Ξαπλωμένος στον καναπέ,με το φως της μέρας να έρχεται σιγά σιγά να νικήσει το σκοτάδι της νύχτας,διάβαζα ξανά το άρθρο του Orfeus για τα τραγούδια που γράφτηκαν από διάσημους καλλιτέχνες για κάποια γυναίκα.

Κόλλησα στο Oh Donna...ακούγωντας τη μελωδία του άσματος και χαζεύοντας το κλιπ του ταξίδεψα στη δική μου εφηβεία

Πόσο αγνό και πόσο τρομακτικό συναμα να λοιώνεις από το χαμόγελο μιας συμμαθήτριας που σου αρέσει

Θυμήθηκα τη Γαλάτεια...που για κείνη έχτιζα παλάτια χωρίς εκείνη να το ξέρει...

Κάποια πρωινά μου είχε χαμογελάσει κι είχα νοιώσει την έξαψη και την αγωνία του εφηβικού πλατωνικού έρωτα.

Ναι,τότε ο έρωτας ήταν υπέροχος...

Πριν τα κατεστραμένα μυαλά των "ώριμων" ενηλίκων μετατρέψουν αυτή τη φλόγα σε λογικοφανή εκτρώματα όπως "αίσθημα ασφάλειας","γάμος","κλαψιάρικα κουραδομηχανήματα που λέγονται μωρά","συμφέρον","συνήθεια" και άλλες τελείως πεζές εκφράσεις της πραγματικότητας.

Διαπίστωσα πόσο είχα ξεχάσει αυτό το όμορφο συναίσθημα.

Πριν χτίσω τις άθλιες άμυνές μου.

Ωραία περίοδος η εφηβεία.

Μαλάκες που με.διαβάζετε και είστε μεταξύ 12 και 21 ετών

Μην ακούτε τους γονείς σας που σας λένε να μελετάτε, να είστε καλοί μαθητές και οι αυριανοί επιτυχημένοι της ζωής.

Αντίθετα διεκδικήστε κάθε μέρα με γενναίο τρόπο το κορίτσι που σας αρέσει.

Γράψτε ραβασάκια όχι δοκίμια!

Χαρίστε τριαντάφυλλα και κάντε κοπάνες,μη μένετε σπίτι να διαβάσετε...

Κι έχετε γνώση:Όλα τελειώνουν κάποτε,σημασία έχει να τα ζείς...

Κάτω ο γάμος,ζήτω ο έρωτας!