Κοίταξα ξανά το χάρτη με τους δρόμους που οδηγούν στην περιοχή σου.

Μια διαδρομή που είχα αγαπήσει.

Γιατί με οδηγούσε σε σένα.

Δυσβάσταχτη η απουσία σου από τη ζωή μου η οποία τώρα φαντάζει κενή.

Τί να έκανες όμως...δικαιολογημένα αποχώρησες.

Πραγματικά δεν θα ήθελα να πονάς άλλο και εύχομαι γρήγορα να νοιώσεις καλά.

Ευτυχώς πρόλαβα και ήπια ένα τελαυταίο καφέ σπίτι σου που τόσο μου είχε λείψει.

Πρέπει να δεχθώ κι εγώ πως όλα έχουν μια αρχή,μια διάρκεια και ένα τέλος.

Αυτά δεν λέω και ξαναλέω στις θεωρητικές μου προσεγγίσεις όταν συμβουλεύω άλλους εκ του ασφαλούς;

Σε ευχαριστώ λοιπόν για αυτό το όμορφο ταξίδι.

Ήταν μια υπέροχη νότα στη μονότονη ζωή μου.

Πονάει τώρα που τελείωσε.

Αλλά τί να κάνουμε...η ζωή είναι ένα ποτάμι που παίρνει μακριά αγαπημένους...

Ζητώ συγνώμη για όλες τις φορές που σε πλήγωσα έστω άθελά μου.

Μακάρι να με γνώριζες αλλοιώς.

Ευχαριστώ πέρασα υπέροχα,θα κρατήσω κάθε στιγμή σαν πολύτιμο φυλακτό.

Ευχαριστώ...