Ανεμοθύελλες τροχίζουν τα σπαθιά σου

Ανεμοθύελλες σου σπάσαν τα φτερά

Στον ουρανό κοιτάς τα υπάρχοντά σου

Και της ζωής σου μετράς τα θετικά

Σαν βοριαδάκι παγερό η ανασαιμιά σου

Και σαν ουράνιο τόξο η ματιά

Μες τα σκουπίδια ψάχνεις τη μιλιά σου

και στο παγκάκι ζεσταίνεις τη βραδιά

Κάποιες νεράιδες ακούν τα βογγητά σου

και σου κεντάνε αγκάθια στα μαλλιά

Άνεμους ήθελες να σβήσουν τη φωτιά σου!

Άνεμους ήθελες να έχεις συντροφιά!

Άφησε πίσω του παράδεισου τη θλίψη

Άφησε πίσω εμπειρίες μυστικά

Δεν ήταν τίποτα μα τίποτα δικό σου

Πάρε μονάχα μια ανάσα για μετά

Κι αν ξαναρθείς …

θα χεις ξεχάσει τ όνομά σου

Κι αν ξαναρθείς να μην ξεχάσεις τη φωτιά

Αυτή που καίει βαθιά στα σωθικά σου

Για να την κρύψεις απ τ ανέμου τη θωριά