ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ

... Ήταν εκεί και απόψε όπως κάθε βράδυ..Μόνος μες στο έρημο σινεμά με τις εκατοντάδες άδειες σκονισμένες καρέκλες ... Περιμένοντας με αγωνία και ανυπομονησία την αγαπημένη του σκηνή ,  εκεί που η πρωταγωνίστρια θα γυρίσει προς την πλατεία και θα του γνέψει  να πάει προς το μέρος της...  Δεν ξέρει ποια δύναμη τον έσπρωξε απόψε να πάει ...ξεκίνησε με αργά βήματα τα οποία άρχισαν να γίνονται όλο και πιο γρήγορα ... Σκαρφάλωσε βιαστικά και αδέξια στο πλατό και άνοιξε την αγκαλιά του ...  Μα μόλις άγγιξε το πανί της οθόνης    εκείνο πάγωσε  , πέτρωσε και θρυμματίστηκε σε χίλια δύο κομμάτια ...  Έπεσε νικημένος και προδομένος στα γόνατα και έβαλε τις παλάμες του  στο πρόσωπο...  Όχι πως δεν το ήξερε από την αρχή όμως δεν ήθελε  να αποδεχτεί τον θάνατο της στερνής του  αυταπάτης , την οριστική απώλεια της , δεν ήξερε να ζήσει χωρίς αυταπάτες...  Γύρισε αργά στην θέση του και έμεινε για ώρες να κοιτάζει το θρυμματισμένο σκοτεινό πανί στην σκηνή ...  Όταν κάποια στιγμή κοίταξε γύρω του συνειδητοποίησε πως δεν ήταν πια στο σινεμά ,  πώς ήταν καθισμένος σε ένα βράχο και μπροστά του η Θάλασσά , μαύρη και ήσυχη χωρίς ούτε καν τους αιωνιους παφλασμους της ...  Ένα πεφταστέρι έσκισε τη νύχτα φωτίζοντας την για λίγα δευτερόλεπτα  , το τοίταξε αδιάφορα  ... Δεν έκανε καμιά ευχή 

Α.Π.