Ήταν μια υπέροχη καλοκαιρινή βραδιά, λίγο μετά τις εννέα. Η μονάκριβή μου -πέντε χρονών τότε- έπαιζε με τα υπόλοιπα τέσσερα, της ίδιας ηλικίας περίπου, παιδάκια, τρέχοντας, πηδώντας και  γελώντας, πάνω στο μαλακό γρασίδι της πανέμορφης αυλής του εξοχικού των φίλων που μας είχαν καλέσει για να περάσουμε μαζί το ΣΚ. Εμείς οι μεγάλοι καθόμασταν λίγο παραπέρα, συζητώντας και πίνοντας το ποτό μας, όταν, ξαφνικά, μια άγρια φωνή ταράζει, την κατά τα άλλα πολύ ήρεμη βραδιά, λέγοντας: «Βγάλτε, επιτέλους, το σκασμό, κωλόπαιδα!».

Τα παιδιά έτρεξαν τρομαγμένα κοντά μας, με κάποια από αυτά να είναι έτοιμα να Βάλουν τα κλάματα. Εμείς οι μεγάλοι σηκωθήκαμε, σοκαρισμένοι από αυτήν την άκρως απρόσμενη αντίδραση, κοιτώντας τριγύρω μήπως και εντοπίσουμε από πού προέρχονταν αυτή η τόσο οργισμένη φωνή. Ποιος είναι αυτός που ουρλιάζει, εκστομώντας τόσο βαριές κουβέντες για τόσο μικρής ηλικίας παιδιά που γελούν και πειράζονται, μια ώρα καθόλου ακατάλληλη; Μήπως πρόκειται για κάποιο επικίνδυνο άτομο; Ίσως για κάποιον ναρκομανή, μεθυσμένο ή ιδιαίτερα ψυχικά διαταραγμένο άτομο; Το «Βγάλτε το σκασμό» να το καταπιούμε, αλλά το «Κωλόπαιδα»; Πόσο προσβλητικό. Αδιανόητη αντίδραση για ένα φυσιολογικό άτομο και με τέτοια αφορμή…

Είναι αλήθεια, πως οι κοινωνικοί κανόνες, απέναντι στην παιδική ηλικία και στον τρόπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών, είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, πολύ αυστηροί. Το να εκφράσει κάποιος, σε δημόσιο τουλάχιστον χώρο,  οργή προς ένα παιδί ή να του μιλήσει άσχημα, ακόμα και αν είναι το δικό του, αποτελεί πράξη άκρως επιλήψιμη. Στις περισσότερες πολιτισμένες χώρες, θα αντιμετωπίσει την αντίδραση του περίγυρου, ακόμα και το νόμο…

Υπάρχουν, όμως, παντού γύρω μας. Στον υπόγειο, στα λεωφορεία, στα μουσεία, στα σούπερ μάρκετ. Μερικές φορές, σπρώχνουν, δήθεν κατά λάθος, το καροτσάκι του παιδιού, π.χ. σε κυλιόμενες σκάλες, παρόλο που είναι σε σημείο που δεν ενοχλεί κανέναν. Άλλες φορές πάλι, αναστενάζουν ενοχλημένα, κάνουν γκριμάτσες αποδοκιμασίας ή σιγομουρμουρίζουν και μόνο από το γεγονός πως ένα παιδί βρίσκεται κοντά τους ή που ρωτά το γονιό του διάφορα πράγματα. Μιλώ για τα άτομα που μισούν τα παιδιά, όχι κάποια, αλλά ΟΛΑ…

Φυσικά και είναι ενοχλητικά, κάποιες φορές, τα παιδιά όταν φωνάζουν, γελούν δυνατά ή τρέχουν τριγύρω μας, ιδιαίτερα αν δεν έχουμε καλή διάθεση. Δεν έχουν ενσωματώσει ακόμα όλους τους κοινωνικούς κανόνες και, ταυτόχρονα, διψούν για ζωή, παιχνίδι και είναι γεμάτα από ενέργεια που πρέπει κάπου να εκτονωθεί. Αλλά και πάλι, τα άτομα αυτά τα μισούν και μόνο που υπάρχουν, χωρίς απαραίτητα να ενοχλούν κανέναν.

Είναι σαφές πως δεν είναι απαραίτητο να αγαπά κάποιος τα παιδιά. Να τα μισεί, όμως, είτε τον ενοχλούν είτε όχι; Αυτό αποτελεί πάντα κριτήριο σοβαρής ψυχοπαθολογίας, όπως ακριβώς και το να μισεί κάποιος όλες τις γυναίκες, όλες τις πόρνες, όλους τους ομοφυλόφιλους, όλους τους ξένους ή «διαφορετικούς»…

Τι θα θέλατε άραγε; Να πάψει ο κόσμος να φέρνει στον κόσμο παιδιά; Να τα δένει έξω από το σούπερ μάρκετ, όπως δένει τα σκυλιά; Να τα κλειδώνει στο αυτοκίνητο όταν θέλει να κάτσει για να πιει έναν καφέ ή να γευματίσει σε κάποιο εστιατόριο; Να ταξιδεύουν στο χώρο αποσκευών του λεωφορείου, του τραίνου ή του αεροπλάνου γιατί δεν αντέχετε ούτε να τα βλέπετε;

Απλά, επειδή τα παιδιά είναι εκατομμύρια και εσείς μερικές χιλιάδες, η ευκολότερη λύση θα ήταν να αποφεύγετε το οποιοδήποτε μέρος όπου μπορεί να συναντήσετε παιδιά. Μέσα μαζικής μεταφοράς, ξενοδοχεία, παιδικές χαρές, πάρκα, εστιατόρια και καφέ, σχολεία, αθλοπαιδιές, γήπεδα, αλάνες και όπου δείτε επιγραφή που υποδηλοί την ύπαρξη παιδιών. Τρέξτε για να σωθείτε!

Προσωπικά, δεν επιθυμώ να κλείσουν εσάς κάπου ή να σας απαγορέψουν να συμμετέχετε στην κοινωνική ζωή, όπως ο καθένας μας, έτσι ώστε οι γύρω σας να προστατευτούμε από το τοξικό δηλητήριό σας. Πραγματικά όμως, ανησυχώ για την ψυχική σας υγεία, για το ότι δεν μπορείτε να χαρείτε, για τη μαυρίλα που κουβαλάτε εντός σας, και θα ΄θελα, ειλικρινά, να σας δω να χαμογελάσετε, κάποια φορά, στη θέα ενός μικρού παιδιού, δηλαδή στην ίδια τη ζωή…