Φωτογραφία: Sven 8-8-2021
Χθες Κυριακή. Η ζέστη αφόρητη που η φρίκη των εικόνων της τηλεόρασης για την πύρινη λαίλαπα που κατάπινε τα πάντα στην ανεμπόδιστη επέλασή της την έκανε να φαντάζει ακόμα πιο αποπνικτική, μετατρέποντας, ταυτόχρονα, την ψύξη των κλιματιστικών σε ψεύτικο χάδι που θέλεις να αποφύγεις…
Ο κεντρικός δρόμος για Χαλκιδική φρακαρισμένος από τα χιλιάδες αυτοκίνητα γνωστών αγνώστων του Σαββατοκύριακου που, έρποντας, προσπαθούσαν να φθάσουν κάποια στιγμή στη δροσιά μιας πολυπόθητης παραλίας που, όσο η στιγμή αυτή μετατίθονταν χρονικά, γίνονταν ολοένα είτε πιο ελκυστική είτε πιο αποκρουστική.
Η θέα αυτή από την αερογέφυρα της Θέρμης, όπου σκόπιμα κατευθύνθηκα για να επιβεβαιώσω αυτό που ήδη ήξερα, με έκανε να κατευθυνθώ ίσια προς Ν. Ραιδεστό και, στη συνέχεια, προς Πολύγυρο μέσα από τον καταπράσινο Χολομώντα. Οδηγώντας στις παρυφές της πανέμορφης αυτής μικρής πόλης, κατευθυνθήκαμε προς Βράσταμα ακολουθώντας την πανέμορφη ορεινή διαδρομή που ξαφνικά εμφανίζει μπροστά σου από ψηλά το πανέμορφο απέραντο γαλάζιο της χερσονήσου της Χαλκιδικής. Η απολαυστική αυτή κατάβαση, μέσα από πράσινο και γαλάζιο να εναλλάσσονται για το ποιο από τα δύο θα κλέψει τις εντυπώσεις σου, αποκαλύπτει ξάφνου μπροστά σου, σαν να ΄σαι σε αεροπλάνο, τη μαγευτική θέα του πανέμορφου κόλπου των Πυργαδικίων. Εμείς, όμως, δεν αποπλανηθήκαμε από τις Σειρήνες της υπέροχης αυτής θέας και της πανέμορφης ψαροταβέρνας, πάνω ακριβώς από τη θάλασσα, όπου πολλές φορές και σε κάθε εποχή έχουμε γευθεί θαλασσινή αρμύρα και ιώδιο από τα φρεσκότατα θαλασσινά που το τροφοδοτούν τα ψαροκάικα που λικνίζονταν μπροστά του.
Έχοντας πλέον ως μόνιμη παρέα, στα αριστερά μας, όλες τις αποχρώσεις του γαλαζιοπράσινου, κατευθυνθήκαμε προς μια από τις ομορφότερες παραλίες της Ελλάδας, τις Μικρές Καβουρότρυπες. Η απόσταση αρκετή μέχρι εκεί, αλλά η αποφυγή του αφόρητου μποτιλιαρίσματος, η υπέροχη διαδρομή και η μαγεία του προορισμού εκμηδένιζαν την αίσθηση του χρόνου.
Το αγκάλιασμα του μοναδικού τυρκουάζ του μικρού αυτού κόλπου και η αίσθηση ελευθερίας που πάντα προσφέρει η μήτρα ζωής του πλανήτη, η θάλασσα, αποτελούν υπέρτατη αίσθηση από τις λίγες…
Αφού χορτάσαμε από ήλιο, θάλασσα, πράσινο και ησυχία, ήρθε η ώρα της επιστροφής στο όμορφο καμίνι της Θεσσαλονίκης που σε εξουθενώνει όμορφα. Πριν από αυτό, όμως, μια μικρή απόκλιση, από τη διασταύρωση των Μουδανίων προς το πρώτο πόδι, και στάση για να γευματίσουμε σε ένα άλλο υπέροχο μαγαζί, πάνω ακριβώς από τη θάλασσα και τα καταπράσινα νερά του καναλιού της Ποτίδαιας, τη «Μαρίνα». Κάποια στιγμή πριν το ταξίδι της επιστροφής, ο ήλιος, απέναντί μας, βάλθηκε να μας ξετρελάνει, χρωματίζοντας με την παλέτα του τον ορίζοντα, στην τελευταία του παράσταση για τη μέρα αυτή, λίγο πριν χαθεί για άλλους τόπους μακρινούς…
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο