Είναι η αγαπημένη μου τούτη  η ώρα που ο ήλιος αρχίζει να νυστάζει ξεκινώντας την πορεία της δύσης του πίσω από τα βουνά...

Τότε είναι που τα άγχη της μέρας εξασθενούν και ανθίζει τόσο η δημιουργικότητα όσο και η διάθεση για μελέτη.

Διαβάζω μουσική θεωρία και ασχολούμαι με τις ασκήσεις που την αφορούν σα μικρό παιδί.

Τί κι αν τα πράγματα δεν είναι ρόδινα?

Κανείς δεν πρόκειται να μου κλέψει τη γαλήνια αυτή προσωπική μου στιγμή, που τα ρουθούνια μου γεμίζουν από αναθυμιάσεις ελληνικού καφέ και η όρασή μου ξεκουράζεται από τις απαλές πορτοκαλί σερπαντίνες που πετά στον ουρανό  ο ήλιος λίγο πριν δώσει τη θέση του στο φεγγάρι..