Φωτογραφία: Sven (23/5/2021)

Για πολλά χρόνια, τα περισσότερα της ζωής μου, ο Μάης ασκούσε πάνω μου μια παράξενη γοητεία, και μόνο στο άκουσμα του ονόματός του.  Αυτό ίσως συνέβαινε από τα τόσα πολλά ποιήματα και τους όμορφους στίχους που έχουν γραφεί για χάρη του, συνδέοντάς τον με τον έρωτα, τα λουλούδια, τη γονιμότητα και τη διάθεση της φύσης να βάζει τα καλά της και να τα επιδεικνύει, χωρίς την παραμικρή συστολή. Υπάρχει, όμως, και ένας προσωπικός λόγος που ο μήνας αυτός ασκεί τόση γοητεία πάνω μου και που δεν είναι άλλος από ένα λουλούδι που βάζει τις ωραιότερες πινελιές στα φορέματα της φύσης, χαρίζοντάς της μια ομορφιά ακαταμάχητη. Μιλώ για την παπαρούνα που κάνει απέραντα καταπράσινα λιβάδια να μοιάζουν πως φλέγονται και που ταιριάζει απόλυτα με κάθε λογής αγριολούλουδο που τολμά να φυτρώσει δίπλα της. Νομίζω πως ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι πως η γενναιόδωρη  παπαρούνα δεν επιδιώκει να επικρατήσει, αλλά να συνυπάρξει αρμονικά με τους συνοδοιπόρους της, και το πετυχαίνει απόλυτα. Όχι μόνο δεν επισκιάζει την ομορφιά των άλλων αγριολούλουδων, αλλά, επιπλέον, την αναδεικνύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Εδώ και αρκετά χρόνια, όμως, δεν νιώθω την ίδια χαρά όπως παλιά. Πιο συγκεκριμένα, μπορεί να κάνω τις εκδρομές μου στη φύση, σε μέρη που ξέρω πως θα συναντήσω τα αγαπημένα μου τοπία και θα τα φωτογραφήσω, αλλά, ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένω, σκοντάφτω σε κάποια θύμηση ή εικόνα παλιά που φρενάρει τη διάθεση και την εξωστρέφειά μου. Τέτοιες στιγμές, θα ΄θελα να είμαι μόνος εκεί που βρίσκομαι, να αφεθώ πλήρως σε αυτά που αισθάνομαι και να έρθω κοντύτερα σε όλα όσα μου υπενθυμίζουν τόσο πειστικά πως κατοικούν ακόμα εντός μου…

Μάης μήνας πλησίαζε που έφυγε το αγαπημένο μου καρντάσι ο Νικόλας ο Παπάζογλου, Μάης ήταν που χάθηκε ο Ευθύμης, ο καλύτερός μου φίλος, και πολύ παλαιότερα, στα πολύ νεανικά μου χρόνια, η αγαπημένη μου Μυρούλα, η πανέμορφη στην όψη, μα κυρίως στην ψυχή Κυπριοτοπούλα. Τέτοιες στιγμές, θυμάμαι ακόμα τα δάκρυα χαράς και συγκίνησής της, καθώς φιλούσα τρυφερά τις ουλές όπου, πριν από κάποιους μήνες, υπήρχαν δύο πανέμορφα σφριγηλά νεανικά στήθη. Αργότερα, οι σουηδοί πλαστικοί χειρουργοί κατάφεραν να τα αποκαταστήσουν μοναδικά, λες και βρίσκονταν  από πάντα εκεί.

Εκείνον το Μάη, ταξίδεψε με το θείο της στην Κύπρο, για να γιορτάσει μαζί με την οικογένειά της, τον Ιούλη που έρχονταν, τη συμπλήρωση των τεσσάρων χρόνων από την εμφάνιση του καρκίνου που σήμαινε, σε πολύ μεγάλο βαθμό, πως είχε ξεπεράσει τον κίνδυνο επανεμφάνισής του. Όταν, όμως, ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο διάβολος γελάει. Τον Ιούλιο εκείνον, αντί της γιορτής για τη ζωή, η Μυρούλα θάφτηκε, ντυμένη νυφούλα, στη γη της μαρτυρικής πατρίδας της. Ποτέ δεν μας ξαναχόρεψε μπάλο με τον μοναδικό ανάλαφρο τρόπο που μάγευε όλους μας, κι ακόμα περισσότερο εμένα…