Photo: Sven

Ακριβώς έτσι ήταν, τέτοια εποχή, το δρομάκι που οδηγούσε στο σπίτι μας, δεξιά ψηλά, εκεί που τελειώνει η σκάλα. Είναι ένα πανέμορφο προάστιο της Στοκχόλμης, 12-15 λεπτά από το κέντρο, που η φύση το προίκισε απλόχερα με κάθε είδους ομορφιές. Κάθε Άνοιξη, έβλεπες καθημερινά να αποκαλύπτεται σταδιακά, με έναν μαγικό τρόπο κάτω από το παχύ χιόνι, ένας πραγματικός παράδεισος πνιγμένος στο πράσινο και στα λουλούδια.

 Αρκούσε ένας περίπατος 15΄ για να βρεθείς δίπλα στο νερό, σε ένα μαγευτικό φιόρδ, στις καταπράσινες πλαγιές του οποίου, φύτρωναν κουκλίστικα -κόκκινα, ως επί το πλείστον- ξύλινα παραδοσιακά εξοχικά σπιτάκια, αλλά και μεγάλες πανέμορφες βίλες, φθάνοντας μέχρι το νερό, όπου λικνίζονταν αργά, στη μικρή προβλήτα τους, κάποιο μικρό σκάφος ή ιστιοφόρο.

Την αγάπησα πολύ τη χώρα αυτή και την ευγνωμονώ απέραντα από τα βάθη της καρδιάς μου για όλα όσα μου έδωσε και μου έμαθε για τη ζωή, τις σχέσεις των ανθρώπων και των δύο φύλων, για το σεβασμό και την αγάπη προς τη φύση, προς κάθε τι το διαφορετικό και τόσα άλλα…

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, η καρδιά μου ζεσταίνεται από τις θύμησες των χρόνων εκείνων, από τη θαλπωρή του τζακιού και από τη μαγική ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων που ήταν διάχυτη παντού. Εύχομαι, σύντομα, να μπορέσω να το ξαναζήσω…

Μία εκπληκτική ερμηνεία από έναν από τους σπουδαιότερους τενόρους του 20ου αιώνα, τον σουηδό Jussi Björling, που "έφυγε" σε ηλικία 49 μόνον χρόνων...