ΑΝ η ανατολή του ήλιου είναι για σένα απλά ένα ξημέρωμα,                                                                                             

ΑΝ οι φωνές των παιδιών από το διπλανό σχολείο απλά μια φασαρία, 

ΑΝ  ποτέ σου δεν φρόντισες  λουλούδι,                                                                                               

ΑΝ ποτέ δεν δάκρυσες, αγναντεύοντας  ηλιοβασίλεμα ή ακούγοντας μουσική,                                         

ΑΝ ο ζητιάνος, που σου απλώνει το χέρι, είναι ενοχλητικός,                                                             

ΑΝ η φτώχεια για σένα δεν είναι παρά αναξιότητα και ατυχία,                                                                 

ΑΝ δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πότε ένα δάκρυ είναι αληθινό,                                                             

ΤΟΤΕ είσαι νεκρός, μα δεν το ξέρεις…