Όχι δεν είναι πως δεν ήθελα ποτέ να φτάσω στο φεγγάρι...

Απλά προσπάθησα και στην προσπάθειά μου να φτάσω...έπεσα

Ξανασηκώθηκα και πάλι.Έκανα να το φτάσω μα γκρεμοτσακίστηκα πάλι.

Αναρρωτήθηκα τί κάνω λάθος.Έβαψα τη διάθεσή μου με ανοιχτά χρώματα και ξαναπροσπάθησα πάλι.

Πάλι έπεσα κι έσπασα τα μέλη μου.

Πάλι ξανά με πατερίτσες.Ξανά άλμα.

Πάλι η ευτυχία μακριά.

Άτυχος?Η λογική μου δε το δέχτηκε  μια και ήξερα καλά πως η τύχη δε μεροληπτεί ποτέ υπερ ή εναντίον κανενός

Ήμουν χαζός?Επιπόλαιος?Είχα λάθος σκεπτικό?Προσπάθησα κι εκεί να αλλάξω στο μέτρο του εφικτού.

Αγάπησα τον εαυτό μου.Αληθινά.

Μα και πάλι τίποτα.

Όταν ήθελα εγώ δεν ήθελε το πεπρωμένο.

Δύο οχήματα που έστριψαν σε τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις.

Κι η ζωή λες και έπαιζε κουκλοθέατρο μαζί μου,λες και με κοροιδεύε και μου κανε πλάκα...

μου εμφάνιζε κατά καιρούς άθλιες υπάρξεις να μου λένε σ αγαπώ,έλα κοντά μου.

Κάποιοι με είπαν και αχάριστο,κάποιοι άλλοι πως γούσταρα να κυνηγάω το ανέφικτο.Μπα...

Να σε θέλει ότι δε θες...και να μη σε θέλει ότι ονειρεύεσαι...κατάρα.

Κι έτσι αφού ξανά και ξανά τραυματιζόμουν και οι πληγές άφηναν πίσω τους ουλές και απωθημένα...

άδειασα τόσο πολύ που έγινα μια σχεδόν άψυχη μαριονέτα.

Κοίταξα ξανά τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δε τον γνώρισα.

Μόνο το φεγγαρόφως καθρεφτίστηκε στο ψυχρό δίχως ρυτίδες κούτελό μου.

...κι αυτό,μου θύμισε πως όχι...δεν είναι πως μπορούσα την ευτυχία και δεν ήθελα.Είναι πως δεν μπόρεσα... και για να επιβιώσω της γύρισα τελικά την πλάτη.

Γύρισα την πλάτη στο φεγγάρι.Όχι ότι θα το έπιανα σε άλλη περίπτωση...