Τα πλακάκια του σαλονιού στο παλιό αρχοντικό μας σπίτι στην Κρήτη...

έχουν παλμό...κι όμως...τον ένοιωσα σαν τα περπάτησα ξυπόλητος κι ανακάτεψα τη σκόνη τους..

Ένοιωσαν το βάρος της πατημασιάς γενεών και γενεών...

Του παππού μου και της γιαγιάς μου...της μητέρας μου και της αδελφής της σαν ήταν μικρές και γω αγέννητος...

Κι όταν το σπίτι ερήμωσε κι έγινε σπίτι αυγουστιάτικων διακοπών...

Έγιναν σιωπηλοί μάρτυρες μελαγχολικών φθινοπώρων..κρύων χειμώνων...

Που κάθε φορά μια άνοιξη τα προετοίμαζε να υποδεχθούν και πάλι ανθρώπινες φωνές...

Δεν άλλαξαν καθόλου τα άτιμα...

Αλλάξαμε εμείς...