Κάποτε, στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν, η γνώμη ήταν κάτι το οποίο θεωρούνταν αυτονόητο και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την φέρναμε στην επιφάνεια, γιατί αυτό πιστεύαμε, γιατί αυτό υποστηρίζαμε. Τα πολιτικά κόμματα δεν υπήρχαν, δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχουν ακόμη και σήμερα στο μυαλό όλων εκείνων των ατόμων που πάντα προσπαθούσαν να δουν πίσω από αυτό που φαίνεται, που προσπαθούσαν να κρατήσουν αλώβητες τις πεποιθήσεις τους και μακριά από κάθε «πρέπει», γιατί «έτσι λειτουργεί η κοινωνίας μας», γιατί «πρέπει να προσαρμοστείς», γιατί «δεν πρέπει να ζεις σε μία ουτοπία», γιατί, γιατί τόσα «γιατί» και άλλα τόσα ή ακόμη και περισσότερα «πρέπει»…

Όλα αυτά τα «γιατί», τα «πρέπει» και τα συναφή μας έφεραν ως οντότητες σε μία θέση που έχουμε πάψει να ζούμε και απλά υπάρχουμε. Υπάρχουμε για να πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας, τους φόρους μας, τα ρούχα μας και ό,τι άλλο αγαθό υποτίθεται ότι είναι απαραίτητο για μία ευτυχισμένη ζωή. Όλοι μας μαχόμαστε σε καθημερινή βάση για να μπορέσουμε να καλύψουμε τις υλικές μας ανάγκες. Μέσα σε αυτή την πάλη κάπου ξεχάσαμε να ζούμε, κάπου ξεχάσαμε ότι εκτός από «μηχανές» είμαστε και άνθρωποι, οι οποίοι έχουν ανάγκη από μόρφωση, από παιδεία, από αγάπη, έχουν ανάγκη να ζήσουν σε έναν κόσμο, ο οποίος ας μην γελιόμαστε δεν θα είναι ποτέ ισόρροπος, αλλά ας είναι ένας κόσμος φιλικός προς τον άνθρωπο.

«Τι; Εγώ θα τα πω; Ας μιλήσει κανένας άλλος πρώτα!»

«Μπράβο τους! Κατέβηκαν σε πορεία, δεν μπόρεσα να βγω, είχε παγωνιά…»

«Και αν πω κάτι και με χρωματίσουν; Και νομίσουν ότι είμαι αριστερός; Ας μιλήσει κανένας άλλος…»

«Παιδιά μαζί σας! Μπράβο σας! Είστε το μέλλον του τόπου, είμαστε μαζί σας…από τη βεράντα καθώς περνάτε και φωνάζετε για τα δικά μου δικαιώματα και για τα δικαιώματα των παιδιών μου και των δικών σας παιδιών και για τα εγγόνια μου…»

«Ποιος τους δίνει σημασία μωρέ; Αριστεροί είναι, μόνο να φωνάζουν ξέρουν!»

Μπορώ να συνεχίσω και με άλλες εκφράσεις που ακούμε σε καθημερινή βάση και ακόμη χειρότερα και εμείς έχουμε πει και λέμε…

Ποιος νοιάζεται, όμως, όταν το εξωτερικό είναι η πρώτη λύση για τους νέους;

Ποιος νοιάζεται όταν έχει το τελευταίο μοντέλο κινητού που κυκλοφόρησε και το έβαλε σε 40 δόσεις στη πιστωτική του κάρτα για να δείξει την «ανωτερότητά» του;

Ποιος νοιάζεται όταν ο νέος ή ακόμη και εσύ ο μεσήλιξ  αμείβεσαι λες και δεν είσαι άνθρωπος, λες και δεν κόπιασες, λες και δεν υπάρχουν ανάγκες που πρέπει να καλύψεις, βασικές ανάγκες, φαγητό, φάρμακα, σπίτι, να συνεχίσω και με τα υπόλοιπα; Λες και ποτέ σου δεν πάλεψες για να κερδίσεις αυτά που έχεις, λες και έπεσες από τον πλανήτη Άρη και είσαι ένα τίποτα, που του αξίζει να έχει αυτή τη ζωή, έτσι για να λέει ότι την έχει…

Ξέρεις γιατί του αξίζει; Γιατί «έλα μωρέ, αφού όλοι έτσι είναι», γιατί «έχουμε οικονομική κρίση, θα κάνουμε υπομονή, θα βάλουμε πλάτη και μία μέρα θα πάνε καλύτερα τα πράγματα», γιατί «έτσι έχουν τα πράγματα, εγώ θα τα αλλάξω;»…

Κοίταξες ποτέ να δεις τι γίνεται με την εκπαίδευση και την παιδεία στα υπόλοιπα κράτη μέλη της Ε.Ε;

Κοίταξες ποτέ να δεις σε ποια θέση της ευρωπαϊκής κατάταξης για την ανεργία που υπάρχει στα κράτη μέλη της Ε.Ε. είναι η Ελλάδα;

Κοίταξες ποτέ ποια είναι τα δικαιώματα των εργαζομένων στις άλλες χώρες της Ε.Ε. και ποια στην Ελλάδα, στην κοιτίδα της δημοκρατίας;

Σκέφτηκες για μία στιγμή ότι μάλλον θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις τις γνώσεις σου, την εκπαίδευση και την παιδεία που έλαβες, με τρόπο τέτοιο ώστε να διασφαλίσεις όχι μόνο μία αξιοπρεπή διαβίωση, αλλά για να καταφέρεις να ζήσεις πραγματικά, να εξασφαλίσεις τα ίδια στα παιδιά σου και στα δικά τους παιδιά, σε όλους; Έχεις συνειδητοποιήσει ότι οι νεότερες γενιές ούτε εκπαίδευση θα λάβουν, ούτε παιδεία ούτε τίποτα, εκτός και αν έχεις μεριμνήσει με παχυλές καταθέσεις στις τράπεζες…

 Έχεις συνειδητοποιήσει ότι ο φυλακισμένος νους είναι το χειρότερο κακό που μπορεί να πάθει ένας άνθρωπος; Ρίξε μία ματιά στην αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα, αλλά δες την διαφορετικά: εσύ κατεβαίνεις από το φως και μένεις να κοιτάζεις τα παραπετάσματα και τις σκιές των αντικειμένων, γιατί έτσι νομίζεις θα γίνεις καλύτερος… Ειρωνεία… κάποτε ο κόσμος πάλευε να βγει από το σκοτάδι, σήμερα ο κόσμος παλεύει να βρει την καλύτερη θέση στο σκοτάδι.

Συνέχισε να κάθεσαι στον δερμάτινο καναπέ σου, μην ανησυχείς για όλα όσα κόπιασες έχουν ήδη δρομολογηθεί για τον κάδο των αχρήστων, δεν θα σου φανεί, θα το συνηθίσεις σιγά σιγά, άλλωστε, μην ξεχνάς «όλοι στην ίδια θέση είναι»!

Μην αναρωτηθείς ξανά «γιατί» και πολύ περισσότερο μην περιμένεις τα δικά σου παιδιά να βρεθούν σε ένα καλύτερο περιβάλλον από το δικό σου, μόλις το κατέστρεψες!

Οι ευθύνες για όλα όσα συμβαίνουν είναι εκεί, δες στον καθρέφτη και θα καταλάβεις τι εννοώ.

Για όλους τους νέους, που ακόμη, ίσως, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι σε λίγο η αυλαία θα πέσει, το φως θα κλείσει…

Καλή τύχη, ελπίζω το ξυπνητήρι σου να χτυπήσει κάποια στιγμή και να μη σιγήσει, να μην το κλείσεις!