Ο Τάκης, εξαιρετικό παιδί και καλής οικογενείας, ποτέ δεν έκανε πράγματα μη αποδεκτά. Με το σεις και με το σας στις γυναίκες, στους καθηγητές του, αργότερα στους εργοδότες του, με το πουκαμισάκι του, την τσάκισή του και πάει λέγοντας. Ώσπου μια μέρα παίρνει ένα απρόσμενο μήνυμα:

-          Πού είσαι ρε όμορφε;

-          Ορίστε;

-          Πού είσαι ρε όμορφε; εσύ δεν είσαι εκείνο το δικηγοράκι που πηγαινοέρχεται στο πταισματοδικείο κάθε τρεις και λίγο;

-          Σας παρακαλώ, ναι έρχομαι στο πταισματοδικείο, αλλά δεν νοιώθω δικηγοράκι και μη με αποκαλείτε «ρε».

-          Α , είσαι της συνομοταξίας που βάζει συντακτικό, οκ κατάλαβα. Λοιπόν, εγώ είμαι μέσα στο περίπτερο που έρχεσαι κάθε πρωί και παίρνεις τις καραμέλες σου και ξέχασες κάτι χαρτιά χτες, είδα το όνομά σου, σε βρήκα και σου έστειλα.

-          Και τι θέλει μια που δουλεύει σε περίπτερο από μένα;

-          Το τυρογαριδάκι σου! Τι να θέλει ρε κούφιε, να σε γνωρίσει θέλει!

-          Και τι κοινό έχουμε εμείς οι δυο για να γνωριστούμε;

-          Κάνεις συλλογή από στρινγκ;

-          Μα σας παρακαλώ δηλαδή!

-          Μα αυτό σου λέω κι εγώ, τι κοινό να έχουμε; Μου γυάλισες κι είπα να χτυπήσω! Αλλά για πολύ εύθραυστο μού κάνεις αδερφάκι μου!

-          Εγώ; Εγώ να ξέρετε είμαι πολύ σκληρός. Απλά εξεπλάγην.

-          Εξεπλάγην; Υπάρχει τέτοια λέξη; Να, τέτοια μου λες και μ’ ανάβεις.

-          Ρε που μπλέξαμε…

Την επόμενη μέρα ο Τάκης χαιρετάει τη μητέρα του, παίρνει τας ευχάς  του πατρός και ξαμολιέται για το μεροκάματο. Φτάνει έξω από το πταισματοδικείο και κάνει χωρίς να σκεφτεί τη συνηθισμένη του κίνηση να πάρει τις καραμέλες του.

-          Θα διαλέξω αυτές!

-          Καλώς το παιδί του σωλήνα! Τι κάνεις αγορίνα μου;

Τότε ο Τάκης θυμήθηκε τα χτεσινά μηνύματα.

-          Σας παρακαλώ, δώστε μου τις καραμέλες να φύγω. Εμείς οι δύο δεν έχουμε τίποτα κοινό.

-          Απόψε το βράδυ μπορούμε να αποκτήσουμε αν θες να βγούμε για ένα ποτάκι.

Εκεί ο Τάκης κόλλησε. Σταμάτησε να μιλά κάποια δευτερόλεπτα. Η αλήθεια είναι ότι στα δευτερόλεπτα ήρθαν πολλές σκέψεις στο μυαλό του. Ποτέ δεν του είχε ξανατύχει μια γυναίκα να ομολογεί με τόση επιμονή «έστω και μ’ αυτό τον τρόπο» τον έρωτά του προς αυτόν. Και τώρα που την πρόσεχε, πράγματι, ήταν μια πολύ όμορφη γυναίκα…

Ο Τάκης ξαφνικά άλλαξε πολιτική και αποφάσισε να δοκιμάσει αυτό το «νέο φρούτο» που μπήκε στη ζωή του έτσι παράξενα και επιβλητικά. Και η βόλτα και τα μάτσα-μούτσα πήγαιναν σύννεφο, αν και υπήρχε εμφανές πρόβλημα συνεννόησης.

-          Για ψιλοφλώρος είσαι τέλειος!

-          Θα συνεχίσεις να μου μιλάς έτσι;

-          Τέλειο σε είπα.

-          Και ψιλοφλώρο με είπες.

-          Ε δεν είσαι κι ο Έλβις Πρίσλευ. Αν σ’ ενοχλεί να τ’ αλλάξω.

-          Βεβαίως να το αλλάξεις!

-          Κοίτα δε ξέρω, νομίζω είμαι λίγο ανώμαλη.

-          Γιατί ;;;;

-          Γιατί μ΄  αρέσεις ρε παιδί μου αν και συνήθως μ’ αρέσουν οι ψιλοφλώροι.

-          …..

Μ’ αυτά και μ’ αυτά προχωρούσε ο χρόνος και η τύπισσα έμπαινε βαθιά στην καρδιά του Τάκη. Αποφάσισαν λοιπόν να κάνουν το επόμενο βήμα. Έπρεπε να την παρουσιάσει στους γονείς του. Αλλά ως γόνος μεγαλοαστικής οικογενείας, έπρεπε να ‘χει το κορίτσι και το ανάλογο υπόβαθρο. Έτσι άρχιζε να προσπαθεί να την πείσει να φύγει απ’ το περίπτερο και να δουλέψει κάπου πιο κυριλέ.

-          Τι ξέρεις να κάνεις στη ζωή σου;

-          Να πετάω γλάστρες. Πού το πας;

-          Πρέπει να βρεις μια άλλη δουλειά για να μπορώ να σε εμφανίσω στους δικούς μου.

-          Ε καλά δε θα ρθω στους γονείς σου με το περίπτερο, χωρίς αυτό θα ρθω, θα φαίνομαι.

-          Ξέρεις οι γονείς μου είναι λίγο παράξενοι άνθρωποι.

-          Το κλούβιο πάει από γενιά σε γενιά.

-          Δε θέλουν να είμαι με γυναίκα με τόσο ταπεινό επάγγελμα.

-          Και τι να γίνω; Δούκισσα των Κάτω Πετραλώνων; Θα μας τρελάνει το νεογνό.

-          Πρέπει να κάνεις δουλειά γραφείου.

-          Τώρα τι κάνω δηλαδή; Απλά δεν κάθομαι σε γραφείο, κάθομαι μέσα στο περίπτερο.

-          Να στο πω αλλιώς, Πρέπει να γράφεις κάτι.

-          Και στο περίπτερο γράφω, παίζω καμιά τρίλιζα με τη φίλη μου.

-          Να γράφεις σοβαρά πράγματα.

-          Λύνω και σταυρόλεξα.

-          Πιο σοβαρά.

-          Καλά, όταν θ ανακαλύψω το φάρμακο κατά της μαλακίας, θα τα γράψω μην το ξεχάσω και θα σε πάρω τηλέφωνο πρώτο-πρώτο.

-          …..

Ο Τάκης συμμάζεψε όσο μπορούσε τα πράγματα, της έμαθε και ειδικό λεξιλόγιο να μπορέσει να συγκινήσει τους γονείς του και πήγε να τους τη συστήσει. Εκπλησσόταν με την επιλογή του, να επιλέξει μια τόσο «λαϊκή» γυναίκα, αλλά η αλήθεια είναι ότι του άρεσε πάρα πολύ και την είχε ερωτευτεί.

Μπαίνει στο σπίτι, αρχίζουν οι συνήθειες χαιρετούρες, και αρχίζει μια πολύ εκλεπτυσμένη «ανάκριση» από τον πατέρα.

-          Και που δουλεύεις είπαμε;

-          Σε ένα περιπτ… Εεεεε σ’ ένα γραφείο ταξιδίων.

-          Α πολύ όμορφα, στέλνεις δηλαδή κάθε μέρα κόσμο σ’ άλλες χώρες.

-          Κι ακόμα παραπέρα. (τη σκουντάει ο Τάκης)

-          Και αυτόν τον καιρό ποια χώρα είναι ο πιο δημοφιλής προορισμός;

-          Εεεεε… να μην είναι…εεεεε… η Συρία; (ο Τάκης να χτυπιέται δίπλα)

-          Αφού εκεί γίνεται πόλεμος!

-          Και γιατί εγώ την ακούω όλη την ώρα;

Πετάγεται ο Τάκης.

-          Δεν το εννοούσε έτσι.

Ξαναμιλάει ο πατέρας.

-          Κάτσε ρε Τάκη, εκείνη δουλεύει, εσύ ξέρεις καλύτερα; Εκείνη κλείνει τα εισιτήρια. Και ποιοι πάνε στη Συρία δηλαδή, οι Έλληνες;

Τα χει ψιλοπαίξει η τύπισσα.

-          Ναι οι Έλληνες πάνε. Ξέρεις, σου λέει, από το να πεθάνω σαν  ηλίθιος εκεί που κάθομαι, δε πάω να ρίξω και καμιά τουφεκιά να χει σασπένς το πράγμα;

-          Βλέπεις οι Έλληνες αγόρι μου; Πάντα πρώτοι στις μάχες του πολέμου, ποτέ δεν έπεσε το ηθικό μας, απ’ τα αρχαία χρόνια πολεμήσαμε για έναν καλύτερο κόσμο και ακόμη πολεμάμε! Γιατί όπως είπε και ο Τσώρτσιλ «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες». Εσύ τι λες κόρη μου.

-          Εγώ λέω ότι έχω υποσχεθεί ένα φάρμακο στο γιο σας, αλλά πιείτε και σεις καμιά γουλίτσα!