Πόσο δρόμο θα πρέπει να διανύσει ένας άνδρας, πριν θεωρηθεί πως είναι πλέον  πραγματικός άνδρας;

Μέχρι να μπορέσει να πάψει να ταυτίζει τα  συναισθήματα με την αδυναμία και να μη φοβάται να κλάψει για κάτι που τον έχει πονέσει πολύ;

Μέχρι να πιστέψει πως η πραγματική δύναμη δεν βρίσκεται στα μπράτσα του, αλλά στο να μπορεί να παραδέχεται την όποια αδυναμία του και πως δεν είναι παντοδύναμος;

Πριν μπορέσει να δει τη γυναίκα ως κάτι πολύ περισσότερο από ένα κομμάτι σάρκα και ως ένα ισότιμο με τον ίδιο άτομο που αξίζει τον απόλυτο σεβασμό του;

Πριν πιστέψει πως θέλει να συμμετέχει ισότιμα στην κοινή τους ζωή και όχι απλά να τη βοηθά;

Μέχρι να θέλει να κάνει τα πάντα για να μην τον φοβούνται τα παιδιά του αλλά να τον σέβονται και να τον θαυμάζουν για αυτό που πραγματικά είναι ως άνθρωπος;

Μέχρι να θεωρήσει την κάθε αυθόρμητη έκφραση, άποψη και επιθυμία των παιδιών του ως ισότιμη αυτής των ενηλίκων;

Μέχρι να πάψει να βλέπει την ευτυχία ως παράγωγο της όποιας επιτυχίας ή περιουσίας, αλλά μιας προσωπικής ουσίας που να τον γαληνεύει και να τον κάνει να χαμογελά ακόμα και στον πιο βαθύ του ύπνο;

Μέχρι να θέλει να είναι κάθε φορά εκεί για όσους  τον χρειάζονται και να θέλει να μοιράζεται ψυχούλα μαζί τους;

Μέχρι να μπορεί να θεωρεί τον κάθε άνθρωπο ως ισότιμό του, ασχέτως φύλου, χρώματος, θρησκεύματος, σεξουαλικής προτίμησης, ηλικίας, σωματικής διάπλασης, προέλευσης, περιουσιακών στοιχείων ή αναγνωρισιμότητας;

Μέχρι πότε.....