Όταν, πριν από λίγες ημέρες, μία γυναίκα και γνωστή Ολυμπιονίκης μας βρήκε, μετά από πολλά χρόνια σιωπής και βουβού ψυχικού πόνου, τη δύναμη να δημοσιοποιήσει το βιασμό της από ένα μέλος του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας του αθλήματός της, οι αποκαλύψεις, για ανάλογα συμβάντα, όχι μόνο από το χώρο του αθλητισμού, άρχισαν να παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας, όπως συνέβη και σε άλλες κοινωνίες, με παρόμοια αφορμή. Σε ανάλογες περιπτώσεις, η κοινωνία παρακολουθεί και αντιδρά συχνά με έκπληξη και απορία, λες και πρώτη φορά ακούει να συμβαίνουν τέτοιες θηριωδίες σε βάρος των πιο αδύναμων και ευάλωτων μελών της, και, αν το θύμα δεν ονομάζονταν Μπεκατώρου, το «περιστατικό» θα περνούσε σε 2-3 μέρες στα αζήτητα, μιας και δεν θα είχε, ως είδηση, ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το ευρύ κοινό…

Με άλλα λόγια, το πρόβλημα δεν είναι μόνο αν το φαινόμενο της σεξουαλικής, και όχι μόνο, κακοποίησης υφίσταται και με ποια συχνότητα, αλλά και το ότι, στις περισσότερες των περιπτώσεων, ΔΕΝ δημοσιοποιείται, μπρος στο φόβο του στιγματισμού, της ντροπής, του αποκλεισμού και της κοινωνικής κατακραυγής και αναλγησίας. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, ένα από τα πλέον αξιοσέβαστα και έγκυρα εγχειρίδια ψυχιατρικής της εποχής εκείνης ανέφερε πως η συχνότητα των περιστατικών αιμομιξίας είναι ένα ανά εκατομμύριο πληθυσμού!!! Πολλές σύγχρονες έρευνες δείχνουν πλέον πως το ποσοστό των θυμάτων αιμομιξίας κυμαίνεται μεταξύ 7-8% στις γυναίκες και 1-3% στους άνδρες. Το ποσοστό δε των σεξουαλικών κακοποιήσεων, γενικώς, σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες στις Η.Π.Α., είναι 3-27% στις γυναίκες και 1-16% στους άνδρες.  Πρόσφατη μελέτη δείχνει, επίσης, πως ένας στους δέκα Γάλλους πολίτες έχει πέσει, κάποια στιγμή, θύμα σεξουαλικής κακοποίησης στη ζωή του. Ο πληθυσμός της Γαλλίας είναι σχεδόν 70 εκατομμύρια…

Φυσικά, και στην περίπτωση Μπεκατώρου, και όχι μόνο, υπήρξαν, όπως πάντα, και ανθρωποειδή που με τις δηλώσεις τους όχι μόνο δεν φάνηκε να προβληματίζονται και να συναισθάνονται, αλλά υπονοούν πως «τα ΄θελε και τα ΄παθε», πως «Άνοιξε την πόρτα και μπήκε..». Τέτοιου είδους εμετικές δηλώσεις ξεφυτρώνουν πάντα, σε ανάλογες περιπτώσεις, και μόνον όταν το θύμα είναι γυναίκα. Το θλιβερότερο είναι πάντως πως, συχνά, τέτοιες δηλώσεις ακούγονται από χείλη γυναικεία…

Η σεξουαλική κακοποίηση αποτελεί κοινωνικό φαινόμενο και, ως τέτοιο, δεν θα μπορούσε να μην συναντάται  σε κάθε είδους σχέση, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου και σεξουαλικής ταυτότητας, όπως και σε κάθε χώρο όπως είναι αυτοί του αθλητισμού, της καλλιτεχνικής ζωής, του θεάματος ή του «φαίνεσθαι», γενικότερα. Ίσα-ίσα, στους χώρους αυτούς, οι συνθήκες είναι τέτοιες που ευνοούν σημαντικά τη γένεση και διατήρηση του φαινομένου της οποιασδήποτε μορφής κακοποίησης. Το πλεονέκτημα το έχει πάντα αυτός που κατέχει θέση εξουσίας και δύναμης οποιασδήποτε μορφής απέναντι στο εκάστοτε θύμα του που, ως εκ τούτου, βρίσκεται σε μια σχέση ισχυρής εξάρτησης με τον θύτη που, συχνά, μπορεί να είναι ακόμα και γονιός, παππούς, θείος, στενός φίλος της οικογένειας, δάσκαλος, καθηγητής, αρχηγός ομάδας σε κατασκήνωση, προπονητής, ιερωμένος, γιατρός κ.ά, δηλαδή άτομο που βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση ισχύος ως προς το θύμα του και, ταυτόχρονα, έχει την εμπιστοσύνη του…

Πολλά από τα ανθρωποειδή που αμφισβητούν κυνικά τις αποκαλύψεις των θυμάτων ή/και τους ανίδεους που λένε «Γιατί μετά από τόσα χρόνια;», δεν μπορούν καν να φαντασθούν πόσο δύσκολο είναι να αποκαλύψει κάποιος μια τέτοια αλήθεια με τον κίνδυνο να εξευτελισθεί, να μην γίνει πιστευτός, να μη διαθέτει το κουράγιο που κάτι τέτοιο απαιτεί, τα χρήματα για νομική κάλυψη για να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας και τόσα άλλα.

Το 2011, ο κατ΄ επανάληψη σουηδός παγκόσμιος πρωταθλητής και Ολυμπιονίκης του άλματος εις ύψος Patrik Sjöberg βρήκε το κουράγιο να αποκαλύψει, μετά από πολλά χρόνια, αν και ζούσε σε μια τόσο μοντέρνα και  με σύγχρονες αντιλήψεις χώρα όπως είναι η Σουηδία, τη σεξουαλική του κακοποίηση από τον τότε προπονητή του. Η συνέχεια ήταν παρόμοια. Λόγω της βαρύτητας του ονόματός του, βρήκαν το θάρρος και τη δύναμη πολλοί άλλοι αθλητές, αθλήτριες, αλλά και άτομα από άλλους χώρους, να αποκαλύψουν ανάλογες προσωπικές τους εμπειρίες…

Η αλήθεια είναι μία και προκύπτει μέσα από τη διαχρονική συσσωρευμένη εμπειρία γύρω από την έννοια του «τραύματος», γενικώς. Η αποκαλούμενη «διαλεκτική του τραύματος» λέει πως των περιόδων αυξημένης συνειδητοποίησης και ανάγκης λήψης ουσιαστικών μέτρων από την κοινωνία έχουν προηγηθεί επαναλαμβανόμενες μεγάλες  χρονικές περίοδοι συλλογικής απώλειας μνήμης. Τα παραδείγματα πολλά αλλά δεν είναι της παρούσης…

Τέλος, αξίζει τον κόπο να αναρωτηθούμε όλοι μας: «Ποιες μάνες και οικογένειες αναθρέφουν τέτοιους γιους που να φθάνουν στο σημείο να βιάζουν γυναίκες, όπως είναι η μάνα τους;»…