Πριν λίγες μέρες ξεφύλισα τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες των παππούδων, των γιαγιάδων και των γονιών μου. Ανακάλυψα πως δεν ξέρω πολλά για τη ζωή τους και άρχισα να ρωτώ τους νέους συγγενείς για τους προγόνους μας. Οι απαντήσεις πολλές και διάφορες. Και αυτοί δεν ήξεραν πολλά να μου πουν.  Μονάχα αναμνήσεις είχαν να μου διηγηθούν και σκέφτομαι τι θα γίνουν αυτές οι αναμνήσεις, αφού τα νέα παιδιά δε νοιάζονται ή δεν δίνουν σημασία. Οι νέοι έχουν να ζήσουν τη δική τους ζωή και η ανηψοεγγόνα μου ετοιμάζεται για τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο.

Έτσι είναι η ζωή θα μου πείτε, αλλά η ερώτηση μου είναι απλοϊκή: Τι θα γίνουν οι αναμνήσεις, όταν πεθάνουμε; Θα χαθούν μαζί μας ή θα τις θυμούνται οι νέοι για να τις διηγούνται μαζί με τις δικές τους στους φίλους τους; Αυτό που θα μου πείτε είναι ότι εξαρτάται πως έχουμε γαλουχήσει τα παιδιά μας, τι αξίες τους έχουμε δώσει και τι αξίες και γνώσεις έχουν αποκομίσει από τη νεαρή ζωή τους. Έχω μια σχετική αγωνία για το τι θα γίνει αύριο. Έζησα μια ζωή με σκαμπανεβάσματα, αλλά τι θα αφήσω πίσω μου; Μια ανάμνηση, μια φωτογραφία, κάτι υλικό ή άϋλο; Δεν ξέρω τι στάση να κρατήσω για το θέμα αυτό, αλλά ξέρω ότι κράτησα τη ζωή μου μέσα σε ένα ζεστό περιβάλλον.