Πρώτη μέρα σήμερα που δεν πονάω

Ένα μήνα βασανίστηκα από μολυσμένο δόντι που η φλεγμονή του πίεζε τις ρίζες του και έτρωγε το κόκκαλο από κάτω.Η μεταλλική θήκη από πάνω κουκούλωνε τη μόλυνση και την έκανε ακόμη πιο αφόρητη.

Μετά ακολούθησε η πολύ επώδυνη και αιματηρή εξαγωγή του δοντιού.Βλέννες αίμα και πύον ανάβλυσαν μέσα από τη σηπτική κοιλότητα.Παρά τον πόνο της εξαγωγής ένοιωσα μεγάλη ανακούφιση.

Κι ύστερα το πρήξιμο της περιοχής μετεπεμβατικά.Τα ράμματα να τραβάνε.Το στομάχι να διαμαρτύρεται από τη διπλή αντιβίωση,τα αντιφλεγμωνώδη και τα παυσίπονα.

Το δράμμα μου μεγάλο και ταυτόχρονα μικρό και αστείο αν συγκριθεί με τους τραυματίες της έκρηξης στη Βυρηττό.

Κι όμως βασανίστηκα κι έχασα την ηρεμία μου.

Μια ηρεμία που σήμερα νοιώθω να ανακτώ μια και το τραύμα μοιάζει να επουλώνεται καλά και το πρήξιμο να υποχωρεί.

Η γαλήνη και η ανακούφιση μοναδικά συναισθήματα.

Σε κάνουν να εκτιμήσεις αλλοιώς την αρτιμέλειά σου.