Ο Στράτος ήταν καλό παιδί και από σπίτι αν και κομμάτι παρεξηγημένος. Τελείωσε το σχολείο με «άριστα» ενώ οι καθηγητές του ομολογούσαν ότι η βαθμολογία αυτή ήταν μονόδρομος. «Το θέλουμε το σπιτάκι μας» σιγοψιθύριζαν όταν τον σήκωναν με την ασπίδα του αριστείου σαν τον Μαζεστίξ. Φυσικά το «άριστα» αυτό είχε κοντά ποδάρια, γιατί οι έπαινοι είναι σαν τα διακοποδάνεια, αν δεν υπάρχει κεφαλαιάκι από πίσω σε παίρνει ο κατήφορος και μοιάζεις σαν παρατράγουδο της Αννίτας Πάνια.

Όμως ο Στράτος κατάφερε και επεβίωσε στηριζόμενος στην μοναδική τέχνη που ήξερε τόσο καλά, στο μάρκετινγκ. «Στέλλα κρατάω μαχαίρι» ήταν το μότο του, το οποίο τον βοήθησε να αναρριχηθεί στα υψηλότερα κλιμάκια της κοινωνικής υποστάθμης, από κρυμμένο πάγκο στη λαϊκή μεταπήδησε στο σερβιτοριλίκι μαγαζιών της παραλιακής, έπειτα άρχισε να χτυπιέται στα γυμναστήρια, φούσκωσε τα μπράτσα του κάνοντας τα σα μοσχαροκεφαλές, σβούρηξε και δύο τατουάζ με κάτι σταυρούς και μοναστήρια και έπιασε πόρτα σε μπουζουκτσίδικο πέντε αστέρων, να μπάζει και βγάζει κόσμο ανάλογα με τη φορολογική τους δήλωση.

Η μοίρα όμως είναι σαν υποψήφιος δήμαρχος σε εκλογές, πάντα θα σε πετύχει εκεί που δεν τον περιμένεις και θα σε πρήξει λέγοντας σου ότι έχεις προβλήματα που δεν τα ήξερες και θα ρθει να στα λύσει. Γιατί η μοίρα έχει αυτόν τον προορισμό, να σε κάνει να αισθάνεσαι χαζός, να αρχίζεις να αναρωτιέσαι, να τα κάνεις μπουρδέλο στη ζωή σου επειδή σου ξύπνησε μέσα σου ένστικτα, για να ρθει η ίδια στο τέλος να σου πει «καλά, μαλάκας είσαι;»

Έτσι και ο Στράτος, παίζοντας τον τροχονόμο στη μπουζουκλερί των καημών και των οδυρμών, έρχεται μπροστά του η εικόνα από το παρελθόν! Ο φίλος του ο Μιχάλης από το σχολείο.

-         Εδώ δουλεύεις ρε Στράτο; Εσύ που οι καθηγητές μόλις σε έβλεπαν τρέχανε να κρυφτούνε από το θάμπος που προκαλούσαν οι γνώσεις σου;

-         Εεεε… ξέρεις…το χόμπι μου κάνω, μη με βλέπεις έτσι σαν αρκούδο, μέσα μου είμαι τίγκα στην ευαισθησία!

-         Εσύ που όταν γράφαμε μαθηματικά πήρες το μοιρογνωμόνιο και μέτρησες το σαγόνι του μαθηματικού πριν και μετά και εκείνος εκστασιασμένος σού έβαλε 20 χαραμίζεσαι στα μπουζούκια;

Ο Στράτος ένοιωσε τη γη να ανοίγει και να τον καταπίνει σαν αντιβίωση. Όχι, όχι, ο προορισμός του δεν ήταν αυτός! Πού είναι το αγόρι εκείνο που μόλις εμφανιζόταν στις σχολικές αίθουσες οι καθηγητές έκαναν τον σταυρό τους; Πού όταν έρχονταν οι δικοί του να ρωτήσουν για την επίδοσή του, οι καθηγητές έσταζαν μέλι στην κριτική τους γι’ αυτόν…

-         Το παιδί σας είναι παράδειγμα προς μίμηση κύριε Φουσκομούρη.

-         Είναι τόσο γερός μαθητής δηλαδή;

-         Το συζητάτε; Προχτές σήκωσε με το ένα χέρι τον καθηγητή της γεωγραφίας και τον έκανε σβούρες για να χαρτογραφήσει καλύτερα την περιοχή!

Όλα αυτά ήταν δύσκολο να ξεχαστούν. Η συνάντηση με τον Μιχάλη ήταν μια σφαλιάρα στη ζοφερή και μονότονη πραγματικότητά του. Και ήταν η πρώτη σφαλιάρα που έτρωγε στη ζωή του κι αυτή ήταν από έναν τσιλιμπίθρα τόσο δα! Ο εγωισμός του βάρεσε κόκκινο, η θλίψη έτρεχε με εκατό χιλιόμετρα την ώρα και η ανυπομονησία του να ξανακερδίσει το χαμένο έδαφος απλώθηκε μέσα του σαν αντίσκηνο. «Θα γίνω τζιτζιφιόγκος!» μονολόγησε και από το επόμενο πρωί έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιό του.

Ο Μιχάλης ο τσιλιμπίθρας ανέλαβε να τον καθοδηγήσει στο δύσκολο έργο της αξιοποίησης του σχολικού του αριστείου.

-         Θα πας να γραφτείς στο ανοιχτό πανεπιστήμιο.

-         Και τι θα κάνω κει μέσα;

-         Ευρωπαϊκή ιστορία, να μάθεις για τους προγόνους μας.

-         Μα έχουν πεθάνει, τι με νοιάζει ;

-         Μπορεί να πέθαναν αλλά  με όσα έκαναν έμειναν στην αιωνιότητα!

-         Τι λέει ο χαζος, ποια αιωνιότητα, αφού πέθαναν είπαμε.

-         Όμως αφήσαν από πίσω τους έργο!

-         Κι ο παππούς μου όταν πέθανε άφησε πίσω του μια βέσπα αλλά δεν το κάναμε και θέμα!

Αλλά το χτίσιμο της προσωπικότητας δεν έμεινε εκεί , αλλά επεκτάθηκε και σε άλλες ενασχολήσεις.

-         Θα πας να μάθεις σαξόφωνο.

-         Αυτό που φυσάς και κάνει σα ξυπνητήρι;

-         Θα παίζεις τζαζ μ’ αυτό.

-         Θα με τζάσουν όλοι μ’ αυτό.

-         Έτσι αποκτάς πολιτισμό.

-         Έτσι αποκτάς πονοκέφαλο.

-         Και με τα σκυλάδικα δεν αποκτάς πονοκέφαλο;

-         Τότε γιατί να χτυπηθώ να μάθω κάτι για να πετύχω κάτι που ήδη έχω;

Βέβαια, χωρίς και το υψηλότερο κομμάτι της τέχνης, την ποίηση, δεν μπορεί κάποιος να αυτοαποκαλείται μορφωμένος ούτε να διεκδικήσει μία θέση στο διανοουμενιστικό γίγνεσθαι.

-         «Θάνατος είναι οι κάργιες που χτυπιούνται» Καρυωτάκης.

-         Κυνηγός;

-         Ποιητής βρε! Άκου το άλλο: «Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη»

-         Στριπτιζού η Ελενίτσα;

-         «Έβραζε το κύμα του γαρμπή» λέει ο Καββαδίας!

-         Τον Καββαδία δεν τον ξέρω, αλλά για την Καιτούλα τη Γαρμπή κόβω φλέβα!

-         Κι εγώ λέω να την κόψω, τώρα επί τόπου!

-         Έλα σταμάτα, δε λέει έτσι το τραγούδι, μη βάζεις δικά σου..

Ο Στράτος πήρε το δρόμο της προκοπής σιγά-σιγά. Ο Μιχάλης προσπαθούσε να τον βουτήξει σε μια νέα νοοτροπία χωρίς προστασίες,  ξενύχτια και άσωτη ζωή. Ο Στράτος άφησε μαλλί, έκανε χωριστρούλα, ξεφούσκωσε λίγο ενώ άρχισαν να τον ζώνουν φιλοσοφικά ερωτήματα πιο σύνθετα πλέον.

-         Να ζει κανείς ή να μη ζει, λέει ο Σαίξπηρ. Τι λες και συ Μιχάλη;

-         Αιώνιο δίλημμα.

-         Και;

-         Αυτή είναι η απάντηση, αιώνιο δίλημμα!

-         Κι αν σου δώσουν 10.000 ευρώ να φας κάποιον, ακόμα δίλημμα είναι;

-         Η ανθρώπινη ζωή Στράτο δεν κοστίζει χρήματα, είναι κάτι ανώτερο, πότε θα το καταλάβεις; Ξέφυγε πια από τον υπόκοσμο που ζούσες!

-         Εγώ να ξεφύγω, αλλά έχω μείνει ρέστος. Ξέρεις κανένα δίλημμα με κανένα κλεμμένο μηχανάκι μπας και βγάλω κανένα χιλιάρικο;

Η μόρφωση και η διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής απαιτούν θυσίες.  Πέντε χιλιάδες ευρώ οι σπουδές, άλλα πολλά χιλιάρικα τα φροντιστήρια, οι μουσικές, οι παραστάσεις, τα βιβλία. Ο Στράτος νοιώθει εξαντλημένος ενώ ο Μιχάλης περήφανος για το έργο του.

-         Και τώρα ρε Μιχάλη τι έγινε δηλαδή;

-         Τι θες να γίνει;

-         Έμαθα τι σημαίνει παγκοσμιοποίηση, κλωνοποίηση, φυματίωση, αλλοτρίωση, πώς βγάζουνε λεφτά μ’ αυτά;

-         Μα εγώ δε σου τα έδειξα για να βγάλεις λεφτά. Δουλειά έχεις.

-         Ποια δουλειά ρε Μιχάλη που έχω έξι μήνες να πατήσω; Εσύ δε μου είπες να εκμεταλλευτώ το αριστείο μου;

-         Ναι και τώρα κατάλαβες ότι το αριστείο σου δεν το πήρες λόγω της αξίας σου αλλά επειδή έκλαναν μέντες οι καθηγητές με το που σ’ έβλεπαν. Το εκμεταλλεύτηκες μια χαρά , πληρωμένος δολοφόνος, πορτιέρης, τι άλλο θες απ’ τη ζωή σου; Το μεροκάματο που έβγαζες θα το ζήλευαν πολλοί! Αλλά έπρεπε να μάθεις όλα αυτά τα πράγματα για να καταλάβεις τι είχες!

Ο Στράτος ήταν έτοιμος να τον ασβεστώσει σε μια γωνιά του τοίχου να παριστάνει την Καρυάτιδα. Αλλά η παιδεία  που μόλις είχε κατακτήσει μπήκε μπροστά και τη γλίτωσε ο έρμος ο Μιχαλάκης. Ο Μιχαλάκης που ήρθε να παίξει το ρόλο της μοίρας, αυτής της «θού Κύριε φυλακήν τω στοματί μου»!

Άνεργος, ψιλοτραμπούκος πλέον, όχι πολύ, ψιλομορφωμένος πλέον, όχι πολύ, κατάλαβε ότι από δω και στο εξής πρέπει να ακολουθήσει το δρόμο της μοίρας. Αυτής που μοιάζει σαν τον τροχό της τύχης. Όσα και να βγάλεις, πάντα κάπου παραμονεύει η χρεωκοπία και σου χαμογελά..