το απόγευμα. . . .

Κριμένος πίσω από τις γρίλιες του παραθύρου

παρατηρούσε το φως που σιγά σιγά χαμήλωνε

έβλεπε τη μέρα να φεύγει.

Μια περίεργη ανυπομονησία χαρακτήριζε κάθε σκέψη κάθε κίνηση.

Γλώσσα λανθάνουσα . . . . έχει.

Την σκέπτονταν συνεχώς

Προσπαθούσε να της γράφει ευχάριστα γράμματα αισιόδοξα γεμάτα όνειρα για το μέλλον.

Αυτά του τα γράμματα τα δίπλωνε με προσοχή τα έβαζε καθημερινά σε ένα κουτί.

Δεν παρέλειπε την ημερομηνία πάντα καλογραμμένη με καλλιγραφικούς χαρακτήρες.

Το περιεχόμενο του γράμματος ταξίδευε νοερά, εξίσου ήταν και η απάντηση που λάμβανε.

Πάντα συμβουλευόταν τα προηγούμενα καθώς και τις νοερές απαντήσεις.

Θεριό που τρώει τη σάρκα του ο χρόνος που περνά

μα και τα όνειρα που δε βρήκαν εκπλήρωση.

Κάποιες ατυχίες. . .

λέμε να δεν ήρθαν τα πράγματα όπως τα περιμέναμε.

Ύστερα έκλεισα τα παραθυρόφυλλα και κλείδωσα τις θύμησες

πέρασα από το μυαλό τον πόνο της ανεργίας

που σου σπάει τα κόκαλα και ξεριζώνει την αξιοπρέπεια

είδα το παρωχημένο μοντέλο.