Τόσο έφτασα. 

Γερνάω και χάνω την υπομονή μου. Με όλους κι όλα. Δεν αντέχω τις δυσκολίες είναι πάρα πολλές. Σήμερα ξύπνησα με φωνές στο κεφάλι μου, άγχος, τα πελατακια χτες και σήμερα δίναν πολύ  πόνο. Πότε δεν θέλω να ξαναεργαστω σε γιορτή και γενέθλια, η μούντζα έφευγε σύννεφο σήμερα. Ο ζαχαροπλάστης έκανε λάθος ημέρα την τούρτα μου και τώρα πρεπε Ι να τη φάω. Ευτυχώς είναι γεννημένη 6 Μαΐου, την παγκόσμια ημέρα κατά της δίαιτας ευκαιρία για γουρούνισμα.οσοι μου ευχήθηκαν από την καρδιά τους τους ευχαριστώ πολύ, οσοι βρήκαν ευκαιρία να κράξουν απλά ας πιουν ξύδι. Δεν θα το πιω εγώ το χω αποφασίσει, δεν θα χαλάσω τη ζαχαρένια μου για κανένα. 

Βγήκα να πάρω αέρα, σχεδόν πανσέληνος. Γλυκιά βραδιά ανοιξιάτικη, έκανα κάτι που ηθελα χρόνια και σε ευχαριστώ γι αυτό. Κάτι απλό, απλούστατο. Μια πάστα με ένα  κεράκι πάνω, ένας άνθρωπος που σε κάνει να γελάς όταν έχεις τις μαύρες σου, ένα ήρεμο μέρος στο λόφο, βλεποντας την χεδον πανσέληνο και τα φώτα της πόλης, την Ακρόπολη. 

Το άγχος σχεδόν πέρασε η στεναχώρια όμως επανέρχεται όταν ξαναπέφτεις στο κρεβάτι μόνος και το φεγγάρι εκεί τεράστιο κι αμείλικτο να σου θυμίζει τη μοναξιά σου,  το ότι δεν θα υπάρξει ποτέ κανείς δίπλα σου να σου χαϊδεψει παρηγορητικα τα μαλλιά και να σε ηρεμήσει όταν έχεις τις μαύρες σου. Γιατί δεν ανέχεσαι τη μετριότητα κι απο μετριοτητες πια έχουμε πήξει.

Καληνυχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θ  αλλάξει ποτέ, όλοι θα κοιτούν την πάρτη τους, όπως κι εγώ εξάλλου...