Μία τυπική μέρα του Απρίλη του 2020

Προτού προλάβει ο ήλιος να στεγνώσει

την τελευταία σταγόνα του φόβου

τα σύννεφα ξανάρθαν

Η  Άνοιξη γονατίζει  νικημένη και παραιτημένη

Ο δυνατός νοτιάς παρασέρνει τα άνθη της αμυγδαλιάς μαζί  με τις νιφάδες του ατέλειωτου Χειμώνα

Ο θόρυβος από στην σειρήνα του περιπολικού σκεπάζει το βουητό των μελισσών

Αφήνω τα λουλούδια μέσα στο βάζο.Μπορεί και να ήταν ήδη εκεί ,δεν ξέρω,δεν είμαι σίγουρος

Η ώρα πήγε 6:00

Νιώθω ανακούφιση

Εγώ που ξέρω να μετράω μέχρι το άπειρο νιώθω λυτρωμένος που δεν γνωρίζω κανέναν από αυτούς τους αριθμούς που αραδιάζουν

Νυχτώνει 

 Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι έχασα άλλη μία μέρα

Αυτό πάλι  ? 

Τις μεγαλύτερες πληγές να τις αφήνουν οι μάχες  που δεν δίνεις !!!

Και όλα αυτά για να μείνω ζωντανός ώστε να μπορώ να κηδεύω τις μέρες μου

Να μην πάνε  άκλαυτες

Στους τοίχους παντού καθρέφτες

Ευτυχώς είναι πολλοί που με συμπαθούν εκεί μέσα

Και μετά αρχίζω να μεταφράζω τις σιωπές τους

Πάντα με εντυπωσιάζει που ξέρουν τόσα πολλά για μένα

Πριν κοιμηθώ να μην ξεχάσω να ρίξω λίγο νερό στο βάζο

Ας κρατήσω όσο μπορώ την άνοιξη ζωντανή

Μπορεί να την ξαναδώ στα όνειρά μου απόψε

 Γιατί φοβάμαι τα φαντάσματα

Α.Π.