκη να επιβεβαιώνεται ναρκισσιστικά διαμέσου της "αγάπης" του Άλλου, και η ιδιότυπη δυστυχία και μιζέρια στην οποία καταδικάζει τον εαυτό του, δεν είναι παρά το αντίτιμο που πρέπει να "πληρώνει" για την ψυχική ενέργεια που του παρέχεται...
Δίκαια πράγματα...freddieKrueger (20.10.2019)
Καλημέρα.
Να κάνω μια τοποθέτηση προς το πολύ εύστοχο σχόλιο του Στέφανου και την απάντηση του sven.
Η αγάπη που ζητά αντάλλαγμα δεν είναι αγάπη όμως.Μπορείς να αγαπάς χωρίς να εισπράτεις πίσω την αγάπη.Ίσα ίσα που τότε έίναι που αγαπάς τον εαυτό σου,διότι τότε δε νοιώθεις χάσμα εντός του που διψάει για κάλυψη και ανταπόδωση απο την άλλη πλευρά.
Αυτό ισχύει όμως για την αγάπη μόνο.Όχι για άλλες έννοιες.
Πάμε τώρα στην παιδική ηλικία.Αρα sven θεωρείς πως η παιδική κοινωνία είναι μια κοινωνία αφρικανικών θηρίων που οι ισορροπίες χτίζονται πάνω στο φόβο και όχι το σεβασμό.
Άρα λείπει η αγάπη.
Θυμάμαι ως παιδι που αρκετα συχνα ανοιγα κεφαλια σε εκεινα τα θηρια που κάναν επιθέσεις σε αδύναμα.μέλη της αγέλης.
Ηταν οντως αφρικη το κλιμα και η αγαπη δεν υπηρχε ως εννοια.
Γιατι η αγαπη να ειναι ασπιδα προστασιας απο θηρια και οχι δυναμη εξημερωσης τους συλλογικα;
Όσο για το τελευταίο παράδειγμα.Δεν αποτελεί ένδειξη μοναξιάς και απελπισίας αποτελεί.κάτι που συχνότατα κάνουμε.ΟΛΟΙ μας.
Ονομάζουμε.ένα σωρό.άλλα πράγματα αγάπη.
Τα αποτελέσματα αυτής της κακής ονομασίας ας αναζητηθούν σε διαζύγια,σε διαλυμένες οικογένειες,σε δημιουργία δήθεν.φίλων κτλ.
Καλήμερα
To be continued...
STEFANOS604 (20.10.2019)
Να διευκρινίσω τι εννοώ όταν λέω : Να δίνεις τα πάντα και να εισπράττεις το ελάχιστο και να θεωρείς ότι σου είναι αρκετό! και φυσικά θα ήθελες ανταπόδοση! Όμως σου φτάνει το λίγο! Γι' αυτό νομίζω το να αγαπάς είναι ανώτερον του να σ'αγαπούν!! sven (20.10.2019)
Freddie,
όταν αγαπάς και προσδοκάς ανταπόκριση, δεν σημαίνει πως ΔΕΝ αγαπάς. Απλά, ζητάς αμοιβαιότητα που, όταν ΔΕΝ υπάρχει -μπορεί φυσικά να συνεχίζεις να αγαπάς τον άλλον γιατί τα αληθινά αισθήματα δεν είναι ηλεκτρικό ρεύμα που γυρνάς τον διακόπτη και παύουν να υπάρχουν- αλλά, αν σέβεσαι τον εαυτό σου, αποχωρείς, ειδάλλως δυστυχείς. Αυτός που μπορεί και το κάνει σημαίνει πως διαθέτει αυτοεκτίμηση, αυτός που ΔΕΝ μπορεί, όχι μόνο αυτοεκτίμηση δεν διαθέτει, αλλά ούτε καν αυτοσεβασμό. Αυτό που αποκαλεί αγάπη δεν είναι παρά μια νοσηρή ΕΞΑΡΤΗΣΗ που την ονοματίζει αγάπη… (για περισσότερα επί του θέματος, αν ενδιαφέρεσαι, εδώ: http://www.i-psyxologos.gr/sxeseis-exartisi/ και εδώ: http://www.i-psyxologos.gr/sinexartisi/ ).
Μόνο ένας γονιός θα μπορούσε, ενδεχομένως, να αγαπά δίχως αμοιβαιότητα από την πλευρά του παιδιού του. Η σχέση γονέα-παιδιού, όμως, είναι από τη φύση της εντελώς διαφορετική από τη συντροφική/ερωτική σχέση/αγάπη. Στην τελευταία, δεν αγαπάς για ν΄αγαπάς ή επειδή η ίδια η φύση το επιβάλλει προς επιβίωση του είδους, αλλά αναζητάς έναν σύντροφο για να μοιραστείς αισθήματα, χρόνο, εμπειρίες, την ίδια τη ζωή. Όταν δεν το βρίσκεις, και έχοντας κάνει όλες τις προσπάθειες περί του αντιθέτου, αποχωρείς. Ποιος θα παρέμενε σε μια σχέση αγάπης (φιλική, ερωτική, συγγενική), εάν ο άλλος ποτέ δεν σε αναζητά, δεν δείχνει να επιθυμεί να μοιράζεται κάτι μαζί σου, ενώ το κάνει με άλλους κ.τ.λ. Ποιος θα παρέμενε σε μια τέτοια σχέση; Δεν θα επηρέαζε τη στάση του απέναντι σε αυτό το άτομο η παντελής έλλειψη συναισθηματικής αμοιβαιότητας; Αν λειτουργούσαμε με αυτόν τον τρόπο ως Άνθρωποι, είναι βέβαιο πως θα είχαμε εξαφανιστεί ως είδος…
ΔΕΝ θεωρώ πως η παιδική κοινωνία είναι μια κοινωνία αφρικανικών θηρίων. Προς Θεού! Μια παρομοίωση προσπάθησα να κάνω, ίσως όχι τόσο επιτυχή, ενδεχομένως. Ο κόσμος των παιδιών είναι συχνά πολύ σκληρός, καθώς πρόκειται για άτομα που προσπαθούν να ανακαλύψουν τον εαυτό και τα όριά τους, να μάθουν να σχετίζονται, να βρουν τη θέση τους στην ομάδα, να κοινωνικοποιηθούν και πολλά άλλα. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως δεν υπάρχει και αγάπη, στις πιο στενές προσωπικές σχέσεις των παιδιών. Δεν μπορείς, φυσικά, να αγαπάς όλους τους συμμαθητές σου ή όλο το σχολείο…
Με την παρομοίωση που έκανα, ήθελα να καταδείξω πως η παιδική κοινωνία είναι ένα δυναμικό πεδίο, μέσα στο οποίο το κάθε παιδί προσπαθεί να βρει τον εαυτό του. Κάποια από αυτά, που έχουν τις μεγαλύτερες δυσκολίες και τις λιγότερες προϋποθέσεις, σε αυτή τους την προσπάθεια, μπορεί να αρχίσουν να συμπεριφέρονται όπως τα σαρκοβόρα στην Αφρικανική σαβάνα, δηλαδή, βάσει του «Η δύναμη του ισχυρού», «Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό» κ.τ.λ., με σκοπό να νιώσουν σημαντικά και πως αξίζουν, από τη στιγμή που στο βάθος νιώθουν ανεπαρκή και ανάξια προσοχής και αγάπης. Εδώ εντάσσονται οι σοβαρές περιπτώσεις bullying που είχα στο μυαλό μου, κάνοντας τη συγκεκριμένη παρομοίωση…
Η αγάπη, αλλά όχι από μόνη της, μπορεί να γίνει «δύναμη εξημέρωσης». Εγώ, όμως, ποτέ ΔΕΝ είπα πως η αγάπη αποτελεί ασπίδα προστασίας, αλλά η αυθεντική αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση απέναντι σε σχέσεις τοξικές και δίχως αμοιβαιότητα…
Τέλος, όσον αφορά στο τελευταίο σκέλος. Το να εκστομίσει κάποιος, σε μια στιγμή έντονου πάθους, διάφορα «πικάντικα», είναι απόλυτα φυσιολογικό και οι περισσότεροι το έχουν κάνει κάποια στιγμή. Το να εκστομίσει, όμως, «Σ΄αγαπώ», σε μια ανάλογη κατάσταση, θεωρώ πως αντιπροσωπεύει, πιθανότατα, περισσότερο μια έντονη βαθύτερή του ανάγκη για συναισθηματική εγγύτητα, δηλαδή να αγαπήσει και ν΄αγαπηθεί, παρά πάθος. Δεν αποτελεί ένδειξη πάθους το να εκστομίσει, για παράδειγμα, μια γυναίκα, σε μια στιγμή έντονου πάθους, «Γιώργο μου, σ΄αγαπώ», ενώ το όνομα του συντρόφου της είναι Αλέξανδρος…
Κάτι τέτοιο, κάτι άλλο θα σήμαινε και θα ήταν ο απόηχος μιας διαφορετικής υποσυνείδητής της επιθυμίας…
Καλό ξημέρωμα!
sven (20.10.2019)
Στέφανε,
σε ΚΑΝΕΝΑΝ δεν φτάνει το λίγο. Όλοι θέλουμε να αγαπηθούμε όσο γίνεται περισσότερο, αν είναι δυνατόν. Όποιος αρκείται στο λίγο, έχει -κατά την άποψή μου- σοβαρούς λόγους που το αποδέχεται. Ίσως να μην πιστεύει πως αξίζει το πολύ, ίσως να έμαθε να αρκείται στο λίγο κ.τ.λ., και όχι επειδή αυτό επιθυμεί...
Αυτό που λες με παραπέμπει στη χριστιανική έννοια της Αγάπης που λέει, μεταξύ πολλών άλλων, "αγάπα τον πλησίον σου ως αδελφόν", "Αν σε χτυπήσει κάποιος, στρέψε και το άλλο σου μάγουλο" κ.τ.λ.
Σεβαστό, αλλά.....
Καλό ξημέρωμα!freddieKrueger (21.10.2019)
Καλημέρα και καλή εβδομάδα αγαπητέ sven
ξεκινώ να απαντώ από κάτω προς τα πάνω
Το ''σ αγαπώ'' γενικά ο κόσμος το λέει απρόσφορα.Θα ταν παράξενο να ''ζυγίζει'' τις συνθήκες που θα το πει.
Δεν εξετάζω τα βαθύτερα αίτια της εκστόμισης της λέξης.Απλά σχολιάζω ότι την κάνανε...πασατέμπο και συνήθεια...
Όλοι για αγάπη μιλούν και αληθινή αγάπη δεν υπάρχει.
Στη θέση της υπάρχουν άλλες έννοιες.
Εγωισμός,πάθος,συμφέρον,κτλ
Πάμε παρακάτω:Βρήκα την παρομοίωσή σου των παιδιών ως θηρία πετυχημένη!Δε χρειάζεται να την ''αποσύρεις'' η δικαιολογείς.
Συμφωνώ απόλυτα.
Όσο για την ασπίδα προστασίας που είναι η αυτοεκτίμηση,αυτή δεν είναι αμέσως συνυφασμένη και προερχόμενη από την αγάπη στον εαυτό μας?
Καλώς λοιπόν περιέγραψες τις σχέσεις των παιδιών.Σκληρές και βασίζονται σε ανακάλυψη ορίων διεκδικήσεις κτλ.
Η αγάπη σαφώς μπορεί να προκύψει σε αυτές τις ''ψυχούλες'' που εγώ ποτέ δεν είδα έτσι.
Δούλεψα με παιδιά κατά τη θητεία μου και είναι απλά μικροί ενήλικες.
Ιδανικά sven η αγάπη θα πρεπε να ειναι οπως ενος γονεα προς το παιδι του.ΑΝιδιοτελης.
Δε μιλαω για το πως τι θα κάνεις σε περίπτωση που δεν παίρνεις την αγάπη πίσω.
Μπορείς να μείνεις να φύγεις κτλ
Δεν εξατάζω τη φυσική παρουσία του προσώπου στη ζωη του ανθρώπου που αγαπά,αλλά την παρουσία του συναισθήματος της αγάπης.
Όπως σωστά λες δε γίνεται με ένα διακόπτη να την ''παύσουμε''.
Ίσως σε μμια σχέση που δεν εξελίσσεται με τη χρόνια αποχή,ατονούν άλλες έννοιες πάλι,αλλά όχι η αγάπη(αν υπάρχει και δεν έχει κάτι άλλο βαφτιστεί αγάπη όπως είπαμε ότι συχνά γίνεται)
Αν είναι έρωτας τότε πράγματι μετασχηματίζεται σε κακή εξάρτηση,σε κάτι αρρωστημένο.Μέρος αυτης της ''αρρώστιας'' είναι να βαφτίζεις το μονομερή έρωτα-που παύει να είναι καν έρωτας,αλλά γίνεται κυνήγι της ανατρορπής της αμφισβίτηση του εγω μας-αγάπη.
sven (21.10.2019)
Freddie,
καλημέρα και καλή βδομάδα!
Έτσι, όπως το θέτεις το θέμα, δηλαδή, πως χρησιμοποιείται ο όρος "αγάπη" σήμερα, συμφωνώ, σε μεγάλο βαθμό, μαζί σου. Εγώ, όμως, με το ποστ μου δεν προσεγγίζω το θέμα της αγάπης από αυτή την οπτική, αλλά κατά πόσο και για ποιους λόγους μπορεί να φοβόμαστε να αγαπήσουμε...
Επίσης, η αγάπη πολλών γονιών, είναι αποδεδειγμένο, πως ΔΕΝ είναι πάντοτε ανιδιοτελής. Εκφράσεις όπως "Εγώ που θυσιάστηκα για σένα", "Αν δεν είσαι καλό παιδί, η μαμά θα πάρει άλλο παιδάκι ή η μαμά δεν θα σ΄αγαπά" κ.τ.λ., με τις οποίες μεγαλώνουν πολλά παιδιά, το αποδεικνύουν περίτρανα, όπως, επίσης, και η καλλιέργεια ενοχών στο παιδί από το γονιό για να γίνει ευκολότερα χειρίσιμο και να συνταχθεί με τα "θέλω" του γονιού του, ακόμα και ως ενήλικας...
Η αγάπη, παρ΄όλη την ανθεκτικότητα και σταθερότητά της, όπως και κάθε άλλο αίσθημα, δεν παραμένει συνηθέστατα αναλλοίωτο, αν δεν τρέφεται από κάτι. Ως εκ τούτου, εάν δεν τρέφεται από την πραγματικότητα, τότε τρέφεται από τη φαντασία, αλλιώς ξεθωριάζει...
Καλή συνέχεια!
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
Όταν η αγάπη φοβίζει...
Η ευχαρίστηση στη ζωή είναι σημαντική και απαραίτητη, όπως οι τελείες σε ένα κείμενο, ιδιαίτερα όταν εισπράττεται με τρόπο αυθόρμητο και χωρίς συγκεκριμένες προσδοκίες, πέραν του να νιώσουμε όμορφα και να χαρούμε αυτά που μας προσφέρει η ζωή. Αυτό, όμως, όσο απλό κι αν ακούγεται, ούτε εύκολο, αλλά ούτε και τόσο απλό είναι.
Για να αποκτήσει μια ευχαρίστηση νόημα, διάρκεια και βάθος, αλλά και για να ξεφύγει από τη μέγγενη του καταναγκασμού, προϋποθέτει την ικανότητα να μπορούμε να αγαπούμε τον εαυτό μας, αλλά και να επιτρέπουμε στους να μας αγαπήσουν. Δίχως αυτήν την προϋπόθεση, η οποιαδήποτε ευχαρίστηση δεν θα διαφέρει σε τίποτα από ένα πυροτέχνημα ή από έναν διάττοντα αστέρα που, όσο εντυπωσιακά και αν είναι, σύντομα τα διαδέχεται το σκοτάδι…
«Αγάπησε τον εαυτό σου», λέμε συχνά σε ανθρώπους που ταλαιπωρούνται, όντας εγκλωβισμένοι σε αδιέξοδες καταστάσεις ή σχέσεις. Είναι, όμως, τόσο απλό αυτό; Είναι απλά θέμα βούλησης; Η απάντηση είναι «ΟΧΙ». Για να μπορούμε να αγαπούμε τον εαυτό μας αβίαστα και αυθόρμητα, χρειάζεται να είμαστε φορείς διαχρονικά θετικών βιωμάτων, από την πρώτη μέρα της ζωής μας. Αν δεν συμβαίνει αυτό, απαιτείται πολύ μεγάλη προσπάθεια και εξειδικευμένη βοήθεια για να καταφέρουμε να αποκαταστήσουμε τις βλάβες και τα ελλείμματα του ψυχισμού μας. Αξίζει, όμως, τον κόπο…
Σε μια κοινωνία, όπως η δική μας, όπου η ελευθερία, η αυτονομία και η αυτοπραγμάτωση έχουν γίνει συνώνυμα της αυτάρκειας, οι αξίες αυτές, μέσα από αυτό το πρίσμα, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην υπαρξιακή, τουλάχιστον, μοναξιά. Κανένας άνθρωπος δεν είναι αυτάρκης. Γεννιόμαστε με μια έμφυτη ανάγκη να δημιουργήσουμε στενές συναισθηματικές σχέσεις γιατί μόνο μέσα από τέτοιες μπορούμε να επιβιώσουμε φυσικά και ψυχικά.
Ας μη φοβόμαστε, λοιπόν, αν δεν νιώθουμε καλά, να επιτρέψουμε σε κάποιον, που ενδιαφέρεται πραγματικά, να μας ακούσει, να μας νοιαστεί, να μας αγγίξει, να μας αγκαλιάσει, να μας φιλήσει στοργικά, ακόμα και να μας φροντίσει, αν αυτό είναι απαραίτητο. Ας επιτρέψουμε να μας διαπεράσει η αγάπη του, μέσα από κάθε άγγιγμα, κάθε βλέμμα και κάθε τι που δείχνει έγνοια αυθεντική. Ας επιτρέψουμε, δηλαδή, να αγαπηθούμε. Όσο φοβόμαστε μήπως κάποια στιγμή χάσουμε αυτό που αγαπάμε και αποφεύγουμε να αγαπήσουμε και ν΄αγαπηθούμε, στην ουσία επιτυγχάνουμε αυτό που τόσο πολύ φοβόμαστε, δηλαδή το να μείνουμε, τελικά, μόνοι…
Κάποτε, ο Τζων Λέννον είπε:
«Όταν ήμουν 5 χρονών, μου είπε η μητέρα μου πως το κλειδί της ζωής είναι η ευτυχία. Όταν κάποτε πήγα στο σχολείο, ρωτήθηκα τι θα ΄θελα να γίνω όταν μεγαλώσω, κι εγώ απάντησα «ευτυχισμένος». Μου είπαν πως μάλλον δεν κατάλαβα την ερώτηση, και τότε εγώ απάντησα πως μάλλον αυτοί δεν κατάλαβαν τη ζωή».
14 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοEVAGGELIASAKELLARIOU (19.10.2019)
Η μαγκιά είναι να μη φοβάσαι να αγαπήσεις και να χαίρεσαι όταν αγαπάς. Ε.Σ.sven (19.10.2019)
!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Έτσι ακριβώς, όπως το λες, Ευαγγελία μου!
Καλό ΣΚ!freddieKrueger (19.10.2019)
Ωραίο κείμενο...
Ξέρεις που καταλήγω τελικά αγαπητέ sven?
Δεν είναι η αγάπη ίσως αυτό που φοβόμαστε.
Το σκέφτηκα σε μια προσπάθεια να αναθεωρήσω τις θέσεις μου με αφορμή και το δικό σου σχόλιο σε οικείο δικό μου κείμενο.
Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα έχει δύο συνιστώσες
1.Είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσουμε τον ΕΑΥΤΟ μας ΧΩΡΙΣΤΑ από τους άλλους.Είναι όμως μεγάλη αξία αυτό.
Συνήθως αγαπούμε κομμάτι μας μέσω της ''αποδοχής'' του η μη από τους άλλους.
Δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε τον εαυτό μας αν δεν μας αποδέχονται οι άλλοι εύκολα.
Από μικρά παιδιά στο σχολικό περιβάλλον.
Τα παιδιά είναι ειλικρινή με ένα πολύ σκληρό τρόπο.Απορώ που εμείς οι ενήλικες τα βλέπουμε ως ''αθώες ψυχούλες''
Από εκεί πρέπει να ξεκινήσει η εκπαίδευση ενός ανθρώπου να αγαπά τον εαυτό του.Να ξεχωρίζει την εικόνα που έχει ο ίδιος για τον εαυτό του από την εικόνα που χρειάζεται πρώτα ''έγκριση'' για να γίνει αποδεκτή.
2.Η αγάπη έχει ανακατευτεί με άλλες έννοιες όπως έλξη,καύλα,πάθος,πόθος,έρωτας,συμβίωση,οίκτος,κτλ
Έτσι κάποιος που νοιώθει αίσθημα λύπης,η ενοχές απέναντι σε κάποιον ίσως το βαφτισει αυτό αγάπη.
Η η έλξη για δυο υπεροχα ματια η ενα φοβερα ερωτικο πλασμα...να το πει αγαπη επειδη απλα...κανει τα εκουαλαιζερ της ηδονης να χτυπανε κοκκινο.
Μου εχει τυχει κατα τη διαρκεια εντονης ερωτικης επαφης να αναφωνησω πως αγαπω τη γυναικα με την οποια ημουν ενα.Καμμια σχεση ωστοσο.
Αυτες οι δυο παρατηρησεις μου.
Και συνεχιζουμε την κουβεντα αν θες...
sven (19.10.2019)
Freddie,
εγώ θα ΄λεγα πως είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να αγαπήσουμε και να δούμε, με έναν ρεαλιστικό τρόπο, τον εαυτό μας, χωρίς το καθρέφτισμα αυτών που αποτελούν τον καθρέφτη του εαυτού μας -δηλαδή του ποιοι είμαστε- στα πρώτα, κυρίως, χρόνια της ζωής μας. Η στάση και τα συναισθήματά τους απέναντί μας, καθώς και η αίσθηση που αυτά μας δημιουργούν, αποτελούν το «είδωλο» του εαυτού μας, δηλαδή την εσωτερική μας εικόνα για του τι είδους άτομα είμαστε. Χωρίς καθρέφτη, δεν υπάρχει είδωλο, παρά μόνον αυθαίρετες εικασίες οι οποίες συνεχώς θα πρέπει με κάποιον τρόπο να επιβεβαιώνονται γιατί δεν έχουν εσωτερικό αποτύπωμα εντός μας…
Το σχολικό περιβάλλον, στο οποίο αναφέρεσαι, είναι ένα κοινωνικό πεδίο όπου ο καθένας μας αποπνέει την αίσθηση που έχει για τον εαυτό του και, κατ΄επέκταση, τυγχάνει της ανάλογης αντιμετώπισης των άλλων και των συναισθηματικών τους αναγκών. Όπως σε μια σαβάνα της Αφρικής, τα σαρκοβόρα παρακολουθούν το κοπάδι των υποψήφιων θυμάτων τους και διαλέγουν αυτό που φαίνεται και συμπεριφέρεται ως αδύναμο/ανήμπορο, έτσι και τα παιδιά, που λειτουργούν με έναν ανάλογο τρόπο, ψάχνοντας να βρουν το ποια είναι ή έχοντας μια ανάγκη επιβεβαίωσης που ποτέ ή ανεπαρκώς εισέπραξαν, καθώς και μιας αίσθησης πως είναι δυνατοί και επαρκείς, δημιουργούν τη δική τους ομάδα και επιτίθενται στους πιο ευάλωτους. Ένα παιδί που έχει καθρεφτιστεί, από την αρχή της ζωής του με τρόπο που να νιώθει επαρκές και άξιο να αγαπηθεί, ποτέ δεν πρόκειται να πέσει θύμα τέτοιων συμπεριφορών. Η αυθεντική αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση αποτελούν την καλύτερη ασπίδα προστασίας…
Ως εκ τούτου, η εκπαίδευση ενός ανθρώπου ώστε να είναι σε θέση να αγαπά τον εαυτό του, όπως γράφεις, δεν θα πρέπει να αρχίζει από το σχολείο, αλλά να συνεχίζεται ΚΑΙ εκεί…
Όσον αφορά στο τελευταίο σκέλος του σχολίου σου, έχω να πω πως αυτός που έχει εισπράξει ατόφια αγάπη από το ξεκίνημα της ζωής του, ποτέ δεν πρόκειται να μπερδέψει την καύλα, τον οίκτο, την έλξη κ.τ.λ. με αυτήν. Πιστεύω πως, όταν κάποιος, επάνω σε μία στιγμή έντονου πάθους, τύχει να εκστομίσει ένα «Σ΄αγαπώ», δίχως πραγματικά να το νιώθει, στην ουσία εκφράζει, έχοντας πιο «χαλαρές» εκείνη τη στιγμή τις άμυνές του, τη βαθύτερη ανάγκη του να μπορέσει να αγαπήσει και ν΄αγαπηθεί…
Καλή συνέχεια και…to be continued…
Orfeus (19.10.2019)
"Πιστεύω πως, όταν κάποιος, επάνω σε μία στιγμή έντονου πάθους, τύχει να εκστομίσει ένα «Σ΄αγαπώ», δίχως πραγματικά να το νιώθει, στην ουσία εκφράζει, έχοντας πιο «χαλαρές» εκείνη τη στιγμή τις άμυνές του, τη βαθύτερη ανάγκη του να μπορέσει να αγαπήσει και ν΄αγαπηθεί…"
Εκφράζει επίσης και τη μοναξιά του! Μ' αυτό το παθιασμένο "σ' αγαπώ" -που θα 'λεγα πως είναι απελπισμένο-, δηλώνει το πόόόσο μόνος είναι! sven (19.10.2019)
Πολύ σωστά, Γιώργο!
Ένας που δεν μπορεί να αγαπήσει και ν΄αγαπηθεί, δηλαδή που δεν έχει ουσιαστικές σχέσεις, δεν μπορεί παρά να είναι και να αισθάνεται πολλή μοναξιά...STEFANOS604 (19.10.2019)
κι αν αγαπάει χωρίς ανταπόκριση ή αν αγαπιέται χωρίς να ενδιαφέρεται??sven (19.10.2019)
Στέφανε,
αν κάποιος αγαπάει χωρίς ανταπόκριση, σημαίνει πως ο ίδιος δεν αγαπά τον εαυτό του, δεν τον αξιολογεί, δεν τον σέβεται αρκετά και, σίγουρα, δεν έχει εισπράξει, ως παιδί, αγάπη από αυτούς που όφειλαν να του τη δώσουν απλόχερα, όπως δικαιούνταν, ή η όποια αγάπη εισέπραξε δεν ήταν δίχως σοβαρά ανταλλάγματα ή απειλές ακόμα και απώλειας αυτών των λίγων ψίχουλων "αγάπης"...΄
ΑΝ, πάλι, αγαπιέται χωρίς ο ίδιος να ενδιαφέρεται και παραμένει δίπλα σε κάποιον που ΔΕΝ αγαπά, σίγουρα δεν το κάνει από γενναιοδωρία και αλτρουισμό. Είναι βέβαιο πως έχει ανάγκη να επιβεβαιώνεται ναρκισσιστικά διαμέσου της "αγάπης" του Άλλου, και η ιδιότυπη δυστυχία και μιζέρια στην οποία καταδικάζει τον εαυτό του, δεν είναι παρά το αντίτιμο που πρέπει να "πληρώνει" για την ψυχική ενέργεια που του παρέχεται...
Δίκαια πράγματα...freddieKrueger (20.10.2019)
Καλημέρα.
Να κάνω μια τοποθέτηση προς το πολύ εύστοχο σχόλιο του Στέφανου και την απάντηση του sven.
Η αγάπη που ζητά αντάλλαγμα δεν είναι αγάπη όμως.Μπορείς να αγαπάς χωρίς να εισπράτεις πίσω την αγάπη.Ίσα ίσα που τότε έίναι που αγαπάς τον εαυτό σου,διότι τότε δε νοιώθεις χάσμα εντός του που διψάει για κάλυψη και ανταπόδωση απο την άλλη πλευρά.
Αυτό ισχύει όμως για την αγάπη μόνο.Όχι για άλλες έννοιες.
Πάμε τώρα στην παιδική ηλικία.Αρα sven θεωρείς πως η παιδική κοινωνία είναι μια κοινωνία αφρικανικών θηρίων που οι ισορροπίες χτίζονται πάνω στο φόβο και όχι το σεβασμό.
Άρα λείπει η αγάπη.
Θυμάμαι ως παιδι που αρκετα συχνα ανοιγα κεφαλια σε εκεινα τα θηρια που κάναν επιθέσεις σε αδύναμα.μέλη της αγέλης.
Ηταν οντως αφρικη το κλιμα και η αγαπη δεν υπηρχε ως εννοια.
Γιατι η αγαπη να ειναι ασπιδα προστασιας απο θηρια και οχι δυναμη εξημερωσης τους συλλογικα;
Όσο για το τελευταίο παράδειγμα.Δεν αποτελεί ένδειξη μοναξιάς και απελπισίας αποτελεί.κάτι που συχνότατα κάνουμε.ΟΛΟΙ μας.
Ονομάζουμε.ένα σωρό.άλλα πράγματα αγάπη.
Τα αποτελέσματα αυτής της κακής ονομασίας ας αναζητηθούν σε διαζύγια,σε διαλυμένες οικογένειες,σε δημιουργία δήθεν.φίλων κτλ.
Καλήμερα
To be continued...
STEFANOS604 (20.10.2019)
Να διευκρινίσω τι εννοώ όταν λέω : Να δίνεις τα πάντα και να εισπράττεις το ελάχιστο και να θεωρείς ότι σου είναι αρκετό! και φυσικά θα ήθελες ανταπόδοση! Όμως σου φτάνει το λίγο! Γι' αυτό νομίζω το να αγαπάς είναι ανώτερον του να σ'αγαπούν!! sven (20.10.2019)
Freddie,
όταν αγαπάς και προσδοκάς ανταπόκριση, δεν σημαίνει πως ΔΕΝ αγαπάς. Απλά, ζητάς αμοιβαιότητα που, όταν ΔΕΝ υπάρχει -μπορεί φυσικά να συνεχίζεις να αγαπάς τον άλλον γιατί τα αληθινά αισθήματα δεν είναι ηλεκτρικό ρεύμα που γυρνάς τον διακόπτη και παύουν να υπάρχουν- αλλά, αν σέβεσαι τον εαυτό σου, αποχωρείς, ειδάλλως δυστυχείς. Αυτός που μπορεί και το κάνει σημαίνει πως διαθέτει αυτοεκτίμηση, αυτός που ΔΕΝ μπορεί, όχι μόνο αυτοεκτίμηση δεν διαθέτει, αλλά ούτε καν αυτοσεβασμό. Αυτό που αποκαλεί αγάπη δεν είναι παρά μια νοσηρή ΕΞΑΡΤΗΣΗ που την ονοματίζει αγάπη… (για περισσότερα επί του θέματος, αν ενδιαφέρεσαι, εδώ: http://www.i-psyxologos.gr/sxeseis-exartisi/ και εδώ: http://www.i-psyxologos.gr/sinexartisi/ ).
Μόνο ένας γονιός θα μπορούσε, ενδεχομένως, να αγαπά δίχως αμοιβαιότητα από την πλευρά του παιδιού του. Η σχέση γονέα-παιδιού, όμως, είναι από τη φύση της εντελώς διαφορετική από τη συντροφική/ερωτική σχέση/αγάπη. Στην τελευταία, δεν αγαπάς για ν΄αγαπάς ή επειδή η ίδια η φύση το επιβάλλει προς επιβίωση του είδους, αλλά αναζητάς έναν σύντροφο για να μοιραστείς αισθήματα, χρόνο, εμπειρίες, την ίδια τη ζωή. Όταν δεν το βρίσκεις, και έχοντας κάνει όλες τις προσπάθειες περί του αντιθέτου, αποχωρείς. Ποιος θα παρέμενε σε μια σχέση αγάπης (φιλική, ερωτική, συγγενική), εάν ο άλλος ποτέ δεν σε αναζητά, δεν δείχνει να επιθυμεί να μοιράζεται κάτι μαζί σου, ενώ το κάνει με άλλους κ.τ.λ. Ποιος θα παρέμενε σε μια τέτοια σχέση; Δεν θα επηρέαζε τη στάση του απέναντι σε αυτό το άτομο η παντελής έλλειψη συναισθηματικής αμοιβαιότητας; Αν λειτουργούσαμε με αυτόν τον τρόπο ως Άνθρωποι, είναι βέβαιο πως θα είχαμε εξαφανιστεί ως είδος…
ΔΕΝ θεωρώ πως η παιδική κοινωνία είναι μια κοινωνία αφρικανικών θηρίων. Προς Θεού! Μια παρομοίωση προσπάθησα να κάνω, ίσως όχι τόσο επιτυχή, ενδεχομένως. Ο κόσμος των παιδιών είναι συχνά πολύ σκληρός, καθώς πρόκειται για άτομα που προσπαθούν να ανακαλύψουν τον εαυτό και τα όριά τους, να μάθουν να σχετίζονται, να βρουν τη θέση τους στην ομάδα, να κοινωνικοποιηθούν και πολλά άλλα. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως δεν υπάρχει και αγάπη, στις πιο στενές προσωπικές σχέσεις των παιδιών. Δεν μπορείς, φυσικά, να αγαπάς όλους τους συμμαθητές σου ή όλο το σχολείο…
Με την παρομοίωση που έκανα, ήθελα να καταδείξω πως η παιδική κοινωνία είναι ένα δυναμικό πεδίο, μέσα στο οποίο το κάθε παιδί προσπαθεί να βρει τον εαυτό του. Κάποια από αυτά, που έχουν τις μεγαλύτερες δυσκολίες και τις λιγότερες προϋποθέσεις, σε αυτή τους την προσπάθεια, μπορεί να αρχίσουν να συμπεριφέρονται όπως τα σαρκοβόρα στην Αφρικανική σαβάνα, δηλαδή, βάσει του «Η δύναμη του ισχυρού», «Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό» κ.τ.λ., με σκοπό να νιώσουν σημαντικά και πως αξίζουν, από τη στιγμή που στο βάθος νιώθουν ανεπαρκή και ανάξια προσοχής και αγάπης. Εδώ εντάσσονται οι σοβαρές περιπτώσεις bullying που είχα στο μυαλό μου, κάνοντας τη συγκεκριμένη παρομοίωση…
Η αγάπη, αλλά όχι από μόνη της, μπορεί να γίνει «δύναμη εξημέρωσης». Εγώ, όμως, ποτέ ΔΕΝ είπα πως η αγάπη αποτελεί ασπίδα προστασίας, αλλά η αυθεντική αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση απέναντι σε σχέσεις τοξικές και δίχως αμοιβαιότητα…
Τέλος, όσον αφορά στο τελευταίο σκέλος. Το να εκστομίσει κάποιος, σε μια στιγμή έντονου πάθους, διάφορα «πικάντικα», είναι απόλυτα φυσιολογικό και οι περισσότεροι το έχουν κάνει κάποια στιγμή. Το να εκστομίσει, όμως, «Σ΄αγαπώ», σε μια ανάλογη κατάσταση, θεωρώ πως αντιπροσωπεύει, πιθανότατα, περισσότερο μια έντονη βαθύτερή του ανάγκη για συναισθηματική εγγύτητα, δηλαδή να αγαπήσει και ν΄αγαπηθεί, παρά πάθος. Δεν αποτελεί ένδειξη πάθους το να εκστομίσει, για παράδειγμα, μια γυναίκα, σε μια στιγμή έντονου πάθους, «Γιώργο μου, σ΄αγαπώ», ενώ το όνομα του συντρόφου της είναι Αλέξανδρος…
Κάτι τέτοιο, κάτι άλλο θα σήμαινε και θα ήταν ο απόηχος μιας διαφορετικής υποσυνείδητής της επιθυμίας…
Καλό ξημέρωμα!
sven (20.10.2019)
Στέφανε,
σε ΚΑΝΕΝΑΝ δεν φτάνει το λίγο. Όλοι θέλουμε να αγαπηθούμε όσο γίνεται περισσότερο, αν είναι δυνατόν. Όποιος αρκείται στο λίγο, έχει -κατά την άποψή μου- σοβαρούς λόγους που το αποδέχεται. Ίσως να μην πιστεύει πως αξίζει το πολύ, ίσως να έμαθε να αρκείται στο λίγο κ.τ.λ., και όχι επειδή αυτό επιθυμεί...
Αυτό που λες με παραπέμπει στη χριστιανική έννοια της Αγάπης που λέει, μεταξύ πολλών άλλων, "αγάπα τον πλησίον σου ως αδελφόν", "Αν σε χτυπήσει κάποιος, στρέψε και το άλλο σου μάγουλο" κ.τ.λ.
Σεβαστό, αλλά.....
Καλό ξημέρωμα!freddieKrueger (21.10.2019)
Καλημέρα και καλή εβδομάδα αγαπητέ sven
ξεκινώ να απαντώ από κάτω προς τα πάνω
Το ''σ αγαπώ'' γενικά ο κόσμος το λέει απρόσφορα.Θα ταν παράξενο να ''ζυγίζει'' τις συνθήκες που θα το πει.
Δεν εξετάζω τα βαθύτερα αίτια της εκστόμισης της λέξης.Απλά σχολιάζω ότι την κάνανε...πασατέμπο και συνήθεια...
Όλοι για αγάπη μιλούν και αληθινή αγάπη δεν υπάρχει.
Στη θέση της υπάρχουν άλλες έννοιες.
Εγωισμός,πάθος,συμφέρον,κτλ
Πάμε παρακάτω:Βρήκα την παρομοίωσή σου των παιδιών ως θηρία πετυχημένη!Δε χρειάζεται να την ''αποσύρεις'' η δικαιολογείς.
Συμφωνώ απόλυτα.
Όσο για την ασπίδα προστασίας που είναι η αυτοεκτίμηση,αυτή δεν είναι αμέσως συνυφασμένη και προερχόμενη από την αγάπη στον εαυτό μας?
Καλώς λοιπόν περιέγραψες τις σχέσεις των παιδιών.Σκληρές και βασίζονται σε ανακάλυψη ορίων διεκδικήσεις κτλ.
Η αγάπη σαφώς μπορεί να προκύψει σε αυτές τις ''ψυχούλες'' που εγώ ποτέ δεν είδα έτσι.
Δούλεψα με παιδιά κατά τη θητεία μου και είναι απλά μικροί ενήλικες.
Ιδανικά sven η αγάπη θα πρεπε να ειναι οπως ενος γονεα προς το παιδι του.ΑΝιδιοτελης.
Δε μιλαω για το πως τι θα κάνεις σε περίπτωση που δεν παίρνεις την αγάπη πίσω.
Μπορείς να μείνεις να φύγεις κτλ
Δεν εξατάζω τη φυσική παρουσία του προσώπου στη ζωη του ανθρώπου που αγαπά,αλλά την παρουσία του συναισθήματος της αγάπης.
Όπως σωστά λες δε γίνεται με ένα διακόπτη να την ''παύσουμε''.
Ίσως σε μμια σχέση που δεν εξελίσσεται με τη χρόνια αποχή,ατονούν άλλες έννοιες πάλι,αλλά όχι η αγάπη(αν υπάρχει και δεν έχει κάτι άλλο βαφτιστεί αγάπη όπως είπαμε ότι συχνά γίνεται)
Αν είναι έρωτας τότε πράγματι μετασχηματίζεται σε κακή εξάρτηση,σε κάτι αρρωστημένο.Μέρος αυτης της ''αρρώστιας'' είναι να βαφτίζεις το μονομερή έρωτα-που παύει να είναι καν έρωτας,αλλά γίνεται κυνήγι της ανατρορπής της αμφισβίτηση του εγω μας-αγάπη.
sven (21.10.2019)
Freddie,
καλημέρα και καλή βδομάδα!
Έτσι, όπως το θέτεις το θέμα, δηλαδή, πως χρησιμοποιείται ο όρος "αγάπη" σήμερα, συμφωνώ, σε μεγάλο βαθμό, μαζί σου. Εγώ, όμως, με το ποστ μου δεν προσεγγίζω το θέμα της αγάπης από αυτή την οπτική, αλλά κατά πόσο και για ποιους λόγους μπορεί να φοβόμαστε να αγαπήσουμε...
Επίσης, η αγάπη πολλών γονιών, είναι αποδεδειγμένο, πως ΔΕΝ είναι πάντοτε ανιδιοτελής. Εκφράσεις όπως "Εγώ που θυσιάστηκα για σένα", "Αν δεν είσαι καλό παιδί, η μαμά θα πάρει άλλο παιδάκι ή η μαμά δεν θα σ΄αγαπά" κ.τ.λ., με τις οποίες μεγαλώνουν πολλά παιδιά, το αποδεικνύουν περίτρανα, όπως, επίσης, και η καλλιέργεια ενοχών στο παιδί από το γονιό για να γίνει ευκολότερα χειρίσιμο και να συνταχθεί με τα "θέλω" του γονιού του, ακόμα και ως ενήλικας...
Η αγάπη, παρ΄όλη την ανθεκτικότητα και σταθερότητά της, όπως και κάθε άλλο αίσθημα, δεν παραμένει συνηθέστατα αναλλοίωτο, αν δεν τρέφεται από κάτι. Ως εκ τούτου, εάν δεν τρέφεται από την πραγματικότητα, τότε τρέφεται από τη φαντασία, αλλιώς ξεθωριάζει...
Καλή συνέχεια!
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
Συγγραφέας
sven
από ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΥΡΥΤΕΡΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/sven
Επίσημοι αναγνώστες (39)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog
Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...
Φιλικά Blogs
Links
sven
από ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΥΡΥΤΕΡΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/sven
Επίσημοι αναγνώστες (39)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog
- Orfeus
- avgi
- axilleas23
- movflower
- renabill
- mary_omikron
- yokor
- alkyoni
- AlfaWolf
- Peace18
- sillia
- mixalis-kleanthis
- skolakas
- Kristalo
- Oraclas
- Latte
- DemetresOpc
- koukz
- nevitelle
- dimitris1965
- johnpanman
- 8e8e8
- ZARATHUSTRA
- carpediem72
- maron
- Merarxos
- gianna-dep
- zeta490
- toulaaa
- thaleia84
- morfoyla
- STEFANOS604
- lyd9
- EVAGGELIASAKELLARIOU
- BlossomBlue
- alexandros1977
- essendream
- andikostas
- anestis12
Πρόσφατα...
- Σύνδρομο Münchausen by Proxy: όταν ο μύθος της καλής μητέρας καταρρέει…
- «ΚΙΝΗΜΑ-metoo» : δείγμα αφύπνισης απέναντι στην ανδρική βία
- ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ»
- Όταν ο Χάρος έχει πρόσωπο αγγελικό...
- Δυο γιούς είχες μανούλα μου...
- Ενός λεπτού σιγή για τον Αύγουστο που φεύγει…
- Γουρούνι γεννιέσαι;
- Όταν ένα παιδί εγκαταλείπεται…
Δημοφιλέστερα...
- "...κι εσύ την πήδηξες" μου είπε...
- Συγνώμη: το προνόμιο των δυνατών...
- Νοσταλγικές αναδρομές...
- Η συνεχής ανάγκη επιβεβαίωσης και θαυμασμού από τους άλλους...
- Γουρούνι γεννιέσαι;
- Ν. Παπάζογλου - 4 χρόνια ενός δυσαναπλήρωτου κενού.....
- "...Για να αγαπήσω τον εαυτό μου", είπε...
- "Make up" ή "συμφιλιωτικό" σεξ...
Αρχείο...
Φιλικά Blogs
- oraclas
- latte
- thank
- dithen
- pterarhos
- mardhm
- kithara-woman
- tsipouraki
- nevitelle
- inappropriate
- Zarathustra
- Hithtoly
- movflower
Links