Φωτογραφία sven : Οκτώβρης 2019

Η μέρα ήταν υπέροχη και η ανάβαση των πλαγιών του Νότιου Ολύμπου μας αποζημίωνε με το παραπάνω για την επιλογή μας να τις επισκεφθούμε για άλλη μία φορά. Ο ανηφορικός και γεμάτος κλειστές στροφές στενός ορεινός δρόμος δεν προσφέρεται μεν για μεγαλύτερες των 50 χιλιομέτρων, κατά μέσο όρο, ταχύτητες, επιτρέπει, όμως, τη χαλαρή απόλαυση αυτού του μοναδικής ομορφιάς ορεινού όγκου που οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων είχαν επιλέξει για κατοικία τους.

Την παρατεταμένη μας  χαλαρότητα ήρθε να διαταράξει ξαφνικά η εμφάνιση ενός μικρού λευκού POLO, που κόλλησε κυριολεκτικά από πίσω μας, αναβοσβήνοντας συνεχώς τα φώτα του. Αρχικά νόμιζα πως ίσως χρειάζεται κάποια βοήθεια αλλά σύντομα διαπίστωσα πως ο ανυπόμονος οδηγός του -που πιθανότατα θα είχε πρόβλημα πρόωρης εκσπερμάτισης- ήθελε απλά να προσπεράσει, αν και ήταν πέραν του προφανούς εμφανές πως αυτό ήταν αδύνατο, λόγω της έλλειψης ορατότητας εξαιτίας των συνεχών κλειστών και επικίνδυνων για προσπέραση στροφών.

Η διαστροφική αυτή οδηγική παρενόχληση -που δεν είναι καθόλου σπάνια στους Ελληνικούς δρόμους- συνεχίστηκε και για τα επόμενα δέκα λεπτά περίπου, μέχρι που φθάσαμε στην είσοδο ενός χωριού με το στενό δρόμο να γίνεται για 200 περίπου μέτρα μία ευθεία με διπλή, όμως, γραμμή στη μέση που να απαγορεύει την προσπέραση και έναν φωτεινό σηματοδότη να αναβοσβήνει, υπενθυμίζοντας πως η ταχύτητα των οχημάτων δεν πρέπει να ξεπερνά τα 40 χιλιόμετρα. Ο ανυπόμονος οδηγός πίσω μας επιστράτευσε, πέραν του αναβοσβησίματος των προβολέων του, και το διαπεραστικό συνεχές πάτημα της κόρνας. Και να ήθελα να τον αφήσω να προσπεράσει, ήταν αδύνατο, λόγω του πεζοδρομίου του στενού δρόμου δεξιά μου και της διπλής γραμμής αριστερά. Αυτός, όμως, απτόητος με προσπερνά με έναν απότομο ελιγμό και από το ανοιχτό παράθυρο του συνοδηγού να με λούζει με βρισιές, λες και δεν μπορούσε να αντιληφθεί πως κανένας στη θέση μου, εκ των πραγμάτων, δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να πράξει διαφορετικά, ακόμα και να σταματούσε το όχημά του.

Έτσι όπως με έβριζε, κοιτώντας προς το μέρος μου, δεν αντιλήφθηκε έγκαιρα το αγροτικό που βγήκε από αριστερά του, ενώ αυτός βρίσκονταν στην αντίθετη λωρίδα. «Πρόσεχε», του ούρλιαξα, κάνοντας απότομα δεξιά και καβαλώντας το πεζοδρόμιο για να του αφήσω χώρο ώστε να αποφύγει τη μετωπική σύγκρουση με το αγροτικό. Για κλάσματα δευτερολέπτου αποφεύχθηκαν τα χειρότερα, με μόνη απώλεια το σκάσιμο του δεξιού λάστιχου του τζιπ μου και ένα μικρό γδάρσιμο του προφυλακτήρα που μετά βίας απέφυγε τη σύγκρουση με τον τοίχο.

Κατεβαίνω να δω  τη ζημιά που έγινε, σταματά και ο οδηγός του αγροτικού, αναστατωμένος από αυτό που παραλίγο να συμβεί, όταν στρέφουμε τα κεφάλια μας και βλέπουμε τον νεαρό οδηγό του POLO να τρέχει προς το μέρος μας, έχοντας σταματήσει το αυτοκίνητό του περίπου 50 μέτρα μακριά μας. Νόμιζα πως τρέχει από ενδιαφέρον για να δει αν είμαστε καλά και τι ζημιά πάθαμε, δυστυχώς, όμως. Πλησιάζοντας, και, αντί να ευχαριστήσει που έπαθα αυτό που έπαθα μόνο και μόνο για να αποφύγει ο ίδιος τα χειρότερα, ξαναρχίζει τις βαριές βρισιές, λες και ήταν ο ίδιος που έπαθε κάποια ζημιά εξαιτίας μας, Για μερικά δευτερόλεπτα έμεινα άφωνος κι ακίνητος, σταθμίζοντας εντός μου το ποιος θα ήταν ο καλύτερος τρόπος αντίδρασής μου. Τελικά, επικράτησε η ψυχραιμία και η λογική του κλινικού και αρκέστηκα να του πω «Εσύ τουλάχιστον είσαι καλά;», πριν παρέμβει ο γεροδεμένος αγρότης, ανταπαντώντας στις βρισιές του και κάνοντάς τον καροτσάκι μέχρι το αυτοκίνητό του…

Τελικά, το κρασάκι που είχαμε προγραμματίσει να πιούμε στην Καρυά Ολύμπου το ήπιαμε στο καφενεδάκι του μικρού αυτού χωριού, παρέα με τον αγρότη, που ήθελε οπωσδήποτε να μας κεράσει. Τελικά, το Ελληνικό φιλότιμο και η γενναιοδωρία στη χώρα μας, αν και είδη υπό εξαφάνιση, δεν έχουν εντελώς εκλείψει, όπως και οι αψυχολόγητα ανυπόμονοι, παρορμητικοί, επιθετικοί και βιαστικοί άνθρωποι που δεν έχουν ποτέ χρόνο να εξετάσουν διάφορα ενδεχόμενα, να δείξουν σεβασμό, κατανόηση και συναισθηματική εγγύτητα και που μπορεί αψήφιστα να φθάσουν μέχρι και τα άκρα…