Τί πιο όμορφο όταν η φύση ξυπνήσει μέσα σου τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα να μοιραστείς αυτό το ταξίδι με ένα νεαρό συνομίληκο κορίτσι,εξερευνώντας και ανακαλύπτοντας ο ένας τον άλλο.

Δεν αναφέρομαι μόνο στην ερωτική πράξη καθεαυτή,αλλά και στην πορεία προς την ολοκλήρωση της σχέσης.

Σε όλα εκείνα τα μικρά και όμορφα που οικοδομούν μια τέτοια επικοινωνία

Στις βόλτες στην πλατεία της γειτονιάς,στις ποδηλατάδες,στα ξενύχτια στην εξοχή κάτω από το δεντρο που χαράξατε τ αρχικκά σας κοιτώντας τον έναστρο ουρανό..

Σε όλες εκείνες τις μοιρασιές..

Όταν αυτό το παραμυθένιο σενάριο ματαιωθεί όμως ξεκινά ένας φαύλος φαύλος κύκλος.

Όταν για διάφορους λόγους απορριφθείς στην εφηβεία σου από το κορίτσι της επιλογής σου,βιώνεις τραυματικά τα πρώτα σου σκιρτήματα.

Η ζωή σου δείχνει πως έχει και σκληρό πρόσωπο και σου γνωστοποιεί πως ο έρωτας δεν είναι παραμύθι αλλά πόλεμος.

Σε τοποθετεί σε θέση θεατή να βλέπεις το υπέροχο σκηνικκό που περιγράψαμε πιο πάνω,να το ζεί άλλος στη θέση σου.

Σε αναγκάζει να επιστρατεύσεις μηχανισμούς άμυνας και ελπίδας πως "έχει και για σένα ο Θεός".

Όμως το βάφτισμα έγινε και ήταν επώδυνο.

Χαράχτηκε βαθειά στο υποσυνείδητό σου.

Η ζωή προχώρησε και η επόμενη φορά που προσέγγισες κορίτσι,ήταν λιγότερο αυθόρμητη,περισσότερο προσεκτική κι ώρες ωρες σε εκανε να ασφυκτιάς.

Έτσι μετέτρεψε το πρώτο σας ραντεβού σε αγώνα μετ εμποδίων από μια απολαυστική αμοιβαία ευχάριστη φυσική διαδικασία.

Έτσι έχασες και τη δεύτερη ευκαιρία σου να ζήσεις το όνειρο.

Το άγχος μεγάλωσε κι έγινε απόγνωση.

Τελικά ακόμη κι όταν κατάφερες να είσαι με.κάποια,ο φόβος και η ανασφάλεια δυνάστευε τη σχέση.

Η ζήλεια πως η κοπέλα εκείνη είχε ζήσει το παραμύθι της πριν με κάποιον άλλο...και τώρα κι αυτή πιο προσγειωμένη και πιο σοφή,έκανε μαζί σου το επόμενο βήμα στη ζωή της σε έκανε να νοιώθεις δεύτερος και καταιδρωμένος.

Η σχέση υποβαθμίστηκε,μια και παιδί ήσουν και πεισματικά ήθελες να ζήσεις το παραμύθι κι όχι την ψευδαίσθησή του ή την  ώριμη προσέγγισή του:Πως δηθεν ήταν τόσο έντονο αυτό που ζεί η σύντροφός σου μαζί σου που είναι σαν να ναι η πρώτη της φορά

Ή πως εσένα αγάπησε ή χίλια δυό σενάρια παρηγοριάς που κανένα τους δε θα κάλυπτε το κενό σου.

Τα χρόνια περνούν όμως και αναγκάζεσαι να ελπίζεις και να προσαρμοστείς.

Ακόμη ψάχνεις και αναζητάς το παραμύθι μέχρι που τελικά το απομυθοποιείς.

Περισσότερο γιατί βαρέθηκες ή κουράστηκες 

Κι όταν ωριμάζεις ακόμη πιο πολύ συνειδητοποιείς πως τελικά εκείνο το κορίτσι της ιστορίας σου,δεν υπαρχει στην πραγματικότητα.

Ούτε κι εκείνοι που είχαν την ευλογία να ζήσουν αμοιβαία τον πρώτο τους έρωτα έζησαν παραμυθένια.

Τους περίμενε κι αυτούς η ζωή να τους υπενθυμίσει πως ο έρωτας είναι πόλεμος και φθορά.

Και τίποτα δεδομένο.

Έδωσα κάποιες τελευταίες ευκαιρίες στον εαυτό μου να επιλέξει τη σύντροφό του,μα το κλασσικό καρναβάλι να μη μπορώ να έχω αυτό που θέλω,αλλά να με θέλει κάποια που εγώ δεν κάνω γούστο συνεχίστηκε.

Οπότε μέσα μου συνέβη ένα κλικ απλοποίησης των πάντων.

Συνειδητοποίησα πως το κίνητρο για το οποίο προσεγγίζω ένα θυληκό είναι το σεξ.Έτσι εξηγείται πόσο αφόρητο ήταν να βγαίνω με.κάποια που με.ενημέρωνε πως είχε περίοδο.

Ήξερα απο πριν οτι δε θα περάσω τόσο καλά.

Έβλεπα ως χασομέρι τις συζητήσεις την μοιρασιά,την επικοινωνία,το παραμύθι της εφηβείας με άλλα λόγια.

Από την άλλη η γυναίκα αυτό που κατά βάθος θέλει πολύ ακόμη κι όταν δε το συνειδητοποιεί ή ακόμη κι αν το αρνείται,ειναι η τεκνοποίηση.

Όποιος έχει δει πρόσωπο γυναίκας όταν κοιτάζει το μόλις νεογέννητο μωρό της θα καταλάβει.Νοιώθει πλήρης και σε αληθινό.πνευματικό οργασμό.

Πως γίνεται αυτά τα πλάσματα οι γυναίκες να ματώνογν τόσο πολύ τους άνδρες και ταυτόχρονα λόγω φύσης να είναι τόσο τρυφερές στο τέκνο τους είναι αξιοθαύμαστο.

Είναι πολύ σκληρά όντα.

Οπότε σκλήρυνα κι εγώ απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα.

Ξεχώρισα μέσα μου πως άλλο πράγμα είναι η έλξη και ο σωματικός πόθος για μια γυναίκα και άλλο η αγάπη το δέσιμο η μοιρασιά...

Όσο πιο ρηχός και κυνικός γινόμουν τόσο το πλήθος των ερωμένων μου αυξανόταν.

Έβαλα εκεί μια κασέτα κι έλεγα τα ίδια σε όλες ώστε να "γευματίζω"με τη σάρκα τους...

Τις άκουγα να μιλούν για αγάπη και για.έρωτα και γέλαγα.

Από.μεριάς μου δεν ήταν έρωτας για εκείνες αλλά έρωτας για την εικόνα μου όπως εκείνες πρόβαλλαν.

Ήμουν νάρκισσος.Ω ναι.Καμμία σχέση με το εαυίσθητο γεμάτο συναισθήματα παιδί που πίστευα πως ήμουν.

Ω ναι τελικά δεν ήμουν ο καλός του παραμυθιού.Καλοί δεν υπάρχουν.Μόνο συμπρωταγωνιστές στο έργο ζωή.

Κι εναλλαγή ρόλων.

Κι ευτυχώς κατάλαβα ποιός είμαι.Ένα κακομαθημένο μικρό παιδί σε σώμα ενηλίκου που δε γουστάρει να κάνει παιδιά γιατί είναι κι αυτός παιδί.

Δε θα τ αγαπούσε.Θα τα βλεπε ως προέκταση της αντιπαθούς συζύγου του,ως εισβολείς που ήρθαν ακόμη και τώρα να του κλεψουν το παραμύθι του.

Εγωιστής και μόνος.λοιπόν επέλεξα να ζήσω έτσι τη ζωή μου.Όχι απόλυτα ευτυχισμένος,μα απόλυτα συνειδητοποιημενος.

Και ήρεμος.