Λευκά ουράνια σώματα μετατρέπουν την πόλη σε ένα γιγάντιο γυάλινο κόσμο φαντασίας 

Λες και ένα αόρατο χέρι ταρακούνησε την διάφανη κατασκευή με το πλαστικό ομοίωμα και ήρθαν τα πάνω κάτω

Οι άκρες των δαχτύλων μου παγωμένες μα η καρδιά μου ζεστή και ακούραστη με οδηγεί στο ψυχρό τοπίο.

Πόσο θα θελα να μουν ελεύθερος σα νιφάδα χιονιού...

Μα όλη αυτή η ομορφάδα θα τελειώσει μόλις βγει ο ήλιος και τη λοιώσει με τις ανεπιθύμητες αχτίδες του που υποτίθεται σκορπούν ζωή και δίνουν χρώμα.