LATE BLOOMER

Το 38 Special είναι πιστόλι ή συγκρότημα; Ο 13ος όροφος είναι ο γρουσούζικος όροφος που ποτέ δεν σταματά το ασανσέρ ή το συγκρότημα 13th Floor Elevators, από το Texas, που εφηύρε την ψυχεδέλεια, της καλύτερης μαριχουάνας του πλανήτη βοηθούσης; (μου το έχει εκμυστηρευθεί άνθρωπος σε τηλεφωνική μας συνέντευξη που δεν γίνεται να είναι πιο μέσα στα πράγματα).

Με άλλα λόγια, πώς στο διάβολο γίνεται εν έτει 2020 με το διαδίκτυο εδώ και πάνω από 20 χρόνια (με όλες τις αστοχίες του) να διαφεντεύει τα πάντα και εσύ να γράφεις εγκυκλοπαίδειες –όχι μία, αλλά και δύο και τρεις και τέσσερις- και να μην είσαι τρελός, τη στιγμή που ίσως πιο τρελοί από σένα όπως οι Ira Robbins & Marc C. Strong –to name a few- έχουν σιγήσει; Ε μάλλον γίνεται εάν είσαι ένας διαπλανητικός θεόμουρλος, ένας σκοτεινός Lord Byron του rock ‘n’ roll σαν τον Γιώργο Μπιλικά.

Χρειάζεται ανομολόγητο αλλά και ομολογημένο θάρρος-θράσος, Θαρσείν Χρη (ή Χρει όπως προτιμάει) για να το επιχειρήσεις/υλοποιήσεις. Προφανώς το “έχει”, όχι επειδή έχει τα εργαλεία, αλλά επειδή έχει cojones και ατελείωτο συναισθηματικό υπόβαθρο.

Έλα τώρα εσύ να περιγράψεις/ορίσεις το rock ‘n’ roll. Ευλογία και χαμένος κόπος ταυτόχρονα. Το προσπάθησαν πολλοί πριν απ’ αυτόν (του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου) με επιτυχία οι περισσότεροι. Και λοιπόν, ποιους πραγματικά αφορά;

Θα συμφωνήσω μαζί του στα ¾ ή και στο 101% της εισαγωγής. Αλλά what’s the point; Το σημαντικό είναι ότι το προσπάθησε, κι ακόμα κι αν έκανε 100% λάθος προσέγγιση (που δεν έκανε), αυτό είναι που μετράει.

“Days (I remember of my life)”, ένα παλιό τραγουδάκι-τραγουδάρα των Kinks, και διηγώντας τα να δημιουργείς καινούργιες αναμνήσεις: Τον Μάη του 68, τα Berkley’s, τους hippies, τη μικροαστική Αθήνα, τρόπους ζωής, ονειροπολήσεις, συζητήσεις με φίλους, ο ένας στην Κοπεγχάγη, ο άλλος στη Νέα Υόρκη, ο άλλος στο Τορόντο, Κυψέλη, Χαλάνδρι, Περισσός, Αμπελόκηποι, Νέο Ψυχικό, συναυλίες, συγκροτήματα, Green Pajamas, David Sylvian, οικογένειες, παιδιά, η γαμημένη η θνητότητα, αλλά πάνω απ’ όλα, δεν πουλάς τίποτα, δεν ξεχνάς τίποτα, και μέχρι τελικής πτώσεως δημιουργείς καινούργιες αναμνήσεις.

Αυτό νομίζω πως κάνει ο Γιώργος Μπιλικάς. Κάτι σαν τον Ρομπέν των παρηκμασμένων αισιόδοξων, κάτι σαν τον τελευταίο των Μοϊκανών, κάτι σαν τον τελευταίο των ετσιθελικά εθελοτυφλούντων.

Κανέλλος Τερζής
Rock Journalist