Αυτός ο πρώτος πρωινός καφές χαζεύοντας τη θάλασσα. Πριν η πόλη ξυπνήσει καλά καλά. Με μονή συντροφιά τα πουλιά και τις ψαρόβαρκες. Χωρίς ήχους ανθρώπων και φασαρία. Διαβάζοντας κάτι αγαπημένο, με την σκέψη μακριά από αρνητικες εικονες, ονειροπολώντας.
Λίγο πριν ολοκληρωθεί ένα επίπεδο ακόμη στο παιχνίδι της ζωης και πάω για το επόμενο.
Μολυβιές χαραγμένες σε σκόρπιες σελίδες από ημερολόγια ζωής..
Τα βαθύτερα θέλω μας είναι εκείνα που ξεδιπλώνονται τις νύχτες.
Εκείνα που μας λείπουν ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν ιδανικά.
Εκείνα που γεμίζουν την καρδιά κι αδειάζουν την ψυχή.
Εκείνα που μας αφήνουν χωρίς ανάσα.
Εκείνα που ποτέ δεν τελειώνουν.