Πεδιάδα χωρίς όρη.Χωρίς αξιοθέατα.

Η μέρα και η νύχτα επισκέπτονται το ίδιο τοπίο.

Άνθρωποι σκιές χωρίς ουσία βρίσκονται τριγύρω.

Και αυτή η Μποφίλιου τώρα μόλις συνειδητοποίησα πόσο τραγική και κλαψομούνα είναι

Εκείνη η σωστή,η ευαίσθητη,η αισθηματίας που πληγώθηκε και αναζητά τη λύτρωση και δίνει πόνο στις κορώνες της.

Κι ο άλλος κόσμος κακός ή αδιάφορος ή ανόητος.

Ο πόνος έχει αξία όταν μένει βουβός

Κι αν.θες να τον εκφράσεις κάντο ταπεινά.

Όχι με μεταξωτές κορδέλες.

Μια φωνή κάπως πιο δυνατή με εκνευρίζει.

Κάποια ερεθίσματα μεταβάλλουν την πεδιάδα και χτίζουν όρη τελικά αλλά...εσωτερικά στην ψυχή...εμπόδια που κρύβουν ουρανούς...

Όχι εξωτερικά...μέρος ενός όμορφου τοπίου.. να τα θαυμάσεις και ν ανέβεις στην κορυφή τους...να τα δεις όλα από ψηλά να απογειωθείς...και να νοιώθεις πως αρκεί μια χειραψία για ν αγγίξεις τον ουρανό...