Ο άνδρας που καθόταν απέναντί μου είπε:

-  «Πριν από δύο χρόνια, όταν έχασα τη γυναίκα μου, την οποία λάτρευα, από μία πολύ δύσκολη μορφή καρκίνου, αποφάσισα να βάλω τέρμα στη ζωή μου. Δεν είχε περάσει καν μία εβδομάδα από το θάνατό της και, ενώ είχα επιλέξει τον τρόπο, τη μέρα και είχα ολοκληρώσει το απαραίτητο σημείωμα, χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού. Σκέφθηκα να μην απαντήσω, αλλά, εντελώς μηχανικά, σήκωσα το ακουστικό. Με μεγάλη μου έκπληξη, αναγνώρισα τη φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής. Ήταν μια νοσοκόμα από το τμήμα που νοσηλευόταν η σύζυγός μου που μας είχε συμπαρασταθεί πάρα πολύ, όπως και κάθε άλλον άρρωστο. Πήρε απλά να ρωτήσει πως είμαι και αν μπορεί να κάνει κάτι για μένα. Η γυναίκα αυτή, με τις τόσες ευθύνες, βρήκε χρόνο και διάθεση να μου τηλεφωνήσει για να δει αν είμαι καλά ή αν χρειάζομαι κάτι. Το τηλεφώνημα αυτό, λοιπόν, έγινε η αιτία να ακυρώσω την απόφαση που είχα πάρει. Η γενναιοδωρία ψυχής αυτής της γυναίκας απετέλεσε κίνητρο και νόημα ζωής για μένα και με έκανε να θέλω να ζήσω και να της μοιάσω».

Η τόσο ανθρώπινη αυτή ιστορία δείχνει τη τεράστια δύναμη και επιρροή που μπορεί να έχουμε στη ζωή των άλλων, και, κατά συνέπεια, ευθύνη απέναντί τους. Υπάρχει πάντα κάτι που να μπορούμε να κάνουμε για κάποιους συνανθρώπους μας και αυτό το κάτι μπορεί να δώσει κουράγιο, να εμπνεύσει ελπίδα και διάθεση για ζωή…

Το περιστατικό αυτό μου θύμισε μια παλιά δική μου προσωπική εμπειρία. Ήμουν νέος τότε και περίμενα να έρθει η σειρά μου, στο ογκολογικό τμήμα του πανεπιστημιακού νοσοκομείου Karolinska της Στοκχόλμης, για να μάθω τα αποτελέσματα της βιοψίας για έναν όγκο που μου είχαν αφαιρέσει. Ο ηλικιωμένος καθηγητής, που βγήκε να με προϋπαντήσει με ένα καλοσυνάτο χαμόγελο και πιάνοντάς με από τον ώμο, με έκανε να νιώσω πολύ όμορφα αλλά ταυτόχρονα και λίγο καχύποπτα για το τι έχει να μου ανακοινώσει και γι΄αυτό είναι ίσως τόσο φιλικός μαζί μου.

-  «Δεν χρειάζεται να ξανάρθεις» μου είπε, τελικά, τραβώντας την καρέκλα για να καθίσω απέναντί του. «Όλα είναι όπως πρέπει και χαίρομαι πολύ για σένα».

Βούρκωσα και ξέσπασα σε έναν βουβό κλάμα, όχι μόνο από ανακούφιση αλλά και από την απίστευτη ανθρωπιά αυτού του τόσο διάσημου παγκοσμίως επιστήμονα.  Με άφησε να ξεθυμάνω και, μετά από ένα λεπτό περίπου, κατάφερα να αρθρώσω την εξής ανόητη  φράση:

-  «Πως μπορείτε να είστε  τόσο καλός με όλους;»

Και τότε μου διηγήθηκε κάτι πολύ πολύτιμο από τη δική του ζωή που έγινε, με τη σειρά του, αφορμή να επηρεάσει πολύ και εμένα τον ίδιο για στη συνέχεια.

-  Πριν από μερικά χρόνια, μου είπε, επισκέφθηκα ένα γηροκομείο και, περνώντας δίπλα από μία ηλικιωμένη κυρία, μου έπιασε το χέρι και το έσφιξε μέσα στα δικά της, λέγοντάς μου: «Ολόιδια ακριβώς χέρια». Βλέποντας την απορία μου, συνέχισε: «Συγνώμη για την αναστάτωση αλλά έχω συναντήσει τον πατέρα σας και έχετε ολόιδια με αυτόν χέρια». Ο πατέρας μου ήταν, παλαιότερα, διευθυντής της ογκολογικής κλινικής του ίδιου πανεπιστημιακού νοσοκομείου. Όταν τη ρώτησα πότε έγινε αυτό, μου απάντησε: «Το 1951» και συνέχισε: «Ήμουν πολύ άρρωστη και έκανα ακτινοβολίες τότε.  Από πάνω μου βρίσκονταν ένα τεράστιο μηχάνημα, όταν μπήκαν στο χώρο 4-5 γιατροί με άσπρες ποδιές. Στάθηκαν γύρω μου και άρχισαν να μιλούν για το μηχάνημα και τη λειτουργία του. Δεν με χαιρέτησαν καν, ήταν σαν να μην υπήρχα στο χώρο και, όταν τελείωσε η συζήτησή τους, αποχώρησαν. Ένας από αυτούς ήταν ο πατέρας σας». «Λυπάμαι πολύ», ψέλισσα, νιώθοντας άσχημα με αυτό που άκουσα. «Λάθος καταλάβατε» μου είπε και συνέχισε: «Πριν βγει από το δωμάτιο ο πατέρας σας, με πλησίασε, μου έσφιξε το χέρι ανάμεσα στα δικά του, μόνο και μόνο για να νιώσω πως με πρόσεξε και δεν με αγνόησε. Από τότε έχουν περάσει 32 ολόκληρα χρόνια και  τη στιγμή αυτή δεν πρόκειται να την ξεχάσω όσο ζω ».

 -   «Η σοφία που αποκόμισα από αυτή τη συνάντηση και τη συζήτηση με την ηλικιωμένη αυτή κυρία», πρόσθεσε ο ηλικιωμένος καθηγητής, «ήταν πως το μεγαλύτερο λάθος που μπορούμε να κάνουμε είναι το να μην κάνουμε τίποτα, τη στιγμή που μπορούμε να κάνουμε έστω και κάτι μικρό, αλλά τόσο σημαντικό για έναν άλλο συνάνθρωπό μας».

 Καλά Χριστούγεννα να ΄χουμε!!!