…όπως ακριβώς και κάθε άλλου είδους -μικρότερη ή μεγαλύτερη- σωματική και ψυχική εμπειρία, άσχετα από το πόσο οδυνηρή μπορεί να ήταν…

Όλη μας η υπόσταση αποτελείται από διάφορα αφηγήματα που καθορίζουν την αίσθησή μας για το ποιοι είμαστε, που θέλουμε να πορευθούμε στη ζωή, τι είδους σχέσεις θα θέλαμε ή μπορούμε να δημιουργήσουμε με τους άλλους κ.ά. Ένα τέτοιο αφήγημα -από τα πλέον δυνατά και ανεξίτηλα-  είναι και η αγάπη που έχουμε βιώσει για ή/και από άλλους στο διάβα της ζωής…

Όσο και αν, για κάποιους λόγους, θα το επιθυμούσαμε ή το προσπαθήσαμε κάποτε, είναι αδύνατον να λησμονήσουμε και να λειάνουμε το αποτύπωμα μιας εμπειρίας αγάπης ή ενός έρωτα μεγάλου, ακόμα και εφήμερου ή καλοκαιρινού. Ακόμα και αν πιστεύουμε πως έχουμε λησμονήσει, θα ΄ρθει η στιγμή, που με αφορμή ένα τραγούδι, κάποιους στίχους, κάποιο άρωμα, γεύση κ.τ.λ., θα ξυπνήσουν από το πουθενά μνήμες και εικόνες που δεν πιστεύαμε πως υπάρχουν ακόμα εντός μας…

Όλα όσα έχουμε βιώσει -όσο οδυνηρά και αν ήταν και παρόλο που μπορεί να τα έχουμε διαγράψει από τη σφαίρα του συνειδητού- συνεχίζουν να  υπάρχουν ως καταγεγραμμένες εμπειρίες στο υποσυνείδητό μας και να επηρεάζουν καθοριστικά τις επιλογές και τη στάση μας χωρίς, όμως, να το γνωρίζουμε. Κάτι που μας έχει καθορίσει και μας έχει διαπλάσει δεν είναι δυνατόν να έχει διαγραφεί και εντός μας, όσο και αν νομίζουμε πως το έχουμε «λησμονήσει». Ευτυχώς, διαθέτουμε και συναισθηματική μνήμη…

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε, κατά βάση, συναισθηματικά όντα. Κάποια στιγμή μάθαμε να χρησιμοποιούμε το λόγο και τη λογική ώστε να βάλουμε τα κομμάτια του συναισθηματικού μας κόσμου στη σωστή τους θέση. Με τον τρόπο αυτόν, μάθαμε να δημιουργούμε ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς, να νοιαζόμαστε για τους άλλους, να προστατεύουμε τον εαυτό μας, να αναζητούμε την όποια ευτυχία…

Είναι αποδεδειγμένο πλέον πως ο εγκέφαλός μας λειτουργεί πολύ διαφορετικά και πιο προβλέψιμα όταν νιώθουμε πως είμαστε αποδέκτες αγάπης και, ταυτόχρονα, νιώθουμε αγάπη για άλλους. Αυτή η αίσθηση δημιουργεί εντός μας ένα αίσθημα ασφάλειας, ηρεμίας, προβλεψιμότητας, γενναιοδωρίας και αισιοδοξίας…

Κάθε προσπάθεια διαγραφής βιωμάτων που δεν αντέχουμε σημαίνει και διαγραφή του μέρους εκείνου του εαυτού μας που συνδέεται με αυτά τα βιώματα. Στη θέση κάθε τέτοιου είδους διαγραφής, λοιπόν, δημιουργείται ένα εσωτερικό κενό που γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο όσο περισσότερα είναι τα επώδυνα βιώματα που δεν αντέχουμε και, αντί να τα ενσωματώνουμε στον ψυχισμό μας και να γίνουμε σοφότεροι από αυτά,  τα διαγράφουμε, νομίζοντας πως απαλλαγήκαμε από την επιρροή τους. Το κενό αυτό μπορεί κάποια στιγμή να μετατραπεί σε ενός είδους εσωτερική «μαύρη τρύπα» που να αφανίζει κάθε προσπάθεια κάλυψής της με υποκατάστατα και προσωπικές μυθοπλασίες…

Όσο πόνο και αν έχουμε βιώσει, αυτό που δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε είναι πως τίποτα δεν έχει τελειώσει, πως υπάρχει και μέλλον, όχι μόνο παρόν και παρελθόν, πως έχουμε τη δυνατότητα να γράψουμε καλύτερες ιστορίες και αφηγήματα ζωής, πως η αγάπη και η χαρά που μπορεί να μας δώσει αξίζει κάθε προσπάθειά μας…