Δυο χρώματα μαύρο και άσπρο ένα καλλιτεχνικό δίδυμο με ενδιάμεσες αποχρώσεις

καρεδάκια μα και σε ασπρόμαυρα πεδία για ένα στρατό σκακιστικό. 

Αλλά και μια μαύρη πλάκα σε ξύλινο πλαίσιο, με σπάγκο δεμένο το σφουγγάρι για να σβήνουν τα  αξεσουάρ των λέξεων. 

Πάνω σε αυτή μικρά παιδιά με το κοντύλι στο δεξί χεράκι προσπαθούσαμε να το εκπαιδεύσουμε φτιάχνοντας μικρά σχήματα μαργαρίτες μελισσούλες αριθμούς και γράμματα.

Μέσα απ τα χάδια του πατέρα και τις φωνές των άλλων εκεί στη ζεστή κουζίνα μάθημα γίνονταν σωστό. 

Μα ο μικρός ο μπόμπιρας μας παιχνίδι έκανε σωστό, αλογατάκι με την πλάκα  και με τον σπάγκο την έσερνε στο πάτωμα.                             

Σπασμένη καρικατούρα πια έφερνε μια λύπη ανεξήγητη στα παιδικά μάτια. 

Μα σήμερα έχω μπροστά μου ένα τάμπλετ, κανείς δε σκέφτεται για τη σχέση εκπαίδευσης του χεριού και του νου. Μια ηλεκτρονική κυριαρχία που κομπάζει φανερά. Κατά συνέπεια ατροφούν λεπτές αποχρώσεις στην ανάπτυξη του ψυχισμού των νέων ανθρώπων.

Εμείς σα γονείς ίσως δούμε τα νεαρά άτομα σαν πολύ σκληρότερους και ανταγωνιστικότερους μακριά από ευαισθησίες και καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα.