Επέστρεψα στην κανονικότατα. 

Τουτ' εστιν πηγαίνω στη δουλειά αχαραγα μια βδομάδα, αργά την άλλη βδομάδα. 

Και περνάν οι μέρες κι οι βδομάδες και ζω ένα deja vu απίστευτο. Όλα αρνητικά τα βρίσκω, το κτήριο, την περιοχή τα ωράρια, οι συγκοινωνίες είναι βραστα λόγω καλοκαιριού.

Μου λείπει ο χορός. Αυτό που δεν έχω γράψει αγαπημένο μου ημερολόγιο είναι η αγάπη για το χορο αν και το χετε καταλάβει όλοι δω μέσα. Ο χορός είναι το καταφύγιο μου στην τρέλα της καθημερινότητας. Τον Ιούνιο πήγαινα στο Γαλάτσι σε ένα σύλλογο για να περάσει η ώρα. Τώρα που δουλεύω Γαλάτσι δεν πήγα για κάποιους λόγους, περίεργο ε? Δεν βόλεψαν και τα ωράρια βασικά ήταν ότι να ναι.

Από Σεπτέμβρη βλέπουμε γιατί ψαχνόμαστε και για αλλαγή δουλειάς,ζωης γενικότερα.

Το ΜΟΝΑΔΙΚΌ καλό είναι που έχω τα ΣΚ κενά τώρα από μια άποψη βέβαια γιατί είχα μάθει να έχω ρεπό καθημερινές συνήθως.

Πρέπει να το δω λίγο αλλιώς μου φαίνεται γιατί αυτό βολεύει να κάνω το χορό μου το Σάββατο τα ποντιακά μου. Αχ πόσο μου χει λείψει η λυρα, ο σύλλογος ποντίων, έχω βρει μια οικογένεια εκεί μέσα νιώθω ότι ανήκω εκεί. Νταξει ακόμα είμαι λίγο ατσουμπαλη ώρες ώρες αλλά μου βγάζουν ένα πάθος, μια αγάπη, εκτονώνομαι κι ηρεμώ μετά.Τα 2 Σ του συλλόγου είναι κορυφή. Η προεδραρα μας είναι "μάνα" μου σχεδόν (Συμελα σ'αγαπω) κι η ταμίας που ηλικιακά θα μπορούσε να είναι μανα μου είναι σαν αδερφή μου (Στέλλα εσένα κι αν σ' αγαπώ ταυρακι μου, αλλά μην βιάζεσαι να με παντρέψεις έχεις λυσσάξει, είπαμε είμαι δύσκολος άνθρωπος και να υπάρξει κάτι αξιόλογο.

Σήμερα που ξύπνησα σκαρωνα στιχάκια μαντινάδες για τη λύρα.

Είπα να τις γράψω. Μετά σκέφτηκα θα τις γράψεις άλλη φορά, τώρα προέχει το post quarantine post!!! 😜

Αφιερωμένο το νανούρισμα που ακολουθεί στην μαργαριταρενια μάνα μου. Που δεν μπορεί πια να ακούσει τραγούδια όπως παλιά.