Άνοιξα την κουρτίνα και κοίταξα το γαλανό του ουρανού

Τα σύννεφα άρχισαν να παίρνουν σχήματα 

Ένας δρομέας που στην πορεία έγινε ντόνατς και μια γηραιά καμπουριασμένη κυρία που μεταμορφώθηκε σε μπαλαρίνα ήταν το σκηνικό.

Σκηνοθετης η φαντασία.

Το μυαλό ανοίγει πόρτες και το σώμα απλά ακολουθεί.

Σε μια γκρίζα πολιτεία βρίσκει χρώμα και στη βροχή φτιάχνει λιακάδα.

Προσοχή όμως.Μην την αφήσεις να σε ξεγελάσει.Μπορεί να κάνει το όνειρο εφιάλτη.

Να χτίσει φοβίες ζωγραφίζοντας σκελετούς εκεί που δεν υπάρχουν.

Μυαλό...a beautiful servant but a dangerous master.

Σιχαίνομαι να γράφω συμβουλευτικά και να προτείνω το σωστό δρόμο μια και δε γνωρίζω καμμιά συνταγή ευτυχίας.

Μπορώ όμως,με σύμμαχο τη φαντασία μου να χτίζω μικρούς παραδείσους στη δυστυχή και κατεστραμένη ζωή μου.

Να αλλάξω ριζικά δε γουστάρω.Δε θέλω και δεν μπορώ.

Μπορώ όμως να κακακτώ χαμηλές κορυφές και να σηκώνω φαινομενικά ασήμαντα τρόπαια...