ΣΤΗΝ ΖΥΓΑΡΙΑ

 Τα λόγια της ήταν σαν να είχαν μπει μές στο μυαλό του με ένα ποτιστήρι γεμάτο με ελπίδα και να του πότιζαν τις  έτοιμες να ξεραθούν  πιθανότητες του .

Γύρισε στο σπίτι του πολύ αναστατωμένος, έβαλε στο ποτήρι μία διπλή δόση βότκα , άναψε στα γρήγορα  ένα τσιγάρο και προσπάθησε να αποκωδικοποιήσει τι του συμβαίνει .

Σηκώθηκε , άνοιξε το παλιό ντουλάπι και πήρε από το πάνω ράφι την σκονισμένη ζυγαριά της κοινής λογικής .  Είχε χρόνια να τη χρησιμοποιήσει για τέτοια θέματα , την φοβόταν .

 Στην μία πλάστιγγα άρχισε να βάζει βαρίδια που το καθένα αντιστοιχούσε σε ότι μπορούσε να προσφέρει σε μία τέτοια γυναίκα  .

Έβαλε και κάποια βαρίδια που νόμιζε ότι μπορούσε να εκτιμήσει πάνω κάτω πόσο αξία θα μπορούσαν να έχουν  για εκείνη .

 Κάποια άλλα βαρίδια που αντιστοιχούσαν  σε  πλούτη αφηρημένα  , πού ούτε και ο ίδιος μπορούσε να εκτιμήσει πόσο πολύτιμα είναι και που ίσως δεν ήθελε ούτε καν να μπει στη διαδικασία αυτή , από το φόβο πώς ίσως αποδειχθεί πως είναι πολύ φτωχός ,  δεν πήρε την απόφαση να τα βάλεις στην πλάστιγγα . 

Στην άλλη πλάστιγγα άρχισε να βάζει τα βαρίδια που αντιστοιχούσαν σε ότι έβλεπε, σε ότι ένιωθε, σε ότι έλπιζε ,σε όσα ήξερε για εκείνη . Πριν καν τελειώσει η πλάστιγγα της έγειρε με πολύ ταχύτητα και έσκασε με πάταγο  στον πάγκο , σηκώνοντας τα δικά του σταθμά στον αέρα , λες και αυτά δεν είχαν κανένα βάρος .

Την είδε ξανά την άλλη μέρα , ήταν εκεί όπως κάθε μέρα , πανέμορφη πίσω από το  ταμείο της. Χαμογέλασε και της είπε,  '' ένα πακέτο Καρέλια κασετίνα παρακαλώ''. ''3και 70'' του απάντησε εκείνη .  Της έδωσε τα κέρματα που είχε στη χούφτα του και έφυγε . Αυτό τολμούσε να της ζητήσει να του δώσει , ένα πακέτο τσιγάρα , αυτά   ήταν σίγουρος πως μπορεί να ανταποδώσει , τα 3 και 70 ευρώ .

Α.Π.