Είναι η ώρα που οι πρώτες αχτίδες του ήλιου τρομάζουν τα φαντάσματα της νύχτας...καίνε το δέρμα των αιμοδιψών βαμπίρ...

Κι εγώ φοβάμαι...την απώλεια...

Όταν κυριεύομαι από πάθη βγάζω δόντια λύκου...τα μάτια μου κοκκινίζουν και η κόρη τους γίνεται ελλειψοειδής σαν του φιδιού.

Τότε σου κάνω κακό αγάπη μου...

Σου πίνω το αίμα και σε αρρωσταίνω...

Κι όταν ξαναγίνομαι άνθρωπος θρηνώ τα τραύματά σου...

Φοβάμαι ότι θα σε χάσω.

Σε αγαπώ κι ας είμαι ένας ζωντανός νεκρός που ζεί στο σκοτάδι σαν τον Dracula...