ακούγοντας Pink Floyd

Και το χρυσό σαξόφωνο με νότες ράντισε το άχρωμο  σκοτάδι , και μία  βροχή με απόκοσμους ήχους την κάθε σκέψη μου έβρεξε..Για μία στιγμή αναρωτήθηκα αν  τα πεφταστέρια  που έπεφταν από το σκοτεινό ταβάνι    τα είδα έχοντας τα μάτια μου κλειστά ή μήπως ανοιχτά !  ''is anybody out there''     Όχι δεν υπήρξε ποτέ κανείς εδώ ,ούτε και εγώ ήμουν ποτέ εδώ... Η μόνη φωνή που επιτρέπω να μπει μέσα στον αποστειρωμένο από ήχους  θάλαμο μου  είναι αυτή του David gilmour. Και οι ιαχές του κοινού, των χιλιάδων , μπροστά από την σκηνή όλες μέρος του τραγουδιού που ρωτάει ...'' Hey you, would you help me to carry the stone? ...''... Κοίτα που γέρασα λοιπόν .. και ακόμα βάζω το αυτί μου στον τοίχο για να ακούσω τον εαυτό μου  που είναι από την άλλη μεριά και έχει βάλει και αυτός το αυτί του στον τοίχο  μήπως με ακούσει. ''Shine on You crazy diamond ''  μήπως η λάμψη των διαμαντιών σου  φωτίσει λίγο το μονοπάτι μου και βρώ το χαμένο μου κλειδί για να μπω επιτέλους στην ζωή μου  πού είμαι αιώνια κλειδωμένος απέξω.. Μετέωρος ψηλά πάνω από το μονό κρεβάτι , κοιτάζω τον τύπο με τα ακουστικά στο αυτί, που μπροστά  από το άσπρο φως του υπολογιστή του  μοιάζει με πιλότο πρωτόγονου διαστημόπλοιου  που   μάταια προσπαθεί να βάλει μπροστά τις μηχανές για να αφήσει την σκοτεινή μεριά του φεγγαριού και να ξεκινήσει το ταξίδι στον Γαλαξία..  Τον αγαπάω αυτόν τον τύπο...Είναι τόσο τέλεια αποσυναρμολογημένος  πού νομίζεις ότι κανένα από τα κομμάτια του δεν ταιριάζει το ένα με το άλλο..Και μοιάζει τόσο άνετος έτσι διαλυμένος...

Α.Π.